Strange Voices of the Dead

16: Magic Hour

Sometimes, we are at our calmest minds until it got ruined by pesky chaotic thoughts.

Bahagyang huminto si Annara sa paglalakad nang maalala niya kung ano ang nangyari kahapon. It was all about Adrian. Her memories of him is hunting her. Gusto man niyang balikan ang mga alaalang iyon, gusto man niyang mabuhay kasama ng mga pangyayaring iyon ay hindi niya maatim na subukan. Mas lalo lang nalalagay sa alanganin ang puso niya. Mas lalo lang siyang nasasaktan. Mas ipinamumukha lang nito ang reyalidad na kailanman ay hindi na mangyayari pa ang mga bagay na iyon.

Her heart never stops from beating fast. It was racing as if she'd ran miles. Parang gusto nitong kumawala sa kanyang dibdib. Adrian seems her world before. Tama lang talaga na hindi ginagawang mundo ang isang tao. It's her fault, herself is the only person who to blame. She can't deny having bad times reminiscing her past. Dahil ang mga ito ay tila karugtong at parte na ng kanyang buhay.

Kung hindi man ang mga nakakikilabot na ingay sa paligid ang naririnig niya ay itong mga alaala naman ang pumipeste sa utak niya. She seems more flustered this time. It looks like her thoughts are disturbing her afternoon peace.

Maaga siyang umuwi. She didn't attend her last hour duty at the library. Nagpaalam siya kay Miss Georgette noong nakaraan pa. Pagtapos ng huling klase niya ay uuwi na agad siya.

She wears her earphones first before she continue walking. Gusto niyang talunin ng malakas na tugtog ang kung ano mang gumugulo sa isipan niya ngayon. The beat of the drums, the sound of the strings, the reverberated of mixed instruments and the distortions of audio are making her alright–almost but not totally. Subalit hindi nito binubuo kung gaano kapagod sa pag-iisip ang utak niya.

Overthinking sucks. Nakakawala sa focus at nakasisira ng araw ang palagi na lang gano'n. Adrian is rent free living in her mind. He's living through her. Kahit pa masaya ang mga alaalang iyon ay dagdag sakit naman pagdating sa kanya. Happiness sometimes felt someone lonely if it pertains to memories. A token of love they can never repeat.

Habang naglalakad siya mula sa makipot na sidewalk patungo sa intersection ng kalsada ay hindi na napigilan ng kanyang mga mata ang lumuha. She can't hold it anymore. Sumasabog ang puso niya dahil kay Adrian. She missed him so much. What else she could do to make it stop? She's so tired.

She felt the lift in her soul out of her body. Baka kung sakaling bigyan siya ng pagkakataong makasama ito sa loob ng isang araw ay susulitin niya iyon. Gagawin niya ang lahat para makasama ito sa bawat segundo ng pagkakataong iyon. Ngunit kahit ano'ng gawin niya, kahit ano'ng isipin niya ay hindi na iyon mangyayari pa. Adrian was only a part of his past. And she have to accept that . . . but until when? When will she be able to focus on herself now?

Halo-halo ang mga tanong at alaala sa isipan niya. Wala siyang ideya na ang susunod na paghakbang niya ay tatapakan na niya ang pedestrian lane mula sa intersection. The streetlight hasn't hit the stop sign, but she's still on her way with rapid cars waving the road.

Napalingon siya sa kanyang kaliwa nang marindi siya sa mahabang busina ng isang humaharurot na kotse.

She closed her eyes tightly with muffled scream. Her feet are frozen. She couldn't try to make a move to dodge it. Napako na siya sa paghakbang na iyon. Wala na siyang pagkakataong iwasan pa ang paparating na kotse sa bilis nang pagtakbo nito. It's a matter of time. A life and death scenario.

Ang buong akala niya ay mahahagip siya ng kotseng iyon. Tinanggap na niya sa sarili niya ang kapalarang iyon, ang aksidenteng sasalubong sa kanya.

Not until fast seconds after. Somebody secured her waist and pulled her back to the sidewalk. She twirled, her hair flew in the air and her feet gets twisted. He held her so close to his body. She pressed her palms against his chest. Ramdam na ramdam niya ang mahigpit na pagkapit nito sa kanyang baywang. She breathed raggedly, catching her breath to death.