trouble

3.

Die avond lag ik in mijn bed. Ik kon niet slapen of denken aan iets anders dan aan die ene glimlach. Ookal kende ik hem niet, ik wist alleen zijn naam: kian Lawley. En die naam speelde zich af in mijn hoofd. Over en over en het enige wat ik wilde was zijn liefde. Maar het probleem was, hij zag mij niet staan. Die twee uur had hij me maar een glimlach gegunt. Een, een kleine. Nadat ik nog een uur of twee wakker lag viel ik in slaap.

Savannah werd langzamerhand gek van me. Want ik dacht niet alleen maar de hele tijd aan hem, nee ik had het ook over niks anders. 'Ik weet het niet Pink. Hij lijkt me niet echt jou type. Ik vertrouw hem niet.' dat was wat ze over hem zei. Maar het erge was dat dat niet tot me doordrong, het enige wat ik hoorde waren mijn eigen gedachten. We fietste naar school. Eenmaal aangekomen bij school zag ik hem weer. Ik kreeg een blij gevoel van binnen, maar dat verdween al snel toen ik zag dat hij me geen aandacht schonk. 'Weet je, misschien heb je wel gelijk. Hij is misschien een beetje te goed voor me' savannah begon te lachen bij die woorden 'te slecht bedoel je' we begonnen te grinnikken en liepen naar de les. Wat ik niet wist was dat dit precies zijn plan was. Zo sneaky kunnen jongens zijn. Eerst moeten ze hard to get zijn en dan ineens bam bam bam.

Bij hem duurde het alleen even voordat hij eindelijk iets zei.

Een maand later zat ik op mijn kamer. Ik was alleen thuis en ookal woonde ik al een maand in dit huis toch voelde het niet goed. Ik was bang en alleen. Ineens hoorde ik getik tegen mijn ruit. Ik schrok me dood en ging onder mijn dekens liggen. Weer dat getik. Na een tijdje won mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst en ik glipte naar mijn raam. Ik keek naar beneden en kreeg de schrik van mijn leven. Hij stond daar, beneden aan mijn raam. Ik kneep in mijn arm om te kijken of ik niet stiekem sliep, maar het was echt zo. Hij glimlachte en riep naar boven. 'Hea Pink toch?' 'ja' riep ik naar beneden. ' Ja ik herkende je van school. Ik hoopte dat ik het goede huis had gelukkig maar. ' ik begon te lachen. 'Wil je anders binnen komen?' vroeg ik toen. En waarom in vredesnaam vroeg ik een jongen binnen te komen terwijl ik hem amper kende. Hoe dom kon ik zijn. Hij lachtte. 'Nou ik had eigenlijk een beter idee, wil je anders hierheen komen?' ik knikte trok een joggingbroek aan en rende naar beneden. Toen ik de deur open deed en zijn knappe gezicht zag begon ik te grinnikken. 'Wat doe je eigenlijk hier?' vroeg ik toen. 'Nou, ik wilde je beter leren kennen.' zei hij. Het leek alsof hij het meende. Misschien meende hij het ook. 'Ik jou ook.' hij keek me verlegen aan. 'Wil je meegaan?' vroeg hij toen. 'Ik weet een gave plek die je vast wel wilt zien.' ik keek hem aan. Ik was een beetje bang. Hij zag er zo cool uit in het donker. Hij zag er ook lief uit. Ik was heel erg nieuwsgierig dus ik ging met hem mee.

We liepen verder en verder. Ik had het idee dat we wel een uur liepen tot hij me tegen hield. Hij ging achter me staan en pakte me vast. 'We zijn er' fluisterde hij in mijn oor..