The Most Beautiful Mate

Hoofdstuk 21: Na het gevecht

Ik word wakker in een witte kamer. Dit is niet mijn slaapkamer, of welke kamer ooit die ik ooit heb gezien. Dit is meer een ziekenhuiskamer. Ziekenhuiskamer dus. Waarom ben ik hier? Langzaam komen de herinneringen binnen. Iets met De legende van De Stenen, rouges, aanval... Het duurt even voor ik het door heb. Mijn voorpoot was gewond, en daardoor was ik flauwgevallen. Ik kijk naar mijn linkerarm, en ja hoor, er zit een litteken. Ik kom voorzichtig overeind en leun tegen het hoofeinde aan. Meteen komt er een verpleegster binnen lopen met een dienblad in haar handen. ''Oh, je bent wakker,'' Zegt ze. Ze zet het blad naast me neer en geeft me een glas met troebel water. Ik kijk er wantrouwig naar en wil het afwijzen, maar ze duwt in mijn handen. ''Je moet het drinken....,'' De verpleegster, Viana, zoals op het naamplaatje staat, kijkt even op het papiertje in haar handen. Waarschijnlijk staan daar mijn patientgegevens op. ''Uh....Selena. Het helpt je genezen. Als je het nu neemt ben je over een uur al weer genezen.'' Ik kijk Viana nog steeds wantrouwig aan, maar drink het toch op. Ik wil hier zo snel mogelijk weg. Viana duwt me zachtjes weer naar beneden zodat ik weer lig. ''Je moet uitrusten, je lichaam heeft hard moeten werken om die verwonding te genezen,'' Zegt ze. Ik knik en kijk haar na als ze naar de deur loopt. Vaag hoor ik een stem van buiten de deur, en de verpleegster lijkt erop te reageren. Mijn zicht is een beetje wazig, waarschijnlijk door dat spul van net. 

Viana komt weer terug de kamer in. ''Er staat een jongeman buiten,'' Zegt ze. ''Hij wil je graag bezoeken, geloof ik. Zal ik hem binnen laten?'' Ik knik en ze loopt weer weg, alleen om James binnen te laten. Zodra James in de stoel naast het bed zit sluit ze de deur achter zich en gaat naar de volgende patient. ''Hoi,'' Zegt James. Ik antwoord en kijk ongemakkelijk weg. James kijkt even naar mij en daarna naar de muur achter me. ''Het spijt me, oke?'' Zeg ik. ''Ik lette even niet op, en toen....'' James zucht en slaat zijn armen over elkaar, en ik zie meteen al dat er iets aan de hand is. ''Wat is.. Wacht, ik weet het al,'' Zeg ik. Hij trekt een wenkbrauw op. ''Oh ja, vast wel.''

Ik kijk hem aan. ''Ik weet het, ik moet voorzichtiger zijn,'' Zeg ik. James kijkt me aan. ''Voorzichtiger zijn? Je moet voortaan dicht bij de roedel blijven als ik je vertel dat er rouges zijn!'' Ik kijk weg en James pakt mijn hand. ''Sorry, ik bedoelde het niet zo, ik... Ik maakte me alleen zorgen over je. Ik kan je niet verliezen, en de roedel ook niet.'' Ik glimlach en ga rechtopzitten. ''Ik weet wat je bedoelt, en het spijt me. Ik had beter moeten uitkijken, maar ik kon Zara niet dood laten gaan. Ik heb heb liever dat ik gewond ben dan dat zij dood is. Ze is mijn beste vriendin, en de roedel kan niet zonder haar,'' Zeg ik. James knikt en staat op. ''Dat begrijp ik, maar probeer haar te verdedigen zonder zelf gewond te raken. Dat zou ik erg waarderen.'' Vervolgens loopt hij de kamer uit. ''Waar ga je heen?'' Vraag ik. James draait zich weer naar me om. ''Ik ga even de verpleegster halen om te kijken naar je arm. Zo te zien is die al aardig genezen. Ik ben zo terug.'' Hij glimlacht naar me en loopt de kamer uit, de deur valt dicht achter hem. 

Nog geen uur later ben ik het ziekenhuis alweer uit. Viana had inderdaad gezegd dat mijn arm al volledig genezen is, ik moet alleen een dag zo weinig mogelijk mijn arm gebruiken. Als ik naar buiten loop staat er een kleine menigte bij de trap; ze beginnen allemaal plotseling te joelen als ze me zien. James gaat me voor en maakt een pad voor me vrij zodat ik ongerust tussen iedereen door kan lopen. Zodra we langs alle mensen zijn loop ik op een drafje naar hem toe. ''Waarom staat iedereen daar?'' Vraag ik aan James. Hij haalt zijn schouders op en loopt rustig door zodat ik hem bij kan houden. ''Ik weet het niet,'' Zegt hij. ''Waarschijnlijk wouden ze zien wat er gebeurt was en hoe het met je ging; dat gebeurt wel vaker bij Beta's, Gamma's of Alpha's. Toen ik je terug had gebracht naar de roedel werd je meteen naar het ziekenhuis gebracht. Alpha Mason had ervoor gekozen om de roedel niet op de hoogte te brengen, en er gingen wilde roddels rond.'' Ik kijk in de verte en lach. ''Zoals? Ik wil wel weten wat deze roedel denkt wat er met mij gebeurt is,'' Zeg ik half grappend. James grinnikt. ''Oke dan,'' Zegt hij. ''Ze zeiden dat je been eraf was, en er was iemand die zei dat je in tweeen was gebeten.'' Hij lacht ook, en zo lopen we naar huis. Alleen wij tweeen, niemand anders. 

Er zitten ongetwijfeld wat spellingsfouten in, maar ik heb even geen zin om het te verbeteren. Als je er een ziet, meld het alsjeblieft. Ik kan het dan meteen aanpassen en zo leest het fijner voor iedereen.

Alvast bedankt!

Mandy