Επικίνδυνες Συμμαχίες

Bonus Chapter

Οι κραυγές της πριγκίπισσας ακουγόντουσαν σε ολόκληρο το κάστρο.

Ο Ραίγκαρ χτυπούσε νευρικά τα δάχτυλα του πάνω στο τραπέζι. Κάποιος είχε αφήσει πάνω ένα κρυστάλλινο ποτήρι γεμάτο με ένα σκουρόχρωμο ποτό αλλά ο νεαρός άρχοντας δεν το είχε αγγίξει.

Όλη η οικογένεια των Ντρόγκομιρ ήταν μαζεμένη σε ένα από τα σαλόνια έναν όροφο πιο κάτω, εκτός από τον Έντγκαρ και τον Κάσρελ που έπρεπε να φύγουν για να διευθετήσουν ένα θέμα ασφαλείας. Ο Ραίγκαρ υποψιαζόταν ότι είχαν απλώς είχαν βρει μια αφορμή για να φύγουν έστω και λίγο από το δωμάτιο. Οι υπόλοιποι συγγενείς του, οι γονείς, οι θείες και τα αμέτρητα ξαδέλφια του, είχαν απλωθεί σε ολόκληρη την αίθουσα. Καθισμένοι στους καναπέδες ή απλωμένοι πάνω στα χαλιά μπροστά στο τζάκι, όλοι τους είχαν βρει από έναν τρόπο να ψυχαγωγήσουν τους εαυτούς τους. Τα μεγαλύτερα ξαδέλφια του όπως ο Σόρεν και η Ζενεβιέβ κρατούσαν βιβλία ενώ οι δίδυμες Ιζαμπέλ και Τζεσαμίν έπαιζαν ένα παιχνίδι με χαρτιά μαζί με την Αραμίνα.

Κανένας τους δεν μιλούσε και όταν το έκαναν οι φωνές τους ήταν σιγανοί ψίθυροι. Κι όμως παρά την ησυχία η ένταση ήταν βαριά μέσα στην αίθουσα κρατώντας τα νεύρα όλων τεντωμένα σαν χορδές.

Το συνεχόμενο κλικ, κλικ, κλικ από τα νύχια του που χτυπούσαν πάνω στη λεία επιφάνεια του ξύλου και το τριζοβόλημα της φωτιάς ήταν οι πιο δυνατοί ήχοι μέσα στο δωμάτιο. Ο Ραίγκαρ ήταν σίγουρος ότι κόντευε να τους τρελάνει όλους, ωστόσο κανείς δεν του το επισήμανε. Τους ήταν ευγνώμον γι΄ αυτό.

Η Άντρια φώναξε ξανά στον επάνω όροφο και ο Ραίγκαρ σφίχτηκε.

''Είναι φυσιολογικό να αργεί τόσο;'' ρώτησε.

''Όλα θα πάνε καλά'' τον καθησύχασε για πολλοστή φορά η μητέρα του. Καθόταν σε μια από τις πολυθρόνες και κρατούσε στην αγκαλιά της την Άισλινγκ. Η δίχρονη αδελφή του Ραίγκαρ, τρομαγμένη από τις φωνές, είχε κρύψει το πρόσωπο της στο στήθος της μητέρας της.

Οι καμπάνες σε ολόκληρη τη Ναβίντια χτυπούσαν επί τρεις μέρες για να γιορτάσουν τον ερχομό του δεύτερου παιδιού του Άρχοντα Ντέβαν και της Αρχόντισσας Κίρας. Η Άισλινγκ ήταν ένα θαύμα για τους γονείς του, κάτι που ήθελαν τόσο πολύ αλλά ήταν πεπεισμένοι ότι δεν θα αποκτούσαν ποτέ. Κι όμως, σχεδόν δυο δεκαετίες μετά η μικρή αποφάσισε να εμφανιστεί κάνοντας την ανατροπή.

Αν ήθελε να είναι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό του –γιατί σίγουρα δεν θα το παραδεχόταν σε κανέναν άλλο- στην αρχή ίσως, ίσως να ζήλευε λίγο το μωρό. Επί δεκαεννιά χρόνια είχε συνηθίσει να μονοπωλεί το ενδιαφέρων των γονιών του και ξαφνικά έπρεπε να την μοιραστεί.