It Was His (SELF-PUBLISHED)

Chapter 12

Just after the second I opened my eyes, I can now absolutely feel the deep roads I take during the delivery. No words can clarify how agonizing it was during that venture. What's more, I'm simply happy that I endure it.

Speaking of my babies...

"Tita," mahinang tawag ko sa kanya na nasa gilid ko at kasalukuyang naghihiwa ng prutas.

Binitawan muna niya ang kutsilyo at nilapag sa gilid bago ako bigyang pansin.

"Nath! How are you feeling, ija? Are you still hurt?" I just gave her a tiny smile and just by looking at her eyes, I know that she understands me really well.

Natawag ko na ata lahat ng santo habang nanganganak ako dahil parang hindi ko na kakayanin. Mabuti nalang at normal delivery kaya nakaraos din.

"Where are my babies?" From having a tired expression, I managed to put an excitement on my face upon mentioning them. I still don't have the permanent name to call them though.

"A little later, Nath. The nurses will drop them later on. Nasa nursery room pa sila."

"Nursery? Bakit nag-aaral na ba sila, Tita?"

Nang marinig ko ang pamilyar na boses na 'yon ay bigla akong napabangon sa gulat. Hindi ko na rin inalintana ang sakit na naramdaman ko dahil sa pananabik.

"KUYAAA NATHAN!"

He ran towards me hugged me tightly. I can't believe that he's true to his words. No'ng tumawag kase ito noong nakaraang araw ay sinabi niyang pupunta siya kapag nanganak ako at hindi ko lubos aakalain na totohanin nga niya.

"Tsk. Naunahan mo pa akong magka-anak." Umiling-iling siya na para bang disappointed. Hindi ko alam kung sa akin ba dahil maaga ako nagka-anak o sa kanya na wala pang nagbubunga sa pagitan ng mga babaeng nagdaan sa kanya. Haissst...

"Magtino ka muna, kuya. Anyway, talagang pinuntahan mo ako 'no?"

He gave me his sweetest smile and ruffled my hair which I really hate the most. "Kuya! Don't touch my hair."

"Nyenye...sulitin mo na habang wala pa dito nga anak mo kase nanay ka na eh. You're not a baby anymore kaya sila naman ang isusunod kong guguluhin nga buhok."

Nagtawanan sila ni tita pero ako? Hindi ko alam pero bakit parang naiiyak ata ako. Agad naman nila akong dinaluhan.

"What's the matter? Are you jealous to your babies now?"

"Of course not! I'm just happy okay? Nandiyan kayo eh."

Tinakpan ko ang mukha ko gamit ang dalawang palad ko tsaka ko naramdaman ang mga bisig nilang yumakap sa 'kin.

Despite the fact that I'm not fortunate with regards to my love life, my family is really filling all my emptiness and they're more than enough. Mas okay pa sana kung nandito sina mommy kaso sobrang hectic daw ng schedule nila. I'm not having a grudge on them for not coming here but-

"Here are your babies!"

Hindi ko na natuloy ang sinasabi ko sa isip ko nang bumukas ang pintuan at inuluwa no'n sina daddy at mommy na hawak ang kambal.

Sa mga oras na 'to, parang tumigil ang mundo ko. Para bang nag-slowmo bigla nang makita ko ang ngiti ng mga magulang ko at lalo na nang marinig ko ang iyak ng mga anak ko. All the hardships and pains I felt suddenly vanished upon taking a glance on them.

"M-mom, dad..."

They walked near me and slowly put my daughter into my arms. She's such an angel. Iyak pa rin ito nang iyak pero parang musika ito sa 'king pandinig. Naramdaman ko ang unti-unti pamumuo ng luha ko nang tumingin ang kanyang bilugang mata sa 'kin. I'm not pregnant anymore but still, I am so sensitive when it comes to them.