Nowicjuszka

Will

Powoli odwróciłam się do mojego włamywacza. Na moim łóżko siedział mężczyna. Gdyby nie to, że tak strasznie mnie wystraszył mogłabym uznać, że jest całkiem przystojny. Miał krótkie, czarne, kręcone włosy i piwne oczy. Wyglądał na jakieś dwadzieścia pięć lat. Spojrzałam na jego umięśnione ciało i mój wzrok padł na biceps zaraz pod rękawem krótkiej bluzeczki. Nie było tam symbolu żywiołu, który spodziewałam się zobaczyć. Natychmiast zachowałam dystans. Mężczyzna odłożył na bok książkę, którą trzymał w ręku. Kamasutra dla odważnych - osiemnastkowy prezent od Megan.

- Kim jesteś i czego chcesz?- spytałam wyzywająco.

- Jestem Twoim fanem - zakpił- podoba mi się ta lekturka.-dodał

- Czego chcesz? -warknęłam.

- Och, moja droga, jesteś dla mnie cennym skarbem - westchnął. - Ale także olbrzymim niebezpieczeństwem, dlatego chcesz czy nie, muszę zabrać Cię ze sobą.

- Niby dokąd?

- do miejsca, w którym nie będziesz zagrożeniem dla mnie, ale też dla nikogo innego. - wzruszył ramionami.

- Nie wiem o czym mowisz- zaczęłam się cofać kiedy ten zrobił krok w moją stronę.

- Może to i lepiej. - wzruszył ramionami.

Sekundę później znalazł się przy mnie. Zamachnął się i szybkim ruchem mocno uderzył mnie w potylicę. Zanim padłam bez świadomości na ziemię poczułam w ustach metaliczny smak kriw.

Ocknęłam się w ciemnym pomieszczeniu. Siedziałam na twardej, zimnej ziemi z rękami splątanymi za plecami. Głowa promieniowała mi bólem. Spróbowałam rozejrzeć się po pomieszczeniu, ale niczego nie byłam w stanie dostrzec w tych egipskich ciemnościach. Skupiłam się na łańcuchach plączących mi ręce, za pomocą magii próbowałam je rozwiązać, albo rozerwać, ale choćbym nie wiem ile mocy w to włożyła nic nie ustępowało. To samo zrobiłam ze światłem ale nadal nic się nie zmieniło. Usłyszałam skrzypnięcie drzwi, a chwilę później otworzyły się drzwi do pomieszczenia, w którym byłam zamknięta. Natychmiast zapaliło się światło, dzięki czemu mogłam rozpoznać gdzie jestem. Byłam zamknięta w jakimś magazynie. W pomieszczeniu nie było zupełnie nic oprócz grubych rur biegnących w okół ścian. Spojrzałam na osobę, która weszła do pomieszczenia i bez najmniejszego problemu rozpoznałam w nim mojego porywacza. Mężczyzna uśmiechnął się szeroko.

- Jak się czujesz?- zapytał.

- Kim jesteś?-ponowiłam pytanie.

- Och, wybacz, z nerwów zapomniałem o dobrych manierach jestem Will.- wyciągnął rękę w moją stronę po czym się zaśmiał. - zapomniałem.
- Gdzie jestem?

- W miejscu w ktorym żaden mag nie będzie Cię szukał. - wzruszył ramionami - a co najważniejsze, nie możesz tu używać magii. Wiesz co jest jeszcze lepsze? Nie możesz jej tu pobierać.

-Co? - wybauszyłam oczy- Człowieku, jeśli nie będę pobierać magii, zginę.
-Naprawdę? Och, nie pomyslałem... Ach nie, czekaj, przecież właśnie dlatego Cię tu zamknąłem.

- Zwariowałeś. - mruknęłam. - wypuść mnie. Dlaczego chcesz mojej śmierci?

- Och gdybym chciał Twojej śmierci po prostu skręciłbym Ci kark. Może Cię sprzedam. Zdajesz sobie sprawę, że za arcymaga dostałbym niebotyczną sumę?

- Robisz to dla pieniędzy? Jestem nic nie warta..

- Moja droga.. Każda pani chciałaby być warta jedną dziesiątą tego co Ty.

- Możesz mi powiedzieć...

- Nie, nie mogę. Jak na arcymaga jesteś strasznie naudna.. Wybacz, ale muszę zobaczyć z moim starym przyjacielem.- uśmiechnął się. - Pozdrowię od Ciebie Jeremiego, jestem pewien, że będzie zadowolony, że schwytałem jego oprawcę. Swoją drogą swietny rzut.

- Co Ty bredzisz? - warknęłam.

- Widziałem jak nim ostatnio miotałaś po ulicy.

- Jeremy nie jest taki, on jest....

- Nie masz pojęcia kim jest Jeremy. A teraz wybacz muszę iść i lepiej nie męcz mnie więcej, bo może zechcę sprawdzić czy Twoje ciało jest warte tyle samo, jeśli potnę je na kwałki.

Po tych słowach wyszedł zostawiając mnie samą w ciemnościach z najgorszym, możliwym scenariuszem w głowie i samymi niepewnymi. Jedyne co wiedziałam na pewno, no fakt, że Will był wampirem i że znał Jeremiego.

Miałam wrażenie, że facet zostawił mnie tam na kilka dni. Siedziałam przykuta do rur, zdzierając sobie skórę z nadgarstków próbując oswobodzić ręce. Głupio marnowałam siłę i moc.

Kiedy tak się szarpałam usłyszałam ciche topnięcie wody o brzeg metalowego przedmiotu. Delikatnie macałam podłogę w okół mnie szukając źrodła tego pięknego dla mych uszu dźwięku. Po chwili moje biodro trafiło w jakiś mały przedmiot, który okazał się być miseczką. Nachyliłam się nad nią i zaczęłam chłeptać wodę jak pies, na czworaka. Zanim zdąrzyłam pomyśleć o jej zawartości jako o potencjalnym źrodle many opróżniłam zawartość jednym haustem. Dopiero po chwil uświadomiłam sobie to co zrobiłam i bez resztek nadziei opadłam na zimną podłogę.

Próbowałam połączyć się telepatycznie z Ianem , z Drakem albo z kimkolwiek innym. Efektu nie było żadnego poza faktem, że czułam jak mana powoli opuszcza moje jądro czyniąc je tylko węższym i słabszym. Po kilku godzinach prób moje głowa bezwładnie osunęła mi się na ramię a ja zasnęłam ciężkim i długim snem.

Kiedy się obudziłam światło w celi było zapalone. Pierwszym co poczułam był zapach krwi a zaraz potem zaczęło palić mnie w gardle i nie mogłam oddychać. Wzrok mi się zamazywał i żeby cokolwiek zobaczyć musiałam się bardzo skupić. Spojrzałam na posteć leżącą w kącie obok mnie. Zmrużyłam oczy i spostrzegłam Jeremiego, umazanego krwią i bredzącego coś pod nosem. Cholera. Delikatnie szturchnęłaam jego ramię nogom, bo tylko tak byłam w stanie go dotknąć.

- Jeremy! - szturchnęłam go - Jeremy, cholera, obudź się. Nic Ci nie jest? Powiedz coś!
- Leah, to Ty? - wymamrotał.
- Nie, kundel bury, czego chcesz? - warknęłam lekko poddenerwowana. - Jak się tu dostałeś?
- Kiedy ten kretyn powiedział mi co zrobił wpadłem w szał, mało go nie rozerwałem, ale potraktował moje ręce osiowymi wykałaczkami i nie miałem jak się bronić. Ostatnie co pamiętam to zastrzyk z werbeny i... Ocknąłem się tutaj. - wzruszył ramionami.
- Ty cholerny idioto- sapnęłam - Co Ci wpadło do tego pustego łba? Nie mogłeś udawać zachwyconego i powiedzieć o wszystkim Ianowi? On by coś wymyślił. A teraz siedzimy tu razem. Jak bez mocy a Ty bez siły, świetnie.
- Och przepraszam, że nie pomyślałem o tym, aby poskarżyć się Twojemu najlepszemu przyjacielowi. W razie gdybyś się nie domyśliła, bardziej byłem zajęty zamartwianiem się o Ciebie. Poza tym od kiedy to bardziej ufasz Ianowi niż mi? - warknął
- Od kiedy wymazałeś mi wspomnienia o sobie. - wycedziłam. - Swoją drogą nic dziwnego, że nie chcesz mieć przyjaciół. Skoro wszyscy są tacy jak on..
- Will jest w porządku. Był. A gdybyś Ty nie próbowała bawić się w jakieś kretyńskie arcymagowanie nie było by tu ani mnie, ani Ciebie, ani Tym bardziej jego. - wzruszył ramionami.
- Wyobraź sobie, że się o to nie prosiłam. Gdybym tylko miała wybór pozbyłabym się tego cholerstwa razem ze wszystkimi wspomnieniami o Tobie i nigdy więcej nie pozwoliła zliżyć się do mnie na krok, ani Tobie ani tym bardziej Twoim stukniętym koleżką.
-Proszę proszę. - odezwał się rozbawiony głos- Sprzeczka w związku?

Will podszedł do mnie i rzucił mi liść rabarbaru na kolana. Przez chwilę nie wiedziałam o co mu chodzi ale kiedy poczułam wibracje jądra natychmiast zaczęłam pobierać moc z liścia. To uzupełniło nieco moje zapasy ale niezby wiele. Wystarczyło jednak aby wrócił mi normalny wzrok i oddech.

Spojrzałam na mojego oprawce.

- Po co go tu przywlokłeś? - wskazałam głową na Jera.- Nie masz dla niego innej celi?
- On się dla Ciebie poświęca i skacze do gardła przyjacielowi a Ty mu się tak odwdzięczasz? Nie ładnie, arcymagu. - zacmokał ustasmi. -Mówiłem Ci Jer, miłość do magów to złudna mrzonka, oni potrafią kochać tylko siebie nawzajem.
- Zamknij się, Will - westchnął Jeremy.
- Co Ty bredzisz? -warknęłam - On nie rozumie tego pojęcia - zakpiłam
- O, proszę - roześmiał się Will - Nie powiedziałeś jej?