trouble

14.

Langzaam knipperde ik met mijn ogen. Fel licht bereikte mijn pupil en liet me mijn ogen weer sluiten. Even bleef ik doodstil liggen, met mijn ogen gesloten. Niet wetend waar ik was of hoe ik hier terrecht was gekomen. Ik probeerde terug te denken maar mijn brein was een warige brei. Opnieuw opende ik mijn ogen. Langzaam begon ik te wennen aan het scherpe licht. Rustig bestudeerde ik de ruimte.
Grote ramen, lichte meubels en een groot schilderij. 'Ow hee je bent wakker.' Met een ruk keek ik op, mijn hart klopte sneller. 'Je bent al twee dagen weg van de wereld.' Zei de stem luid. Ik kon de persoon niet zien. Even keek ik angstig om me heen. 'Hoi ik ben Jc.' Een jongen met een bos krullen en donkere ogen kwam te voorschijn en stak zijn hand naar me uit. Ik bleef er even naar staren. 'ik vond je bij een brug, je zag er vreselijk uit.' Ineens ging er een schok door me heen, een brug. Even hapte ik naar lucht. 'Kian?' Fluisterde ik. Plotseling hoorde ik geschreeuw. Het was een pijnlijk geluid. Schriel, luid en angstig. Wie was dat? Ineens drong het tot me door dat ik degene was, dat ik degene was die dat geluid maakte. Langzaam probeerde ik te ademen. 'Gaat het wel?'

De jongen staarde me aan. Ik pakte zijn gezicht tussen mijn handen beet en bestudeerde het aandachtig. 'Kian?' Zei ik nogmaals. 'Nee, ik ben Jc.' Zei de jongen zacht. Hij glimlachtten. 'Kian, waar is Kian!' Ik schreeuwde het uit. 'Ik weet het niet.' Zei Jc.

Beelden flitstte door mijn hoofd en met een klap kwam ik tot de realiteit. 'Zei je Kian, ik kende ooit een Kian.' Mijn hart bonkte in mijn keel en gaf me een misselijk gevoel. Zonder er bij na te denken klampte ik me vast aan deze wildvreemde jongen. 'Het komt goed.' Tranen stroomde over mijn wangen. Een beetje ongemakkelijk knufelde hij me terug. 'Hij is dood hea?' Zei ik met trillende stem. Even was het stil. 'Drink eerst maar wat en vertel me dan wat er gebeurt is.' Langzaam maakte ik me los uit de knuffel en staarde uit het grote raam. Mijn lichaam trilde en ik voelde me vreselijk. Langzaam liet ik me op het bed vallen, starend naar het plafond. Langzaam kwam alles terug. De avond, het schot, de pijn. Het leek alsof mijn hart werd doorboort door een zwaard. 'Ik haal wel even wat water voor je.' Jc liep naar de keuken en ik ging weer langzaam rechtop zitten. Mijn blik ging weer naar het raam. Ik probeerde rustig te blijven, maar het lukte niet goed.

'Hier drink even rustig.' Jc haaste zich naar me toe en duwde het glas water in mijn handen. Langzaam en trillerig nam ik een slok. 'Begin maar met je verhaal.' Zei hij vervolgens. Hij nam plaats op het grote bed naast me en ik begon met kleine stapjes te spreken. 'Het begon allemaal op de dag dat ik ging verhuizen...'

Jc staarde me aan terwijk met hakken en stoten het verhaal probeerde te vertellen. Zijn ogen lieten de mijn niet los. 'En toen kuste hij me...' Mijn onderlip begon zachtjes te trillen. 'De manw as er opeens... En ik... En hij... En ik moest.. Ik had hem kunnen helpen..' Een traan liep over mijn wang. 'Nee, dat kon je echt niet.' Jc ging dichter bij me zitten en sloeg zijn arm om me heen. Even voelde ik mijn angst en verdriet verdwijnen. 'Ik rende, harder dan ik ooit had gedaan en toen hoorde ik het... Dat harde schelle geluid van een... Pistool. ' Weer liep er eens traan over mijn wang vervolg door meerdere. Even keek ik naar Jc die lief naar me glimlachtten. Ik voelde me zo raar. Hij hielt me stevig tegen zich aan en het voelde even als vroeger. Als dat ene moment met Kian. Langzaam speelde de rustige muziek op de achtergrond.

Mijn hoofd werd zwaar en ik ging liggen, Jc volgde mijn voorbeeld en ging naast me liggen. Even staarde we naar het plafond. Ik zuchtte diep en keerde me naar Jc. Hij glimlachtten en aaide me over mijn gezicht. Langzaam veegde hij de tranen van mijn gezicht. Ik voelde me vredig en rustiger bij elke aanraking.
Langzaam kwam hij dichterbij. Hij duwde zijn wang tegen de mijne aan, zijn lippen waren valk bij de mijne. Even bleef hij wachten, alsof hij wachtte voor mijn toestemming. Toen ik niet weigerde drukte hij zijn lippen op de mijne. Even bleven we zo liggen.

Ik sperde mijn ogen open en maakte me los van de kus. Beschaamd ging ik rechtop zitten en keerde mijn rug naar hem toe. Waar was ik mee bezig? Hij is niet Kian. Daar zat ik dan, als een verward meisje met een veelt e groot shirt aan uit het raam te staren.

Wat was ik in een korte tijd in de problemen geraakt.

Langzaam keerde ik mijn hoofd naar Jc die naar de grond staarde. 'Het spijt me.. Ik had niet mogen..' Ik kroop naar hem toe en drukte mijn vinger op zijn lippen. 'Het is oke.' Zei ik zacht. 'Kian is... Ik weet niet.. Ik ben zo in de war.' Ik staarde hem aan en kwam niet meer uit mijn woorden. 'De hele situatie... Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet.' Jc knikte. 'Ga maar even liggen en rust nog wat uit.' Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, alsjeblieft ik wil afleiding.' 'Oke, ik neem je mee naar een concert.' Mijn blik vervaagde. 'Een condert?' Hij knikte voorzichtig. 'Ja.' Hij trok me van het bed en duwde me de badkamer in.
'Ik zie je over een kwartiertje wel.' Verward liep ik de badkamer in en kleedde me om.

Een halfuur later liepen we over straat. Angstig keek ik om me heen, het was alsof alle mensen me aanstaarde. Plotseling zag ik iemand, iemand die me zo bekend voor kwam. 'Kian.' Fluisterde ik. Jc keek verward op en wilde me tegen houden, maar ik was al weg en rende over de straat. 'Kian ik ben zo blij dat ik je...' Een jongeman draaide zich verward om. Het was niet Kian. Ik zakte door mijn benen en voelde me dol worden. Het drong langzaam tot me door dat hij er misschien echt niet meer was. 'Pink, doe dat nooit meer!' Jc raapte me op en liet me steunen op zijn lichaam. 'Je hebt gelijk.' Ik maakte me los en keek even naar de grond. 'Het komt goed, niks is zeker.' Zei Jc zacht en hij tilde mijn kin op zodat ik hem aankeek. 'Ik kan dit helemaal niet doen jc, Mama is thuis en ze weet niet dat ik hier ben..' Hij glimlachtten. 'Daar heb ik al voor gezorgt. Ze denkt dat je op schoolreisje bent.' Ik glimlachtten flauwtjes en gaf hem een knuffel. 'Dankje.'
'Ik heb een beter idee wat we kunnen doen.' Hij trok me mee naar een bankje en zette me neer. 'Er is een kans dat Kian nog leeft we gaan erachter komen Pink, dat beloog ik je.' Hij nam me op zijn rug en we gingen terug naar zijn huis.

Hoi lezerss i know deze update was echt slecht ik weet niet zo goed meer hoe ik verder moet. Please help me, hulp is altijd welkom! Xx