trouble

8.

Mijn ogen waren rood van het huilen en ik probeerde rustig te blijven (wat natuurlijk onmogelijk was) terwijl ik een.paar takken aan de kant schoof en rechtdoor bleef lopen. Mijn hart ging wel 100km per uur en ik begon te snelwandelen, nee toch maar rennen. Ik rende en rende tot ik ineens stil stond. Ik hoorde een harde kraak en stond zo stil als een standbeeld. 'Hallo.' zei ik zachtjes. Er kwam geen antwoord. Ineens voelde ik twee armen om me heen. 'Laat me los' ik probeerde me los te wurmen maar hij was sterk. Ineens hoorde ik een bekende stem. 'We moeten hier weg' zei hij. Het was Kian. 'Waarom?' zei ik. 'Ow gewoon.' hij trok me mee en voordat ik het wist waren we bij het veldje. Dat was de eerste keer dat hij zo raar deed. 'Kian wat was er nou?' Ik keek hem aan maar hij ontweek mijn blik. 'Kian' 'Oke omdat we vrienden zijn. Ik vind het zo fijn om met een meisje te praten zonder dat ze meteen verliefd op me is.' Ik begon ongemakkelijk te lachen, 'ja een keer voor de verandering.' zei ik toen zacht. Hij glimlachten en ineens zag ik de pleister op zijn arm. 'Stop je ook?' vroeg ik. 'Ja. Ik probeer er wat meer op te letten. ' Hij pakte zijn telefoon en begon te lachen. Ineens kreeg ik een schok door me heen. Savannah. Mijn hart ging tekeer,

'Kian..' 'Ja' hij glimlachten lief.  'Nee laat maar. ' Ik wilde mijn liefde verklaren, maar waarschijnlijk had hij het te druk met andere zaken, of ik kan beter zeggen meisjes.

'Kian' 'Ja' Hij keek even op. Bam recht in mijn ogen, die blik, goshh die kaaklijn. 'Ik ga naar huis.' 'Je bent er net' ik keek hem aan en wilde opstaan maar Kian trok me.weer naar beneden waardoor ik viel. 'Auuu! kian' hij schoot in de lach. 'Sorryy.' Ik duwde hem en hij duwde me terug. 'Weet je.. Ik moet je iets vertellen. Savannah.. Is toch een vriendin van je?' ik beet op mijn lip. 'Mm ja. ' 'Oke, ze stuurt me de hele tijd berichten en ik weet niet wat ik ermee moet.' Ik staarde hem aan. 'Hallo, aarde aan Pink. ' Hij zwaaide met zijn hand voor mijn gezicht. 'Uhmm ja, ik weet het niet. Vind je haar leuk?' hij keek even twijfelend en begon te lachen. 'Nee, niet echt.' 'Oww oke. Ik weet niet. Maar weet je, ik ben nogal moet... Dus ik denm dat ik maar ga.' Ik stond op. 'Oke, ik breng je wel naar huis.' Hij stond op en liep een beetje ongemakkelijk mee. Het was even stil, maar ik had niet echt het gevoel dat ik iets moest zeggen. We liepen tot mijn hand per ongelijk de zijne raakte. Ik trok mijn hand snel weg.

Ik plofte op mijn bed en dacht na. Wat is Savannah een rotkind zeg, zeloog gewoon al die tijd. En maar steeds zeggeb dat hijniet goed voor me was, wat eeb rotstreem. Wacht maar ze komt er nog wel achter...