Επικίνδυνες Συμμαχίες

Κεφάλαιο 23

Αν και με μερικές μέρες καθυστέρηση, εύχομαι σε όλους καλή χρονιά :)

Εκείνη τη νύχτα τα βλέφαρα της δεν έκλεισαν ούτε για μια στιγμή. Έδιωξε τις υπηρέτριες από τα διαμερίσματα της δηλώνοντας πως θα ετοιμαζόταν μόνη της για ύπνο. Ήθελε να μείνει μόνη με τις σκέψεις της. Ξεφορτώθηκε το μαύρο φόρεμα και τα βαριά κοσμήματα που δεν ήθελε να ξαναδεί στα μάτια αφού από 'δω και στο εξής θα κουβαλούσαν για πάντα την ανάμνηση μιας από τις δυσκολότερες νύχτες της ζωής της και γλίστρησε ένα ανάλαφρο, λευκό νυχτικό πάνω από το κεφάλι της. Έσβησε τα περισσότερα κεριά και έμεινε να περπατάει μέσα στο άδειο, μισοσκότεινο καθιστικό σαν βασανισμένο πνεύμα ώσπου τα πόδια της δεν άντεχαν άλλο. Σωριάστηκε άκομψα πάνω στον καναπέ και έκρυψε το πρόσωπο της μέσα στα χέρια της αφήνοντας έναν βαθύ αναστεναγμό.

Σκηνές από το δείπνο επαναλαμβανόντουσαν στο μυαλό της. Η αντιπαράθεση ανάμεσα στον Ραίγκαρ και τον λόρδο Έντγουιν. Το κρασί. Η εξομολόγηση της μέσα σε εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο. Είχε κάνει ένα τεράστιο λάθος που είχε προδώσει τα μυστικά της οικογένειας της; Πιθανόν. Όμως δεν μπορούσε να σκεφτεί πιο κατάλληλο άτομο για να εξομολογηθεί τις αμαρτίες που την βάραιναν. 

Ο Ραίγκαρ δεν την είχε κρίνει ούτε την είχε κατηγορήσει όπως περίμενε. Δεν έφυγε αηδιασμένος ούτε την αποκάλεσε δαιμόνισσα όπως οι περισσότεροι. Αντιθέτως, είχε δείξει κατανόηση. Αυτό της ήταν πιο δύσκολο να το επεξεργαστεί από οποιαδήποτε άλλη αρνητική αντίδραση θα μπορούσε να είχε δείξει. Ποτέ της δεν περίμενε πως κάποιος θα την έβλεπε ως ένα ακόμα θύμα σε αυτή την αναθεματισμένη ιστορία και όχι αποκλειστικά και μόνο ως θύτη. Αν βρισκόταν κάποιος άλλος στη θέση του θα την είχε καταδικάσει χωρίς να νοιαστεί για τους λόγους της -αν ήταν καν πρόθυμος να τους ακούσει.

Αλλά ο Ραίγκαρ ήταν διαφορετικός. Ήταν τρυφερός και γεμάτος κατανόηση, και ένιωθε ανόητη που δεν του είχε επιτρέψει να της δείξει αυτή τη πλευρά του νωρίτερα. Επειδή όταν του μίλησε, παρά τον φόβο που κόντευε να την παραλύσει καθώς ξεστόμιζε την κάθε λέξη, είχε νιώσει ένα βάρος να σηκώνετε από τους ώμους της. Δεν είχε χαθεί ολοκληρωτικά αλλά ακόμα και αυτή η μικρή ανακούφιση ήταν περισσότερο απ' ότι είχε τολμήσει ποτέ να ευχηθεί.

Ωστόσο αυτό δεν αναιρούσε το γεγονός ότι ο κόσμος της είχε καταρρεύσει κάτω από τα πόδια της και ξαφνικά είχε βρεθεί να πέφτει στο κενό, αβέβαιη για το τι έπρεπε να κάνει από 'δω κι έπειτα. Ποτέ της δεν πίστεψε πως θα ερχόταν η μέρα που θα καλούταν να πάρει αποφάσεις που θα άλλαζαν ριζικά τη ζωή της. Μέχρι πρότινος όλες οι αποφάσεις είχαν παρθεί για εκείνη, άμεσα ή έμμεσα, χαράσσοντας τη πορεία της ζωής της. Ο πατέρας της την είχε ορίσει υπεύθυνη για να μείνει κρυφή η κατάσταση του αδελφού της. Ο Ντέρεκ την είχε ανάγκη, για να φίλτρα της αλλά και επειδή χρειαζόταν κάποιον να τον στηρίζει, καταδικάζοντας την να ζει μέσα σε μια απομόνωση χτισμένη από ψέμματα.