trouble

12.

Hee mensen, sorry voor dat ik zooooo lange tijd niet meer geschreven heb aan dit verhaal. Sorry sorry sorry, maar liep een beetje vast. Hier is eindelijk een nieuwe updatee xx

Mijn adem stokte in mijn keel en mijn hart voelde eruit getrokken. Verscheurd, gebroken en zelfs de grootste pleister ooit zou hem niet kunnen maken. Hij viel voor Savannah. Ik wist het zeker. Ik had me opgerold en zat in ede bezemkast van de school. Mijn schouders schokte en mijn ogen waren dik en rood. Als Kian me zo zag zou hij vast gillend weg rennen. Savannah was gemeen, achterbaks en zo sneeky als een slang. Ik kon haar wel pletten als een mier. Mijn gedachten dwaalde af naar de dag dat ik Kian voor het eerst ontmoette, hij zag me niet eens staan. En toen hij voor mijn deur stond vermond als postpode.

Ik begon zachtjes in mezelf te grinniken als ik zijn ontdeugende gezicht voor me zag. Ik was zo hard voor hem gevallen. Hij was de badboy, maar ik kende hem van een andere kant. Ik moest terug, en doen alsof er niks aan de hand was.

Langzaam stond ik op. Ik moest wel even een smoes bedenken want ik kon nu niet ineens vrolijk terug komen. Ik zeg wel gewoon dat ik mijn voet had gestoten. Ik glimlachten. Niks kon me breken ik was wel sterker dan dat. Ik liep naar de wc en fatsoeneerde mijn make up en haar. Ziezo perfect.

Terwijl ik langzaam weer terug naar de kantine liep hoorde ik ze praten. Ik kon het niet laten, ik moest weten waar ze het over hadden. Dus ik luisterde ze af, don't jurdge me!

'Savannah, waarom stalk je me?' Kians stem klonk geiriteerd. 'Dat doe ik niet.' ik kon zien dat Savannah haar hoofd wilt schudde en Kian met zijn ogen draaide. 'Oke, weet je wat, ik zeg je wel gewoon de waarheid. Ik vind je niet leuk Savannah, dus stop met dat gestalk en dat vreselijke aanstellerige gedoe!' Ik zag Savannahs verwaande blik veranderen in een verwarde blik. 'Maar elke jongen zou me nu willen' Ik moest bijna kokhalsen van die uitspraak. Van die oude Savannah is niks meer over. 'Nou ik niet.' Zei Kian kortaf. Hij liep langzaam naar de deur. Ow shittt! Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik moest hier weg.

Ik rende naar de andere deur en zodra ik Kian door de deur zag lopen liep ik in tegenovergestelde richting aan. 'Je bent er.' Zijn stem klonk verassend blij toen hij me zag. 'Waarom was je nou weggelopen?' Ik dacht na. 'Ik ehh..' Hij schudde zijn hoofd. En liep langzaam naar me toe. Hij pakte me voorzichtig vast. Zijn mond ging langzaam naar mijn oor. Mijn hart bonsde zo hard dat hij het waarschijnlijk kon horen. 'Je kunt me altijd alles vertellen.' Zijn warme adem bereikte mijn oor. 'Doe ik Kian.' Hij glimlachtten en liet me los. Een golf van teleurgesteldheid ging door me heen. 'Kian ik...' 'Kian het spijt meeee.' Hoorde ik Savannah roepen. Ze stormde door de deur. Ze keek geschokt toen ze ons daar zag staan. Haar ogen werden spleetjes. 'Je vindt haar leuk hea?!' Het was meer een oordeel dan een vraag. Mijn adem stokte en ik wachtte op zijn antwoord. 'Ja harstikke.' Hij trok me tegen zijn borst aan en drukte een kus op mijn voorhoofd. Mijn hoofd gloeide. En mijn hart maakte een sprongetje. 'Ow maar... Ik ga nu weg... En ik hoef jullie nooit meer te zien."

Savannah rende weg en Kian knipoogde. 'Thanks, nu denkt ze ook echt dat we elkaar leuk vinden en zijn we eindelijk van haar af.' Ik kon huilen, schreeuwen en gillen, maar het enige wat ik deed was glimlachen. Het was allemaal nep! HET WAS ALLEMAAL NEP!!!! 'Gaat het wel met je?' Hij legde zijn arm over mijn schouder. Ik knikte langzaam. Vanbinnen kon ik wel janken!