trouble

7.

Savannah was niet weg te krijgen, als.het aan haar lag bleef ze nog een keer slapen. 'Savannah je moet echt gaan.' 'Waarom?' Ik probeerde een smoes te bedenken. 'Omdat ik nog moet leren' zei ik toen maar. 'Oke.' zei ze en ze liep met tegenzin naar de deur. 'We zien elkaar morgen wel weer.' zei ik snel en voordat ze er antwoord op kon geven gooide ik de deur dicht. 'Omg, ik heb straks een date met Kian' fluisterde ik tegen mezelf. Ik rende de trap op en hoorde dat mama naar haar werk ging. Ik sloot mijn kamer deur zachtjes en rende naar mijn kast. 'Mmmm wat zou ik eens aan doen. ' ik sleurde topjes en shirt uit mijn kast en stalde alles uit op mijn bed. 'Sosoo, wat hebben we hier?' Ja als ik alleen thuis ben praat ik wel eens tegen mezelf, never mind. Ik pakte een skinny spijkerbroek een trui en mijn all stard en trok het snel aan. Ik keek in de spiegel en lachtte. Het was half negen en ik had nog even de tijd om mijn berichten te checken. Tot mijn gedachten gingen naar Savannah. Wat spookte ze uit met haar telefoon. Ze had gezegd dat ze met Kian appte maar dat bleek een grap te zijn. Of toch niet. Ik had Kiand nummer niet eens. Ik ging even op mijn bed liggen en staarde naar het plafond. Wat nou als hij me gewoon friendzoned. Misschien ziet hij me wel als zijn persoonelijke praat muur, de enige.waar hij zijn verhaal aan kwijt kan. Ik schudde mijn hoofd en begon te.lachen bij die gedachten.

Het werd steeds later en de zenuwen werden meer. Ik moest naar dat veldje helemaal ALLEEN. En ik was.al bang bij die gedachten. Ik kon ook niet even vragen of hij naar mijn huis wilde komen. Het moest dus maar...

Oke ik denk dat dit zo'n beetje het engste moment van mijn leven was. Ik liel dus letterlijk door een enorm bos en alle bomen waren precies hetzelfde en creepy en groot en... Je snapt me wel. Bij elk gekraak of gepiep hield ik mijn adem in en als toen ik zag dat het weer de zoveelste vogel was die me het stuipen op het lijf had gejaagd ademde ik weer uit. Je kon wel zeggen dat ik zo goed als totaal de weg kwijt was. En niet zo'n beetje ook. Ik bedoel welke jongen vraagt een meisje naar een veld te komen die midden in een groot bos is. Waar echt alles hetzelfde lijkt. Ik begon steeds zwaarde te ademen en me steeds meer zorgen te maken. Ik probeerde rustig te blijven maar dat ging haast niet. Owja, helemaal vergeten te zeggen, ik had nicotine pleisters gekocht. Ik moest wel, ik wilde niet sterven door de straf die ik zou krijgen van mijn moeder. Ze zou al uitflippen bij de gedachten dat ik met jongens praat laat staan rook samen met een jongen.

Ik wreef over de pleister en keek in het rond. Op zulke momenten als deze zou ik gaan roken, stres momenten. Ik keek in de eindeloze duisternis en begon super zwaar te ademen. Mijn hart ging tekeer en ik werd zo bang. Ik hoorde gekraak en dit keer luider Wat had ik nou verwacht, dat er een pad van lichtjes zou leiden naar de plek. Nou heel leuk gedacht maar helaas... Nee dus.

Oeee gaat ze de plek vinden? Hopelijk komt ze optijd.