Strange Voices of the Dead

27: Overgrown Vines

Masaya ang ngiting nagmumula sa mga labi ni Annara. It's just, she woke up feeling so happy and lightweight with a natural beam shining in her face.

Binuksan niya ang bintana mula sa kanyang k'warto. It was a misty morning. She let the breeze of cold air go inside her room. Napayakap siya sa magkabila niyang mga braso at napapikit saka lumanghap ng hangin. Hindi alintana ang lamig na kanyang nararamdaman dulot nito.

She just can't forget how Wicker didn't mind about her overreaction towards him. Mabuti na lang at hindi ganoong klaseng tao si Wicker para pahabain pa ang maliit nilang hindi pagkakaintindihan.

Ngayon ay araw ng Sabado. Kahapon pa lang ay naisipan na ni Annara na magpunta sa saltbox house kung saan sila madalas ni Adrian noon. It was the place she always remember when she's missing Adrian or have a lot of stuff to talk about when something happened on her at the moment. Sa t'wing nagpupunta kasi siya sa lugar na iyon, kumukunekta agad at nararamdaman niya ang presensiya ni Adrian doon.

Kapag naroroon siya, pakiwari niya'y kasama niya si Adrian kahit pa ay isa lamang itong balintataw.

She made herself a breakfast and had some coffee while taking care of his disabled dad. Inalalayan niya itong makaupo sa wheelchair at iginala saglit sa bakuran nila.

She didn't wake up Thea to take her breakfast. Napansin niya kasing nakabukas ang ilaw ng k'warto nito magdamag, baka ay puyat ito sa pag-aaral.

"Papa, lalagyan kita ng blanket, ah. Masyado pang mahamog. Mayamaya rin ay lalabas na ang araw."

Ganoon ang payo ng doktor, kahit pa sa isang banda lang ito nakatingin at hindi nagsasalita, mas maiging kausapin ito minsan dahil naririnig nito ang mga boses sa paligid. Makatutulong ito para dito.

Sinikipan niya ang bonet na suot nito at humalik sa noo.

Tumayo si Annara sa tapat ng kanyang ama. Nakangiti siya habang pinagmamasdan ito. Ilang saglit lang ay biglang naglaho ang ngiti sa kanyang mga labi. Lumungkot ang mukha niya at namuo ang mainit na luha sa kanyang mga mata.

Ayaw na ayaw niya talagang pinagmamasdan ang kanyang ama. Mas lalo lang siyang nalulungkot at naaawa sa kalagayan nito. Her father was like a stone, like a sculptured man. Hindi ito makasagot sa kanya at nananatili lang itong nakatigil doon.

She wiped her tears immediately before it falls from her eyes. She's blinking them away. She doesn't want him to see her crying in front. Baka ay malungkot din ito. She then lowered her eyes and slightly bow her head. She sniffed and compose herself back.

Pinagmasdan na lang ni Annara ang mga puno mula roon habang unti-unti nang lumalabas ang ilang sinag ng araw mula roon. Mahamog pa rin sa ilang bahagi ng bakuran nila, ngunit mababanaag na ang luntiang kapaligiran. Sariwa ang mga dahon na mamasa-masa dulot ng hamog.

Kasunod noon ay iginala niya pa ang kanyang ama mula sa bukana ng compound nila. Nang makarating, agad na bumungad dito ang apartment na pinauupahan nila noon.

Nakatayo si Annara sa gilid ng kanyang ama habang kap'wa nila pinagmamasdan ang bakanteng gusaling iyon. Walang nakatira at halos pinamumugaran na ng agiw sa kalumaan at tagal na hindi napakikinabangan.

"Papa, hindi ba't plano mong ipaayos ito dati? Nakalulungkot lang na baka matagalan pa bago matupad ang plano mong iyon. Kapag nagkapagtapos na ako, nakapag-trabaho at nagkaroon na ng sapat na kita . . . ito agad ang ipaaayos ko para sa 'yo. Sa ngayon, kailangan ko munang gamitin ang kakaunting kinikita ko at pensiyon mo para na rin sa gamot mo,

"Kung naririto lang siguro si Adrian, hindi no'n hahayaan na hindi nagagamit ang apartment na 'to. Kaya bilib na bilib ka sa taong 'yon, parang walang imposible sa kanya. Basta't kaya ng katawan niya, lahat ng plano niya ay magagawa niya. Ma-prinsipyo kasi siyang tao at may isang salita. Minsan nga, mas nagkakasundo pa kayong dalawa kaysa sa akin. Wala naman akong dapat ikagalit o ika-inggit doon. He's good and dedicated for everything he's doing. Lahat nakakaya niyang gawin. It's so evident that he's better than I am."