The Most Beautiful Mate

Hoofdstuk 32: De opstand

Na een hele lange tijd zie ik de bekende vormen van de stad. Ik vertraag mijn pas en sluip voorzichtig door het bos zodat de mensen me niet zien, maar mijn roedelgenoten wel. Ik zie Blaze op de uitkijk staan, en niet veel later ziet ze mij ook. "Selena?" Zegt ze verbaasd. We rennen naar elkaar toe en besnuffelen elkaar als een soort van begroeting. "Jawel, de enige echte," Antwoord ik trots. Blaze kijkt me nog steeds verbaasd aan en ik gebaar dat ze me moet volgen. "Maar de wacht dan...?" Protesteert ze. Ik wijs naar Lavender die de wacht voor haar over heeft genomen en knik dankbaar naar haar. "Nu gaan we naar huis, er is veel gebeurt."

Blaze geeft me een setje kleding zodat ik terug kan transformeren, en we gaan op de bank zitten bij haar thuis. Ik vertel alles, en Blaze luistert geduldig. Hier en daar vraagt ze om wat uitleg, maar het helpt me om mijn verhaal kwijt te kunnen bij iemand. Nadat ik uitgepraat ben kijkt ze me scherp aan. "Ik begrijp dat je je zorgen maakt om Zara, echt. Maar het is niets." Ik kijk haar vertwijfeld aan. "Denk je dat echt?" Vraag ik onzeker. Blaze knikt. "Ja, ze wilt alleen maar vrede maken, en het klinkt alsof het goed gaat." Ik gaap. "Als jij het denkt zal het wel zo zijn. Het is ondertussen wel al bijna middernacht geworden," Zeg ik lachend. Blaze kijkt naar buiten en lacht ook. "Tja, soms vergeet je de tijd wel is. Ik ga naar bed toe, oke?" Ik knik en wens haar welterusten. Snel geeft ze me de extra sleutel van het huis waar ik, Zara en Ava ooit woonde. Voor dit alles. Ik bedank haar en ren door de kou naar het huis. Ugh, zelfs het weer zit niet mee.

Voorzichtig draai ik de sleutel om in het slot. Het ziet er precies zo uit als de dag dat we vertrokken. Ik gooi de sleutels in de bak naast de deur. Ik weet nog dat toen Zara die gekocht had dat ik daar zo op tegen was. Nu begrijp ik wat ze er zo handig aan vond.

Ik loop de trap op, naar mijn kamer. Snel kleed ik me om naar mijn pyjama en duik in bed. Gelukkig heb ik nog wel wat kleding in mijn kledingkast laten zitten, anders had ik nu niets.
Ik leg mijn telefoon op het nachtkastje en draai me om om te slapen. Niet dus. Ik pak mijn telefoon en scroll wat op instagram. Normaal gesproken zou James me allang geappt hebben. Ik wacht nog een paar minuten, maar nog steeds niet. Ik open Whatsapp en zie dat hij wel online is. Dat is vreemd, normaal had ik allang een bericht van hem. Opeens gaat hij offline, zonder ook maar iets gezegd te hebben.

Is hij boos op me door wat ik gedaan heb? Ik bedoelde het echt niet zo toen ik zo gemeen deed, ik wilde gewoon.... Tijd voor mezelf. Ik was boos op mezelf, en dat reageerde ik af op hem. Hij kent me toch lang genoeg om te weten dat ik hem niet opzettelijk pijn zou doen? Of niet? Ik scroll omhoog naar onze eerdere gesprekken en lach om de grappige foto die hij een keer had gestuurd. Ik weet nog precies in welk gesprek dat was. Na een tijdje scroll ik weer naar beneden. Moet ik hem een bericht sturen? Maar wat als hij dat dan negeert omdat hij boos is op me? Ik besluit om niets te sturen en sluit de app weer af. Een traan rolt over mijn wang en ik veeg het weg. Het is vast niets.

Haii,
Zoals je misschien al gemerkt heb duurt het heel lang voor er nieuwe updates komen, maar ik heb weer nieuwe inspiratie! Misschien merk je t al een beetje, maar het is dus gedeeltelijk gebaseerd op een situatie in het echt, alleen dan heel erg verdraaid in de omgeving.