Επικίνδυνες Συμμαχίες

Επίλογος

Ο Γουίλ στεκόταν έξω από την πόρτα της Άντριας όταν ο Ραίγκαρ επέστρεψε.

''Τι στις Εφτά Κολάσεις συνέβη;'' απαίτησε να μάθει ο φρουρός, με μάτια που έκαιγαν από οργή.

Η φωνή του διαπέρασε σαν σουβλιά το κρανίο του Ραίγκαρ, εντείνοντας τον δυνατό πονοκέφαλο που τον ταλαιπωρούσε από τη στιγμή που ξύπνησε. Είχε μείνει στο πλάι της Άντριας όσο οι γιατροί του παλατιού την φρόντιζαν, και πολύ αργότερα όταν είχε πέσει σε έναν βαθύ ύπνο. Μπορεί η μαγεία του να την είχε τραβήξει μακριά από το κατώφλι του θανάτου αλλά ένα σώμα που είχε φτάσει στα όρια της κατάρρευσης χρειαζόταν χρόνο για να αναρρώσει.

Η Σελέστια τον είχε απομακρύνει σχεδόν δια της βίας από το δωμάτιο. Ούτε εκείνος βρισκόταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Η απώλεια της μαγείας που είχε διοχετεύσει στην Άντρια για να σώσει τη ζωή της τον είχε αφήσει άδειο και χωρίς ενέργεια. Ένα θολό σύννεφο είχε τυλίξει το μυαλό του και τα άκρα του ήταν βαριά, ανίκανα να κουνηθούν. Προσπάθησε να το αρνηθεί αλλά αναγκάστηκε να παραδεχθεί την αλήθεια των λόγων της όταν σχεδόν λιποθύμησε μόλις το κεφάλι του άγγιξε το μαξιλάρι.

Τώρα αναθεμάτιζε σιωπηλά την ξαδέλφη του επειδή αν δεν τον είχε αναγκάσει να φύγει από το δωμάτιο της Άντριας τώρα δεν θα ερχόταν αντιμέτωπος με τον Γουίλ.

''Λοιπόν;'' απαίτησε για ακόμα μια φορά απαντήσεις που ο Ραίγκαρ δεν μπορούσε να του δώσει. Όχι χωρίς να προδόσει την εμπιστοσύνη της Άντριας.

''Άσε με να περάσω, Γουίλ'' είπε άκεφα.

''Αυτό δεν είναι το παλάτι σου για να δίνεις διαταγές, Ντρόγκομιρ'' γρύλισε. ''Απαιτώ να μου πεις τι έγινε''

Σταύρωσε τα χέρια του μπροστά στο στήθος του. ''Γιατί δεν ρωτάς τον Άρχοντα ή την πριγκίπισσα σου;'' αντεγύρησε εκνευρισμένος. Καταλάβαινε την αγωνία του Γουίλ και αν βρισκόταν στη θέση του πιθανότατα να συμπεριφερόταν με τον ίδιο τρόπο -αν όχι χειρότερα- αλλά ήταν υπερβολικά εξουθενομένος για να ανεχτεί αυτή την ανάκριση όταν το μόνο που ήθελε ήταν να δει την Άντρια.

''Επειδή η Άντρια δεν λέει λέξη!'' φώναξε έξαλλος ο Γουίλ. ''Αλλά οι μελανιές γύρω από τον λαιμό της μιλάνε από μόνες τους. Μίλησα με τους φρουρούς. Είπαν ότι άκουσαν φωνές μέσα από τα διαμερίσματα του Άρχοντα Ντέρεκ προτού τους επιτεθείς''

Ύψωσε το βλέμμα του στον ουρανό. Πιθανότατα έπρεπε να απολογηθεί, μόνο που δεν λυπόταν. Αυτοί οι άντρες είχαν βρεθεί στον δρόμο του. Αν τον είχαν καθυστερήσει μερικές στιγμές παραπάνω τώρα η Άντρια θα ήταν νεκρή.