Melina günlerce çalıştığı bir projeyi sunmak için gittiği üniversitede en yıkıcı felaketin içerisinde bulur kendini. Yıllarca içinde tuttuğu ve kimseye bir nebze belli edemediği o hislerin kayboluşunu izlerken, asıl sorun bu değildi. Asıl sorun; tüm...
2 ay içerisinde bir insan, sana 2 yıl içerisindeki bir insanın hissettiremeyeceği şeyleri hissettirebilir, zaman hiçbir şey ifade etmez. Karakter bir şeyler ifade eder. Birisi hayatınızdan çıkacak kadar aptalsa, gitmesine izin verecek kadar akıllı olun.
İrileşen gözlerim ve tek bir adım atamayan ayaklarım olduğu yerde kalakalırken bakışlarımı indirdim. Hayat beni yine bir seçeneği seçmekle zorunlu tutarken ne yapılması gerektiğini bu sefer biliyordum.
Aynı ifadeyle bana bakan Pamir, irileşmiş gözleriyle hareketsiz kalırken, Pamir'in babası Serhat amca henüz beni fark etmemişti. O Karan'a doğru adımlarken korumalar doluşunca etrafa, beni görmesi daha çok imkansızlaştı.
"Sonunda görüşme şerefine ulaştık, Karan Kandemir." Birkaç iğneleyici cümleyi birbirlerine karşı kullandıklarında nefesim kesildi.
Bu şuan gerçek oluyor olamazdı, tüm bu yaşanılanların tam da ortasında kalmış olamazdım. Karan'ın günlerdir süren güç üstünlüğü Serhat amca ve Pamir'e karşı mıydı yani?
Batu hızla yanıma gelirken kolunu tutup onu durdurdum. "Batu!" Ellerim kaşınmaya başlarken telaşla bana döndü. "Ne oldu, sen iyi misin?"
"Batu beni götür buradan lütfen."
"Melina korkutma beni iyi misin, Karan'a haber vereyim mi?"
"Yok yok iyiyim, beni götür sonra her şeyi anlatacağım." Batu beni onaylarken çıkışa doğru yürüdük. Yanında bir adam daha bize eşlik ederken beni arabaya bindirdi. "Sen biz gelene kadar burada bekle, kötü bir şey olursa haber gönderirsin bu adam burada bekleyecek." Hızlıca başımı sallarken Batu kapıyı kapatıp uzaklaştı.
Ellerimi kaşımamakta direnirken olacakları düşündüm. Anlaşmazlarsa savaşacaklardı Karan tam da böyle söylemişti. Pamir nasıl olurda bu yeni düzen fikrini kabul edip, bu şekilde yaşamayı kabul edebilirdi, aklım almıyordu.
Arabanın önündeki adam bir gürültüyle yere yığılırken korkuyla sıçradım. "Neler oluyor?" Arabanın camını tıklayan Pamir'le bakışlarının buluştu. "Melina acele et!" Yutkundum, kapıyı açıp dışarıya çıktım. "P-Pamir?"
Beni baştan aşağı süzüp suratıma baktı. "Sen iyi misin? Sana bir şey yapmadılar öyle değil mi?"
"Pamir."
"Neden kimseye haber vermeden gittin, seni ne kadar aradık haberin var mı? O adamların yanında ne işin var senin, zorla mı kaçırıldın, ne zamandır ellerindesin?"
"Pamir, neden buradasın?" Anlamayan bakışlarla bana baktı. "Neden mi buradayım, sen dediklerimi duymuyor musun?"
