Tuhaf

Bölüm 32

Vaktin ne kadar çabuk geçtiğini anlamamıştı. Çok çabuk gece olmuştu.. Dönüştü ve Eyfel Kulesi'nin tepesine çıktı. Herhangi bir akuma saldrısı gözükmüyordu..
Alya ve Nino'nun dediklerini tekrar düşündü...
"Uzun zamandır yalnızsın"
"Bildiğimiz kadarıyla hayatında birileri yok, değil mi?"
Bu sözleri şimdi dikkatlice düşününce.... haklılardı...
Yalnızdı.. hayatında kara kedi olsa bile kimse bunu bilmiyordu.. hem Kara Kedi'nin de kendisinin yanında olduğu söylenemezdi.. Belirli bir ilişkisi yoktu.. Bunları düşününce hüzünlendi.. tekrar aklına geldi: ya Kara Kedi hiç gelmezse? Sonsuza kadar onu bekleme düşüncesi... gerekirse sonsuza kadar beklerdi onu... geleceğine de inanıyordu ama içini kaplayan şüphe duygusu yakasını bırakmıyordu...

Eyfel Kulesi'nin demir duvarlarından birine yaslandı.. Yavaşça aşağı doğru süzüldü.. Gözleri puslandı.
Eliyle gözlerinde dolnuş olan gözyaşlarını sildi. Karanlık olmuştu.. saat gece 2 sularıydı.. bilerek fazla kalmıştı orada.. Hala yerinden kıpırdamamıştı.. Kaç saattir orada oturduğunu bilmiyordu...

Eyfel Kulesi'ne geldiği andan beri onu izleyen Kara Kedi ise, durumu anlamaya çalışıyordu. Bir anda ne olmuştu da bu kadar hüzünlenmişti? Oysaki dün oldukça neşeli ve mutluydu.. Bu durum içini tiyip bitiriyordu.. Uğurböceği yere oturup da gözlerinden yaşlar süzülmeye başlayınca, ciddi bir şeyler döndüğünü anladı..
Oyuncak butona bastı.. Uğurböceği'nin yoyosundan karakedi oyucağını çokardığı gördü.. fark etmişti..
Ama neden olduğunu bilmediği bir şekilde, Uğurböceği oyuncağa bakarak gülümsüyordu.. Bir yandan da yavaşça gözlerinden yaşlar süzülüyordu.. Neydi onu üzen bu şey?..

Uğurböceği titreşimlere karşılık verdi.. Şimdi kedi elindeki Uğurböceği oyuncağı titriyordu.. Ama yine de, ona ne olduğunu merak ediyordu.. En sonunda leydisi kendi kendine konulmaya başlayınca, hemen ona kulak kesildi...
"Geri dönüp dönmeyeceğinden bile emin değilim. Belki de arkadaşlarım haklılardı.. yoluma devam mı etmeliyim? Her şeyi arkada mı bırakmalıyım?...
Hayır, nunu istemiyorum.. hayır... bu imkansız.. (kesik kesik konuşuyordur) belki de yeni birileriyle tanışırsam acım az da olsa diner??
Ahh, hayır, kimi kandırıyorum! Onu asla unutamayacağımı biliyorum! Öyleyse ne?! Neden ikileme düşüyorum? Kendim ne hissettiğimi bile tam bilmiyorum.. neden sadece yanımda değilsin ki sanki?... her şey daha kolay ve basit hallolurdu o zaman..."

Demek.... buydu...
Eğer leydisi hayatına başka biriyle devam etmek isteyip yeni ilişkiler kurarsa, buna bir şey diyemezdi... ama böyle bir şey olursa kendisini hatırlayan ve arayan tek kişinin, Uğurböceği'nin de onu unutacağını ve geride onu hatırlayacak kimse kalmayacağından korkuyordu... Ya böyle bir şey olursa?? Hayır hayır hayır! Bunun olmasına izin veremezdi...
Leydisinin omuzlarından tuttu. Onu sarsmaya başladı. Tabi uğurböceği bunu hissetmiyordu..
"Leydim hayır! Ben burdayım! Lütfen, beni terk etme.."

Bu sefer Kara Kedi de hüzünlenmişti... son 3  yıldır ilk kez bu kadar çaresiz hissediyordu.. ne yapacağını bilmiyordu... başını uğurböceğinin başına yasladı.. sol gözünden 2 yaş geldi.. ellerini leydisinin yüzüne götürdü.. Gözlerini kapadı..
"Leydim, lütfen, inan! Bir şekilde çıkacağım bu lanet yerden... söz veriyorum!"
Dişlerini sıktı.. Kafasını biraz geri çektiğinde.ç ona doğru bakan mavi gözleri gördü.. Şimdi elini uzatmış yanağına koyuyordu.. O sıcak elleri hissetti.. Acı acı gülümsemeye başladı.. Uğurböceği'nin böyle yaptığı zamanlarda kendisini görmediğini biliyordu.. hayal kuruyordu.. onun için sadece bir hayaldi şu anda.. ama kendisi onun elini hissediyor, ve bu sayede içi ısınıyordu..

Bir ansa geri çekti kendini ub. Sın bir bakış attı hayal ettiği kara kedi'ye karşı..
"Yemin ederim ki.. seni asla unutmayacağım..."
Gözlerinden yaşlar süzüldü Kara Kedi'nin...
"Leydim.." diyerek ona bakabildi sadece...
Sonrasındaysa gördüğü silüet yok olmaya başladı...
Yine yapayalnız kalmıştı...
Düşünüyordu da... acaba leydisi neden ikileme düşmüştü?... Daha doğrusu, onun aklınu çelen kişi kimdi? Çok merak ediyordu ama, merak ettiği her şeyin cevabını alamıyordu ne yazık ki...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~