The Most Beautiful Mate

Hoofdstuk 4

P.o.v Laura

Het is nu precies 12 uur s'middags, en ik zit onder een boom te eten. Sinds wanneer is dit mijn leven? Normaal zou ik alleen buiten pauze houden, vluchtend voor de pesters. Nu ben ik vrij. Eindelijk ben ik vrij! Ik glimlach eet mijn broodje met kaas. Ik maak me nu geen zorgen meer over andere mensen, en wat die doen en van mij vinden. Dat voelt goed. Hoe zou James zich nou voelen? Zou hij tevreden zijn dat ik eindelijk weg ben, zou hij alweer door zijn gegaan met zijn leven? Waarschijnlijk is hij nu bij de populaire meisjes en probeert hij een vriendin te krijgen. Ik, zijn mate, kan er nu toch niet bij zijn en het verpesten. Hij hoeft zich geen zorgen te maken over zijn reputatie, want de enige die dat nu nog overhoop kan gooien ben ik, en ik ben ver weg van de roedel. Wacht even.... Net zei ik nog dat het me niet uitmaakt wat andere mensen van me vinden. Mijn broodje is op, ik moet waarschijnlijk weer verder. Wie weet wie ze misschien achter me aan hebben gestuurd. Ik kleed me uit en stop al mijn kleding in mijn tas. Daarna transformeer ik naar Snowflake, mijn wolf. Ik pak mijn tas in mijn bek en begin te rennen. Het voelt heerlijk om na zo lang weer eens in wolf vorm te rennen! Snowflake manoevreerd langs bomen en op topsnelheid rennen we door het bos. ''Ik heb dit gemist, Laura'' Zegt ze in mijn hoofd. Ik ook, Snowflake. Ik ook. 

Uren later stopt Snowflake plotseling. Ik was half aan het slapen en schrik wakker. Wat is er Snowflake? Ze antwoord niet gelijk en ik maak me zorgen. Snowflake? Het antwoord komt iets later. ''Shhhhh! Er is iemand!'' Antwoordt ze. Ik luister ook en hoor dan ook een geluid. Het klinkt als.... Voetstappen? Opeens valt het me op dat alle bomen weg zijn en ik midden op een weg sta. Een weg die leidt naar een stad. Wat doe je? Ga van de weg af, gek! Roep ik naar Snowflake. Ze luistert en gaat van de weg af. Ik transformeer terug naar mensvorm in het bos aan de zijkant van de weg en kleed me aan. ''Ik ga naar de stad. Als het een wolf is die iets gevaarlijks wilt doen zijn we daar veilig, daar zijn we niet alleen,'' Zeg ik hardop tegen mijn wolf. Ik stap de weg op en begin aan de zijkant van de weg naar de stad te lopen. Niet veel later stopt er een auto die me een lift wilt geven. Ik stap in en we gaan weer rijden, richting de stad. Snowflake waarschuwt me dat de vrouw in de auto ook een wolf is. Ik bekijk haar eens goed. Lang, blond haar en groenachtige ogen. Ik kan mijn vraag niet langer inhouden. ''Ben jij ook een wolf?'' Vraag ik aan haar. Ze kijkt me kort aan en kijkt daarna weer naar de weg. ''Ja, en jij bent een rogue.'' Ik kan zien hoe ze haar neus oprimpelt bij het woord 'rogue'. ''Wat is je verhaal?" Vraagt ze. Ik kan zien dat het haar niet echt interesseert. ''Mijn pack wou me niet en pestte me, dus ik ben weggelopen,'' Zeg ik vastberaden. ''Ik zoek een plek om te wonen zonder dat ze me ooit vinden.'' Ze knikt. ''Dat wegkomen moest vast moeilijk zijn geweest, en dat verborgen blijven is heel moeilijk, kan ik je vertellen. Ik ben Ava, wie ben jij?'' Ik wil antwoorden, maar besef dan iets. ''Wacht... je hebt nooit gevraagd waar ik naartoe wil gaan.'' Ava glimlacht gemeen en zet de deuren op kinderslot zodat ik er niet uit kan. ''Ik breng je naar mijn roedel, ons territorium is deze stad. Je hebt vast wel van ons gehoord.'' Mijn ogen worden groot. Oh god. Ava grijnst. ''Precies die roedel. Nou, je kent ons zo te horen. Dan weet je ook wel wat wij met wolven doen die op ons territorium komen.'' Ja, dat weet ik maar al te goed, ze vermoorden die wolven. Dit is een van de meest gevaarlijkste roedels ter wereld. 

Een paar minuten later komen we aan bij een afgelegen huis. Ava stapt uit en loopt naar mijn kant van de auto. ''Meekomen jij,'' Zegt ze terwijl ze ruw aan mijn arm trekt. Ik wordt meegetrokken naar iets wat lijkt op een grote garagedeur. Ava klopt drie keer en de deur gaat open. Een hele roedel is te zien. Maar niet zomaar een roedel, een roedel met alleen vrouwen en meisjes. Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Hoe kan zo'n gevaarlijke roedel bestaan uit alleen maar meiden? Ik wordt meegesleept door de menigte en zie dat iedereen me verbaasd aankijkt. Ze zien er allemaal heel getrained en fit uit. Ava laat me eindelijk los en ik wrijf over de zere plek op mijn arm. Auw, dat wordt een blauwe plek. Ze loopt naar voren, naar een vrouw met lang, krullerig, zwart haar en bruine ogen. Ze fluisteren even en daarna gaat Ava schuin achter haar staan. ''Hallo, ik ben Zara, de leider van de BlackCrystal roedel. Wat kom je hier doen en wat is je naam?'' Ik kijk naar mijn voeten en daarna recht naar Zara. ''Ik ben hier omdat mijn oude roedel me niet respecteerde. Ik ben weggelopen en werd gekidnapped door Ava. Ik heet..... Uhm, ik heet......'' Zara onderbreekt me. ''Je hoeft je echte naam niet te gebruiken. Bijna iedereen hier is gevlucht vanuit zo'n zelfde situatie. Een nieuwe naam betekent een nieuw leven, dus kies maar wat je wilt.'' Ik kies zorgvuldig een naam. ''Ik heet Selena.'' Zara knikt. ''Het spijt me van Ava, ze kan een beetje... Beschermend zijn voor de mensen van wie ze houdt. Welkom in de BlackCrystal roedel, Selena.''