Melina günlerce çalıştığı bir projeyi sunmak için gittiği üniversitede en yıkıcı felaketin içerisinde bulur kendini. Yıllarca içinde tuttuğu ve kimseye bir nebze belli edemediği o hislerin kayboluşunu izlerken, asıl sorun bu değildi. Asıl sorun; tüm...
"Ne dedin?" Karan kendi kendine mırıldandığını sansa da ne dediğini gayet iyi duydum ama o bu duruma itiraz etti. "Hiçbir şey." Kaşlarımı çatıp kollarımı önümde çaprazladım.
"Boşuna itiraz etme duydum işte ne dediğini."
"Yine ne duydun sen, periler seni iyice ele geçirmiş olmalı." Gözlerimi devirip yaralı olmayan koluna vurduğumda gülmekten ölecekti.
"Komik değil." Olduğum yere otururken gülmesine devam ederek karşıma oturdu. "İstersen sana ne dediklerini benimle paylaşabilirsin."
"Karan!" Parmaklarını dudağına dokundurup fermuar gibi çektiğinde sustuğunu belli etti.
Ellerimi yere sabitleyip kafamı gökyüzüne çevirdim. Yıldızların varlığı sanki yeryüzündeki ışıkların yok olmasıyla bu kadar kusursuzca parlıyordu. Karan da benimle birlikte yıldızları seyrederken derin düşüncelere dalmış görünüyordu.
"Çok güzeller." Karan kafasını çevirip bana baktığında gülümseyerek başını salladı. "Evet, insanların varlığıyla kirletemediği muazzam bir görüntü."
"İyi ki ulaşamayacağımız kadar uzaktalar."
"İyi ki..."
Yaşadığım yeni gün, bir önceki günden daha etkili geliyordu. Olaylar ve gündemler farklılaşıyordu ama bir arada olduğum insanlarla hepsinin üstesinden geleceğime olan inancım hep vardı.
"Gidelim mi artık." Başımı salladığımda ayaklandık. "Gelir miyiz yine?" Karan çantasını omuzlarından geçirip gülümseyerek baktı yüzüme. "Elbette, ne zaman istersen."
Dikkatlice basamaklardan inip dağ evine doğru adımladık. Gittikçe tükenen enerjim vücuduma ağırlık yaparken kapıda bekleyen onlarca adam Karan'ı selamlamaya başladı.
"Melina sen geç istersen." Başımı sallayıp içeriye girdiğimde Batu ve Oğuz'la göz göze geldik.
"Melina!" Oğuz hızlı adımlarla yanıma gelip sarılırken ona karşılık verdim.
"Dönmüşsünüz."
"Evet döndük, birde neler oldu bir bilseniz."
Batu ve Oğuz endişelenirken Ece koşar adım yanıma gelip bana sarıldı. "Melina iyisin!"
"Evet iyiyim, seni de iyi gördüm ama." Ece epey duygusallaşırken hızlıca onu sakinleştirmeye çalıştım. 1 aydan fazla olmuştu onu görmeyeli ve ilaçları bana kendi verdiği için kendini suçlu hissediyordu. Ve bir anda karşında beni görmek kendini kötü hissetmesine neden olmuş olmalıydı.
