trouble

9.

Om eerlijk te zijn voelde ik me best schuldig tegenover Kian. Dat het zo awkward werd en ik ineens weg moest. Ik bedoel hij kon er niks aan doen dat Savannah heb telkens whatsappjes stuurde.

Toen ik wakker werd schrok ik van mijn wekker. Terwijk ik de deken van me afduwdr rolde ik.uit mijn bed en belande ik op de harde vloer. 'Gaat alles wel goed daar?' hoorde ik mama nog roepen. 'Jaaa' riep ik snel. Ik rende naar de badkamer en kleedde me snel aan. 'Hehe helaas lieverd, moet je vandaag weer naar school.' Ik begon te grijnzen. 'Ja helaas.' 'Ik had een vraagje, ik had gisteren naar de huistelefoon gebeld en er nam niemand op. Je was toch niet weg ofzo hea?' Mijn hart begon te kloppen en ik begon een beetje zenuwachtig met mijn handen te spelen. 'Ik sliep vast al denk ik.' Mama keek me even met een schuin oog aan en begon toen te lachen. 'Gelukkig maar, ik dacht even dat je rond aan het hangen was met een goedkopen jongen.' Ik trok een wenkbrauw op. 'Je weet hoe ik over jongens denk toch? Toen ik verliefd werd op je vader deed ik dingen die totaal niet konden. Zoals roken en tot laat in de nacht rondhangen. Tot ik achter zijn kleine geheimpje kwam, dat was toen ook meteen de scheiding.' 'Mam, je hebt me nooit iets verteld over papa. Wat was dat kleine geheimpje dan..?' 'Dat komt later allemaal wel' zei mama terwijl ze naar de keuken liep.

Na een tijdje te hebben gelegen op de bank hoorde ik ineens de bel gaan. Huh, Savannah zou er pas over een uur moeten zijn. Ik liep naar de deur en zag een lange gedaante staan. Ik opende de deur voorzichtig. 'Hallo jongedame.' Ik begon te lachen toen ik Kian daar zo zag staan. Hij droeg een postpode outfit en een grote bril. 'Ik dacht dat dit misschein beter was, ik ving een klein beetje van je gesprek met je moeder op.' fluisterde hij. 'Je hebt me gewoon zitten bespioneren hea?!' Hij begon te grinniken. 'Nee joh, doe niet zo gek. 'Hee Pink wie is dat?' Mama stond in het gang pad te staren naar mij en Kian. 'Nou dit is... De nieuwe postpode.' Ik zag dat Kian probeerde serieus over te komen. 'Ow, nou hallo meneer...' 'Lawley mevrouw' Hij schudde mijn moeders hand terwijl ik probeerde mijn lach in te houden. Zodra mama weer terug de woonkamer in was ging Kian verder. 'Dus.. Zoals je ziet moet ik nog wat kranten bezorgen.' Er stond een armoedig fietsje voor de deur. 'Ow ja, nou uhmm... Succes.' 'Maar aangezien ik al mijn kranten toch al bezorgt heb kan ik jou misschien... Bezorgen bij school.' Ik begon te glimlachen. Dat gezicht van hem, hij leek wel op een ontdeugend jongetje in de snoepwinkel. 'Nou meneer Lawley, ik moet je helaas bekennen dat ik pas over een uur bezorgt moet worden. ' Hij glimlachten. 'Dan moet ik over een uurtje maar terug komen.' 'Dat lijkt me een goed idee.' Hij liep naar zijn fietsje en fietste weg. Daar ging de postbode.

Zodra ik een stap in de woonkamer zette zag ik mama naar me kijken. Toen ik de koelkast open deed voelde ik haar ogen op me branden. 'Dus meneer Lawley hea?' 'Ja' zei ik terwijl ik op de bank ging zitten. 'En hoe oud is hij dan wel?' 'Geen idee.' zei ik snel. 'Maar in ga maar even... Naar boven denk ik.' ik rende de trap op en ging op mijn bed liggen. Toen kwam die glimlach vervolgt door een ernstig gezicht. 'Chips, Savannah is hier over een uur.' Ik rende naar de telefoon en belde haar op.

'Hallo.'

'Hoi' Galmde Savannahs stem

'Dus.. Het zit zo. Ik kan niet meer met je fietsen.'

Een stilte.

'Sorry wat?'

'Ik kan niet meer met je fietsen Savannah'

'Waarom niet?'

Korte stilte.

'Omdat je hebt gelogen, en me dingen hebt verteld die niet waar zijn'

Korte stilte.

'Sorry Pink ik..'

Savannah.. Ik denk dat je wel genoeg hebt gezegt.'

Ik hing op en had een opgelucht gevoel.

Dat is er uit..