Melina günlerce çalıştığı bir projeyi sunmak için gittiği üniversitede en yıkıcı felaketin içerisinde bulur kendini. Yıllarca içinde tuttuğu ve kimseye bir nebze belli edemediği o hislerin kayboluşunu izlerken, asıl sorun bu değildi. Asıl sorun; tüm...
Artık her şeyin güzel ve kalıcı bir şeye dönüşmesinin gerek olmadığını anlıyorum. Bazen insanlar hayatına, sana neyin doğru neyin yanlış olduğunu göstermek için, sana kim olabileceğini göstermek için, seni bir süre iyi hissettirmek için girer. Ama bir gün gideceklerini aklından çıkarma, çünkü kimse sonsuza kadar kalmayacak.
İnsanlar müzik gibidir. Bazıları gerçekleri söyler ve diğerleri sadece gürültü yapar. Gerçek ve gürültü arasındaki o koca boşlukta ise debelenir dururuz çünkü yapılan seçimlerin hakları iki insanı karşı karşıya getirmek için yeterli bir sebeptir.
Bir süre kendi sessizliğimi dinlerken bakış açımı Karan doldurdu. "Nasıl hissediyorsun kendini?"
"Ne kötü ne de iyi."
Tekrar yanıma otururken başını geriye yasladı. "Biraz daha bekleyelim o hâlde."
"Nereye gittin?"
"Küçük bir işim vardı." Başımı salladım. Kapının arkasında duran, duvara sabitlenmiş telefona baktım. "O nasıl çalışıyor?" İşaret parmağımla duvarı gösterdiğimde derin bir nefes aldı. "Diğer aletlerin yapısıyla farklı, o yüzden oluşan kesinti bu telefonu ve arabayı etkilemiyor."
"Nasıl bir yapısı varmış ki onların?" Bana bakıp genişçe sırıttı, "İstersen mucitlere, bilim adamlarına bir soralım ne koymuşlar içine." Gözlerimi devirip elimle güçsüzce koluna vurdum. "Dalga geçme!"
Vücudum sarhoş olmuş gibi benden bağımsız hareket ederken, dudaklarımın arasından çıkan kelimelerin de kontrolünü kaybetmiş gibiydim şuan. "Teşekkür ederim Karan."
"Teşekkür etmene gerek olmadığını söylemiştim değil mi?"
"Ama bu teşekkür farklı, kıyafetleri değiştirdiğin için ediyorum."
"Disko toplarından daha iyiler sanırım." Gülerek başımı salladığımda oda bana eşlik etti.
Bir süre daha gözlerimi kapamamak için direndiğimde ardı ardına sürekli esnemem ve bu duruma eklenen sarhoşluk hissiyle beraber uykusuzluktan ölecektim.
"Karan bu normal mi?"
"Ney normal mi?" Karan'ı çift görünce sesli bir şekilde gülüp parmağımı ona dokundurdum. "İki tanesin."
