The Most Beautiful Mate

Hoofstuk 9: De nieuwe huizen

Jules leidt ons naar onze huizen. (Media) Het zijn de duurdere huizen, weet ik uit ervaring. Ik woonde met mijn familie in de mindere huizen, aan de andere kant van de roedel. Ik kijk naar Jules en zie dat zijn ogen even wazig worden. Juist, hij is aan het mindlinken met Alpha Mason. Waarschijnlijk geven ze de betere huizen aan ons, gewoon om een goede indruk te maken. Hey Ava, wil je een leuk feitje weten? Mindlink ik. Ava kijkt even naar me om en knikt.  Dit is het dure gedeelte van de pack. Hier wonen de belangrijke wolven. Ava grinnikt en probeert haar lach in te houden, wat niet helemaal lukt. Jules vertraagd zijn pas en kijkt even naar haar met gefronste wenkbrauwen. Ook Zara had gemerkt, maar ze negeert het wijselijk. Ava, die de hele tijd achter Zara en Jules liep, loopt langzamer totdat ze naast me loopt. ''Ze proberen indruk op ons te maken. Waar woonde jij eigenlijk voor je.... Je weet wel,'' Fluistert Ava. Ik gluur naar Jules. Het is niet de bedoeling dat hij meeluistert. Ik vertrouw het toch niet helemaal en mindlink met Ava. In het minder moderne gedeelte, aan de andere kant van de roedel. Dat is lekker ver weg van de belangrijke wolven. Ava trekt een wenkbrauw op. Doen ze dat hier? Moeten we ze uberhaupt helpen als ze zo gemeen zijn tegen hun eigen roedel? Ik haal mijn schouders op en wil reageren, maar Jules schraapt zijn keel. ''Als jullie klaar zijn met mindlinken, dames. Dit zijn jullie huizen. Er zijn er drie beschikbaar, maar jullie kunnen ook met z'n allen in een huis. Wat is jullie voorkeur?'' Ik kijk Ava en Zara aan. We lijken allemaal hetzelfde te denken. ''We nemen allemaal een eigen huis, als dat kan,'' Zegt Zara. Jules knikt en gebaart dat we naar binnen mogen. ''De sleutels liggen op de mat. Als jullie wat nodig hebben kunnen jullie naar het packhuis komen. Daar ben ik, de Alpha of de Beta altijd aanwezig. Jullie worden allemaal morgen verwacht in de school om half negen, met uitzondering van de Alpha. Zij wordt geacht om een uur later in het packhuis te zijn om zaken te bespreken met de FullMoon Alpha.'' Jules kijkt ons allemaal aan om te kijken of we het begrijpen. Zara knikt als antwoord. ''Dankje, Jules. Je kan nu gaan.'' Jules knikt ook en loopt weg. 

Dit zijn de huizen btw

Ik kijk naar de huizen en zucht. ''Wow, dat zijn grote huizen,'' Zeg ik. Ondanks dat ik deze huizen al vaker heb gezien, ze blijven me verbazen. Zara kijkt me aan met ogen schitterend van plezier. ''Inderdaad. Wie het eerste klaar is met uitpakken!'' Ze sprint naar het verste huis, en niet veel later rent Ava naar het middelste. Ik neem de eerste en pak de sleutel van de mat. Zo, eens kijken hoe al die rijke mensjes hier wonen. 

Zodra ik het huis inloop kom ik een grote hal met die waarvan het behang wit is. Er staat een houten kastje, meteen om de hoek met een glazen schaal. Dat is vast de schaal voor de sleutels. Links is de deur naar de garage. Ik loop door een open deur naar recht en kom in een gigantische woonkamer. De bank staat tegen de muur tegenover me, en er is een gigantische HD-tv. Het raam rechts van de tv, geeft uitzicht op de lange oprijlaan, en links van de bank zijn openslaande deuren die toegang geven tot een grote tuin. Ik loop de woonkamer weer uit en volg de gang totdat ik bij een volgende deur aankom. Als ik de deur open zie ik dat het een keuken is. Er staat een geautomatiseerde koelkast en en ook de kastjes zijn nieuw. Op het keukeneiland is een mooie, houtkleurige plaat neergelegd die er sfeervol uitziet. Aan de linkerkant van de keuken is een een uitstekend gedeelte van de onderkant van de keuken, dat dient als een soort bar. Een paar meter achter die bar is een eettafel, met plaats voor wel acht mensen. Ongeveer naast de bar is een is groot raam dat veel licht doorlaat. Zo is de keuken goed verlicht. Ik sluit de deur weer en volg de gang. Daar is een trap, helemaal gemaakt van ongetwijfeld duur hout. Ik loop de trap op en ontdekt dat de trap in het midden van de verdieping zit. Er is een wc, een douche, een werkkamer en een wasruimte. De overige drie kamers zijn slaapkamer. Ik kies een slaapkamer, de grootste,  en besluit dat dat mijn kamer word. 

Nog geen uur later heb ik al mijn spullen weggeruimd. Ik ben niet echt zo'n persoon dat veel meeneemt. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het pas twaalf uur s'middags is. Ik glimlach en ren naar beneden; ik ga lekker in mijn veel te grote tuin rondkijken. 

Het enige woord waarmee ik het kan beschrijven is: wow. Wow, wow en nog eens wow. In plaats van een schutting staat er een grote heg, en er staan heel veel planten aan de zijkanten. De tuin bestaat vooral uit gras, maar toch is er een smal, slingerend paadje. Naast het pad staan verschillende soorten fruitbomen, elk op een paar meter afstand van elkaar.  Aan het eind van het pad kom je aan bij een klein paviljoentje, dat er bijna magisch uitziet in deze omgeving. Naast het huis is een klein, houten platvorm wat recht in de zon zit. Dat moet vast het gedeelte zijn waar je kan zonnen. Ik loop het paviljoen in en draai een rondje. Het is echt prachtig, het voelt haast of ik in een ander land ben. Mijn gedachtes worden spontaan onderbroken door de bel. Ik zucht en haast me naar de voordeur om open te doen. Waar ik net nog geirriteerd was omdat mijn rust werd verstoord, ben ik nu blij. Het is Blaze! ''Hi Selena,'' Groet ze. ''Zara had me gestuurd om jullie motoren te brengen. Ze vond het zonde om ze in de stad achter te laten.'' Ik omhels haar. ''Ik miste je nu al. Hoe gaat het met de roedel?'' Blaze laat me voorzichtig los en kijkt me aan met een stralende glimlach. ''Het gaat goed. Sinds de..... Ingreep van gisteravond is er geen een rouge meer verschenen. Zo te zien hebben we ze weggejaagd,'' Zegt ze, het laatste gedeelte van de zin grinnikend. ''Dat is goed om te horen, Blaze,'' Zeg ik oprecht. Ik maakte me al zorgen, maar dat is blijkbaar voor niets. Mijn prachtige motor wordt ondertussen door een man van de kar waarmee het vervoerd was gehaald en, in mijn garage gezet. Al duurde dat even, want ik kreeg de garagedeur niet open. Als het klaar is stelt Blaze voor om even te gaan lopen, en ik mindlink Zara even dat ik wegben. Ze keurt het goed en we vertrekken. 

Aan het eind van de straat kijkt Blaze verbaast naar het grote grasveld voor ons. ''Wow, hadden ze ruimte te veel ofzo?'' Lacht ze. Ik lach ook en trek haar mee. ''Nee, ik zal je laten zien dat het een leuke plek is,'' Zeg ik. Eenmaal daar aangekomen draait ze verbaast een rondje. ''Dit hebben we in de stad niet,'' Zegt ze, nog steeds onder de indruk van de hoeveelheid planten. Blaze was opgegroeid in een andere stad, en kwam erachter dat ze een wolf was. Haar ouders zette haar eruit toen ze ontdekte dat ze geadopteerd was en haar echte ouders onbekend zijn. Ze is toen gevlucht, net zoals ik, en kwam de BlackCrystal roedel tegen. In allebei de steden waar ze is geweest is niet zoveel gras en bomen als hier op een plaats is. We staan nog steeds aan de zijkant van het grasveld, en ik begin met lopen. ''Zullen we rennen in wolf-vorm?'' Stelt Blaze voor. Ik zucht verdrietig en schud mijn hoofd. ''Nee, ik kan niet. Iets over dat ik de Beta ben en me serieus moet gedragen. Ughhhh, ik haat die regel,'' Zeg ik. Blaze haalt haar schouders op  en zegt dat het niet erg is en ze het begrijpt. 

Op ongeveer de helft van het grasveld krijgen we allebei de slappe lach door een verhaal dat Blaze net vertelde, en dat is waar het fout ging. Ik zag niet dat er drie figuren achter me gingen staan, dus op het moment dat iemand zijn hand op mijn schouder legt en iets wilt zeggen ligt diegene al binnen een seconde op de grond. Ik zak op een knie druk met mijn hand op diegene zijn keel. Het is Sara. Hmm, wat doe ik? Laat ik los, of doe ik alsof ik haar niet ken? Ik kies voor de tweede. ''Wie ben jij?'' Vraag ik streng. Sara probeert te ademen en grijpt naar mijn hand. ''Sa...Sa......'' Ze wordt onderbroken door een ander meisje, Layla. ''Sara, ze heet Sara. Ik ben Layla en dit is Hannah. We zitten in deze roedel. Sara wilde je niet laten schrikken, ze wou je alleen gedag zeggen. We dachten dat je misschien wel vriendinnen nodig hebt, nu je hier nieuw bent.'' Tuurlijk, denk ik. Nu willen jullie wel vriendinnen zijn? Ik snuif en laat Sara's keel los. In één soepele beweging sta ik weer op. ''Onthoud voor de volgende keer dat je niet met mij moet sollen, losers,'' Zeg ik. Ik gebruik expres hun bijnaam voor mij, de oude ik. De drie pestkoppen kijken me met grote ogen aan en ik loop weg met Blaze in mijn ooghoek. Zodra ze uit zicht, en gehoorsafstand zijn stop ik en geef ik en Blaze elkaar een high-five. ''Dat was Sara de pestkop, toch?'' Vraagt Blaze. Ik knik met een brede glimlach op mijn gezicht. ''Ja, dat was Sara de pestkop,'' Zeg ik trots. Na al die jaren heb ik eindelijk mijn wraak op Sara genomen, en ik twijfel er niet over dat ze iets terug gaat doen. 

Hiiiiii, hier ben ik weer :) Wat willen jullie volgend hoofdstuk zien? Laat het me weten in de comments!