Melina günlerce çalıştığı bir projeyi sunmak için gittiği üniversitede en yıkıcı felaketin içerisinde bulur kendini. Yıllarca içinde tuttuğu ve kimseye bir nebze belli edemediği o hislerin kayboluşunu izlerken, asıl sorun bu değildi. Asıl sorun; tüm...
Hayat, planların çok ötesinde ilerleyen bir kavram. Gözle görülen her şey, bir anda yer değiştirip karmakarışık bir boyuta ulaştı. Çok fazla değişiklik gösteren duygu kargaşasına verilen tepkiler nötrleşirken kendimizi çok daha kötü olaylara hazır kıldık.
Derin nefesler eşliğinde, yüreğimi kızgın köz gibi yakan hava, bir tek ciğerlerimi doldurmuyordu. Hâlsiz ve titreyen vücudumu dengede tutup, ayaklarımın üzerine yükselebilmek şuan gerçekleştirilebilmesi zor bir eylemdi.
Kollarımın arasında, hareketsizce nefes alış verişlerini düzene sokmak için, bedenini çok fazla yoruyordu. Yorulan bacaklarıma meydan okuyup daha sıkı kavradım, adımlarımı belli bir seriye sokup ilerleyebildiğim kadar yürüdüm.
Melina tedirgince bir şeyler mırıldanırken diğerlerinin de yükselen mırıldanışlarını aldırmadan kapıya ulaştım. "Batu aç kapıyı hadi."
"K-Karan buraya girmek istediğimizden emin miyiz? Bu yükselen ışıklar da ne?!"
"Şu peşimizden gelenlere yem olmak istemiyorsa-" Batu cümlemi bitirmeden arkasına dönüp gelenlere bakınca hızla kapıyı tekmeleyip açtı.
"Oğuz, Ece hadi girin içeri!" Batu herkesi içeriye itelerken, Melina'nın kollarımın arasında hareketsizce yatmasına ve hafif açık bıraktığı gözlerini de kapattığını görünce bir hışımla içeri girip onu yatıracak bir yer aradı gözlerim.
"Karan n'oldu?"
Evin içi renkli ışıklarla çevriliyken göz kapaklarım istemsizce kapanıyordu. "Yatak ya da koktuk gibi bir şey göreniniz var mı?"
"Lânet olsun bu ne?! Gözlerim yerinden çıkacak şimdi." Oğuz'un ettiği sitem çok haklıydı. Renkli ışıklar gözlerimizi kamaştırmaktan başka bir işe yaramıyordu.
Melina boynuma doladığı ellerini serbest bırakırken yolunda gitmeyen bir şeyler olduğu çok belliydi. Eve adımımı attığım an itibariyle vücut ısısının arttığını hissettim.
"Melina, beni duyuyor musun güzelim,"
"Melina!?"
Dizlerimin üstüne çöküp nefes alış verişimi dengeledim. Bir şey oluyordu! Yüzünü kaplayan saçlarını geriye savurup yanağını okşadım, aynı zamanda bedenini sarsıp kendine gelmesini bekledim.
"Melina, hadi aç gözlerini yavrum hadi!" Kalbimi sıkıştıran yoğun sancıya meydan okuyamadan, titreyen ellerimle bedenini bedenime bastırdım.
"Melina yapma!" Acıyla karışık çıkan nefesim boğazımı yakmaya başladı. Ona bir şey olmasına izin vermezdim. Vücut ısısı iyiden iyiye artarken ayağa kalkıp bedenini kaldırdım.
