Melina günlerce çalıştığı bir projeyi sunmak için gittiği üniversitede en yıkıcı felaketin içerisinde bulur kendini. Yıllarca içinde tuttuğu ve kimseye bir nebze belli edemediği o hislerin kayboluşunu izlerken, asıl sorun bu değildi. Asıl sorun; tüm...
Bu hayatın kuralı; daima beklediğiniz her şey, onu beklemeyi bıraktığınız an gelir. O yüzden başkası için değil de kendiniz için yeterli olun, dünyanın geri kalanı bekleyebilir.
Yaptığınız ve size yapılan birçok motivasyon, işe yarar mı ya da yaradı mı bilmiyorum ama benim içinde bulunduğum bu durum bir gece de inşaa edilmedi. Tüm bunlar deneyim ve acıdan ibaret, dibe doğru tırmanan bir hayatı da eklersek içine, şimdi olduğum yere ulaşmak için birçok zorluklardan geçmek zorunda kaldım.
Bitti mi? Hayır! Çünkü daha yeni başlıyoruz.
Çok yeni tanıdığım bu insanlarla mutluyum diyebilirim. Yaptığımız şey çılgınca ve oldukça tehlikeli ama bir o kadar da cesaret verici. Yoğun bir şekilde hissettiğim bu duygu, tamamen kendimi bulmak oldu. Sıradanlaştırılmış olan her şeyin aksine farklı ve ilk kez deneyimlediğim bir hayatın içerisindeyim.
Bu sefer eve dönmek yerine çok başka bir yere gittiğimizde oldukça şaşırdım. Tamamen kamufle edilmiş bir gizlenme yeriydi. Devasa ağaçların arasına kurulan alanın dış cephesi tamamen aynadan oluşmuştu ve burayı fark etmek imkansızdı.
Bizi almak için aşağıya inen asansörü görene kadar buranın varlığından bile haberim yoktu. Tamamen makara sistemiyle oluşturulan asansöre binip yukarıya çıkmaya başladık. Batu detayları anlatıp buranın büyük bir kısmının ilaç ve yiyecek deposu olduğunu ve ayrıca çoğu gizli işleri burada yaptıklarını söyledi. Yaklaşık 20 metre yukarı çıktığımızda gördüğüm her şeyi şaşkınlıkla seyrediyordum.
İçerisi bilim kurgu filmlerindeki labaratuvarları andırıyordu. "Burada n'apıyorsunuz?"
"Elektrik kesintisinin nedenini araştırıyorlar."
"Ee bundan haberiniz vardı, kesintinin kaynağını bilmiyor musunuz?"
"Hayır bilmiyoruz, eğer bilseydik çözümü bulmak için çalışır ve kısa zamanda elde ederdik." Başımı salladığımda Batu başka bir kapı açıp içeri girmemizi bekledi.
Adımlarımızı kapının ardındaki odaya yöneltince içeriye girdik. Girdiğimiz her oda birbirinden farklı ve tamamen ayrı amaçlar için kullanılıyordu sanki. Burası da toplantı odasını andırıyordu. Kocaman bir masa, etrafında onlarca sandalye ve geri kalan kısımlarda koltuklar vardı. Karan bir başka kapıdan girip gittiğinde bende usulca kendimi koltuğa bıraktım.
Batu da yanıma gelirken bakışlarını bana yöneltti. "İyi misin?"
"Evet iyiyim, sen?"
"Bayıldıktan sonra gece tekrar fenalaşmışsın." Kafamı çevirip tamamen ona döndüm. "Karan mı söz etti?" Başını salladı. "Evet."
