Επικίνδυνες Συμμαχίες

Κεφάλαιο 5

Η νύχτα είχε πέσει όταν βγήκε από τα διαμερίσματα του.

Συνάντησε την Σελέστια και τους φρουρούς της στον διάδρομο. Το φόρεμα με το οποίο ήταν ντυμένη η ξαδέλφη του πρέπει να είχε ραφτεί από το δικό της χέρι αφού καμία μοδίστρα στη Ναβίντια δεν θα τολμούσε να φτιάξει κάτι τέτοιο. Το γυαλιστερό πορτοκαλί μετάξι χυνόταν ελεύθερο πάνω στο σώμα της χωρίς κορσέ ή μεσοφόρια. Οι τιράντες έδεναν γύρω από τον λαιμό της και άφηναν τους ώμους και τα χέρια της γυμνά. Η θεία Αμελί ήταν μοδίστρα πριν παντρευτεί τον θείο Έντγκαρ και η Σελέστια είχε κληρονομήσει το ταλέντο της με τη βελόνα και τη κλωστή. Μεριμνούσε η ίδια για τη γκαρνταρόμπα της αφού έβρισκε τα φορέματα που διάλεγαν οι άλλοι για εκείνη πολύ ''περιοριστικά''.

''Μα τους Θεούς, μισώ το πορτοκαλί'' μουρμούρισε ο Ραίγκαρ καθώς προχωρούσε προς το μέρος της, ακολουθούμενος από τον Μάικλ, τον Φίλιπ, και τον Ελίας που προσπαθούσαν πολύ σκληρά να μη καρφώσουν το βλέμμα τους πάνω στην νεαρή αρχόντισσα.

Η Σελέστια τον κοίταξε περίεργα. ''Μα λατρεύεις τα πορτοκάλια''

''Λατρεύω το φρούτο, μισώ το χρώμα''

''Είσαι περίεργος, ξάδελφε''

Της προσέφερε τον αγκώνα του και η Σελέστια πέρασε το χέρι της στο δικό του.

''Ας πάμε να γνωρίσουμε τους οικοδεσπότες μας''

Το παλάτι σφύριζε από μια ενθουσιώδη ενέργεια. Υπηρέτες έτρεχαν στους στολισμένους διαδρόμους σαν πολυάσχολες μέλισσες. Οι τοίχοι ήταν στολισμένοι με πολύχρωμες κορδέλες και χάρτινους κόκκινους ήλιους. Η μουσική από την αίθουσα χορού ταξίδευε σε ολόκληρο το παλάτι. Ευγενείς με τεράστια φορέματα περπατούσαν γελώντας –κάποιοι ήδη μεθυσμένοι- και φρουροί με στωικά πρόσωπα παρατηρούσαν τα πάντα.

Η μουσική δυνάμωνε καθώς πλησίαζαν την αίθουσα του χορού. Ένας τεράστιος χώρος άνοιξε μπροστά τους φτιαγμένος από μαρμάρινες κολόνες και πανύψηλα γυάλινα παράθυρα. Κόκκινα τριαντάφυλλα, λευκό γιασεμί, και μοβ ορχιδέες κρεμόντουσαν από την θολωτή οροφή με ιριδίζουσες κλωστές, σαν ένα στερέωμα από πολύχρωμα αστέρια. Στο κέντρο της αίθουσας ήταν ένα μεγαλοπρεπές σιντριβάνι. Τρεις γυναικείες φιγούρες που έφταναν τα τρια μέτρα έχυναν νερό μέσα από τις πέτρινες στάμνες που κρατούσαν. Το φως των κρυστάλλινων πολυελαίων έκανε το νερό να λαμπυρίζει. Ροζ και κίτρινα πέταλα επέπλεαν στην επιφάνεια του. Στο βάθος της αίθουσας υπήρχε μια υπερυψωμένη επιφάνεια με έναν θρόνο που προς το παρών ήταν άδειος.