trouble

13.

Nog steeds een beetje verbaasd stond ik voor Kian. Was het voor hem nou echt allemaal maar een grap. Een manier om van iemand af te komen, dus met andere woorden had hij me net even gebruikt. Een steek ging door mijn hart en ik was even sprakeloos. 'Pink ik..' Ik schudde mijn hoofd en probeerde mijn tranen binnen te houden. Dit wordt niks, helemaal niks. 'Kian ik ga, de aula is schoon en ik moet gaan.' Mijn ogen werden waterig en ik voelde me vreselijk. 'Wat is er nou Pink.' 'Het is niks.' Ik maakte aan stalten om weg te lopen, maar Kian hielt me tegen. Zijn donkere ogen keken me onderzoekend en ligt bezorgt aan. Hij was zo knap.

Kian was anders dan ik dacht, hij was niet stoer zoals hij leek, hij was te vertrouwen wat ik totaal niet had verwacht, en hij was een goede vriend en waarschijnlijk gaat dat niet veranderen. Misschien moet ik me er maar bij neerleggen.

Hij bleef me een tijdje zo aankijken. 'Pink, wil je vanavond weer eens afspreken, bij het bos.' Even twijfelde ik. 'Ja is goed.' Ik gaf hem een kleine glimlach en liep weg.

Voor de spiegel stond ik nou al uren. Eerst dacht ik, laat ik het maar gewoon opgeven, maar toen dacht ik, de waarheid ik ga hem vanavond de waarheid vertellen. Van opgewondenheid sprong ik door mijn kamer. Eindelijk had ik de juiste kleren gevonden, en de opluchting was dat hij me op kwam halen en ik dus niet weer hoefde te gaan janken als een klein kind omdat ik weer verdwaalt was. 'Mam ik ga even afspreken met een vriendin.' Liegen deed nog steeds zoveel pijn, maar hee het was voor een goed doel.

Tring tring. Ik rende naar de deur en zag al van ver de lange gestalten staan. Ja dat was zonder twijfels Kian. Ik opende de deur en zag zijn grote glimlach. 'Kom je ?' Zei hij net iets te hard. 'Zachtjes gek!' Ik sloeg hem op zijn arm. Hij begont te grinniken en trok me mee.

We liepen door het donkere bos en hadden eindeloze gesprekken over van alles en nog wat. Ik weet niet, maar Kian en ik hadden een klik. Totdat ik stopte. 'Kian ik..' Ik stopte even en twijfelde. Pink, wil je deze vriendschap opgeven voor twee opties.
1. Je vriendschap tussen Kian en jou is compleet verpest omdat hij jou niet leuk vindt.
2. Hij is ook verliefd op jou en jullie leven nog lang en gelukkig.

Ik beet op mijn lip.

'Pink wat is er?' Ik zag dat Kian naar mijn lippen keek en ik voelde mijn wangen gloeien. 'Kian ik ben verliefd op je, en ik weet niet wat jij vindt en ik ben....' Mijn mond werd gesnoerd door zijn lippen. Kian boog voorover en drukte zijn lippen op de mijne. Eerst heel zachtjes en toen harder. We begonnen te zoenen en ik was in de hemel. Hij bleef me kussen en ik wilde dat het nooit stopten. Plotseling trok Kian zijn hoofd ruw weg. Tenminste ik dacht dat Kian het deed. Een enge man van rond de veertig stond achter Kian en had hem vast. Mijn adem begon hevig te schokken en ik wist niet wat ik moest doen. Ik was compleet bevroren. Opeens herkende ik de man, beelden van vroeger gingen door mijn hoofd. 'Pppapp.' Ik keek hem met ongeloof aan. 'Hallo mijn kind, sta je daar even lekker te zoenen met een crimineel.' Mijn ogen werden groot. 'Luister niet naar h.. Au' Kian werd geslagen en ik stond daar, als een niksnut toe te kijken. 'Pap laat hem alsjeblieft gaan... Hij is Onschuldig.' Tranen liepen over mijn wangen. Ik liep naar hem toe, maar zette een stap naar achteren toen hij een pistool trok en hem bij Kians hoofd hielt. 'Pap alsjeblieft ik... Ik hou van hem.' Kians ogen werden groot. 'Ga, ga nu het nog kan.' Zei hij zacht.

En dat was wat ik deed, ik nam mijn kans en rende, rende door het donkere bos, ik zag niks maar bleef rennen. Plotsing hoord ik het,dat harde felle.geluid dat mijn trommelvliezen bereikten en zoveel pijn deed dat ik bijna stopte. Het schot van het pistool was te horen en mijn adem stokte in mijn keel. Kian, is hij... Ik wilde het niet denken. Ik wilde het niet weten. Mijn gedachten namen de voorhand en in moest het een keer hardop zeggen. 'Is hij.. Dood?' Mijn hart begon sneller te pompen en maakte overuren. Ik begon luidruchtig te snikken tijdens het rennen en tranen bleven stromen. 'Hij kan niet dood zijn!' schreeuwde ik. 'Het kan niet!' een gilde het bijna uit en mijn stem klonk zwakker dan ooit. Takken zwiepten langs mijn hoofd en ik struikelden over een tak waardoor mijn been open scheurde. Ik was bang, maar de adrealine zorgde ervoor dat ik bleef rennen. Totdat ik bij een brug kwam, en dat breng me waar ik nu ben. Hier zit ik onder die brug, met tranen over mijn wangen en gescheurde kleren, bang en alleen. Ik zou achter de waarheid komen, dat is een ding wat zeker is!

Ik dacht aan Kian, aan zijn haar die altijd piekfijn in orde was. Zijn grappen en opmerkingen. Zijn kledingstijl was geweldig. En die laatste kus... Ik begon weer te huilen. De laatste?

'Hallo.' Iemand pakte me bij mijn schouder en ik begon te schokken, wie was het. Ik zag in een schim een jongen met bruin haar en begon te trillen, wie was deze jongen en waarom kwam hij naar me toe?