It Was His (SELF-PUBLISHED)

Chapter 2

Pagkahatid sa 'kin ni Jessie ay dumiretso muna ako sa cafeteria dahil kumakalam na naman ang tiyan ko kahit marami naman akong nakain kanina. It seems like my baby is still hungry. I suddenly smiled with that thought.

"Hey Nathalie! Long time no see. You've been absent lately to the parties."

I glanced at my back, only to see Wendy, one of my colleagues.

"Sorry. Alam mo na, busy eh," sagot ko sa kanya pero pinaningkitan lang niya ako ng mata.

She often throw parties every Friday and Saturday at their club or sometimes in their house but I don't attend in any of those since I broke up with him. Even though I badly wanted to unwind for a while, I just can't.

Dito pa nga lang sa school ay hindi maiwasan ang pagkakatagpo naming dalawa, edi mas lalo na sa party. Kung dati ay lagi akong present do'n, ngayon ay hindi ko na kayang magpakita sa lahat.

The most painful part of my situation right now is having the feeling of being taken for granted. Minsan nga naiisip kong ako ang may kasalanan ng lahat. I feel so ashamed that I was being left behind by the man I love and wasn't chose by him.

"Everyone missed you, Nath. I hope this coming Friday ay makasama ka na namin," malambing niyang sabi at tanging ngiti lang ang naisukli ko sa kanya.

Well, I guess I'm not that pitiful like what I always feel. May mga tao pa ring mas gustong makasama ako kesa iwan.

One night isn't bad right? I still deserve to be happy.

"Where's the location?" Masiglang humarap si Wendy nang tanungin ko ito. Mabuti at hindi pa siya tuluyang nakaalis.

"To our private resort. Don't worry, Nath hindi ko namang hahayaang magkasalubong kayo ni Missy do'n," she said and walk away without waiting my response.

Kahit naman magkasalubong kaming dalawa ay wala akong pakealam. I'm not the one who stole someone's property, so what's the deal? I'll be even happier if our paths cross to slap her multiple times. However, she's still lucky because I never do that kahit kating-kati na akong gawin.

Lumabas ako ng cafeteria dahil ilang minuto nalang ay magsisimula na ang first class ko nang saktong maabutan ko siya na umiinom ng tubig sa labas. Pawis na pawis ito halatang kagagaling na naman sa training niya sa basketball.

"Hey."

I tried to calm myself because my heart is beating erratically again. Only him can make me feel this way.

Hindi ko siya pinansin at nagtuloy-tuloy lang ako sa paglalakad pero naramdaman kong nakasunod ito sa 'kin. This scene isn't new to me.

Sa tuwing nagkakatagpo kaming dalawa ay lagi niya akong sinusundan o 'di kaya ay sinusubukang kausapin. No'ng unang mga araw ay halos hindi ako pumasok para lang maiwasan siya pero mapaglaro talaga si tadhana dahil ayaw niya kaming lubayan. He even come and visit me at the mansion but kuya Nathan is there to protect me from him.

Sobra nga rin ang pagpipigil ko sa sariling kausapin siya pero alam kong mali. Kapag ginawa ko 'yon ay mahihirapan lang akong maka move-on.

"Baby please...talk to me."

Mas binilisan ko ang paglakad at nang nasasabayan na niya ako ay doon na ako nagsimulang tumakbo pero dahil mahahaba ang kanyang mga hakbang, hindi ko na siya napigilan nang mahawakan niya ako sa braso para pigilan.

Ang lamig ng kanyang mga kamay kaya mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko na para bang napaso ako sa hawak niyang 'yon.

"I miss you so much..."

"I miss you so much too..." bulong ko sa 'king isipan. There are words that are best to be kept than to be said.

"Can we talk? Wait for me in the lobby. I'll just take a shower in the court." He flashed his usual smile like there's nothing wrong between us.

Kung dati ay agad kong nasusuklian ang mga 'yon, ngayon ay lungkot at galit ang umaapaw sa 'kin. I felt a tear that's forming in my eyes so avoided his gaze.

Wala sa sariling napatango ako sa kanya.

"Thank you, baby!"

Akmang yayakapin niya ako pero sinangga ko agad ang hawak kong bag sa harapan niya.

"Sorry, masaya lang. Sige, wait for me there. Mabilis lang ako, promise."

Nauna na siyang umalis na may malaking ngiti sa kanyang labi na animo'y nanalo sa lotto. Napailing nalang ako dahil do'n atsaka ko ginawa ang binabalak ko.

After that, I went directly to our room to attend my class.

"Psst."

"Pssst. Hoy!"

"Nathalie Capella!"

"Mr. Finn Foster! Prepare a 30 slides for your report tomorrow and stop calling on Ms. Capella."

Nagtawanan ang lahat ng nasa room dahil kay Finn. Suki talaga siya sa mga parusa ni Prof. Ramos. He's one of my go-lucky friend who always nag me for something.

Pagkatapos ng klase ay agad siyang dumikit sa 'kin.

"Pupunta ba si Jessie mamaya?"

Paglabas namin ng room ay lumiko ako ng daan papunta sa powder room para mag-retouch at nakasunod lang siya sa 'kin. Si Finn ang pinakaclose ko sa lahat ng lalakeng kaibigan ko kaya kumportable na ako sa kanya. Madalas nga lang na topic namin ay ang pinsan ko dahil gusto niya ito.

"Oo. Siya ang kasabay kong umuwi."

"Talaga?! Pwede bang makisabay din?"

Pumameywang akong humarap sa kanya at tinignan siya nang masinsinan.

"Mr. Finn Foster, son of Mayor Role Foster, seryoso ka na niyan? Mas uunahin mo pa ang panlalandi kesa sa paggawa ng report sa major subject natin?"

Bilib din ako sa isang 'to. Gagawin talaga ang lahat para makita at makasama si Jess. Pero minsan ay naaawa ako sa kanya dahil madalas siyang ipagtabuyan ng pinsan kong siraulo.

"Madali lang naman 'yon. Sige na oh para maipauwi ko na sa driver namin ang kotse ko."

"Bahala ka sa buhay mo. Huwag mo na rin akong sundin sa loob at baka mareport ka pa. Hintayin mo nalang ako sa tambayan."

"Ocakes."

Dumiretso na ako sa loob ng CR at ginawa ang routine ko. I just did a little retouch on my face to freshen up and after I get satisfied, I went outside only to see a familiar built leaning on the wall and looking intently at me.




"Apollo..."