Kabanata 14
Pagkatapos namin kumain ni River ay nilakad na lamang namin ang daan pauwi, para tipid din sa pamasahe.
Hindi naman kami awkward pero hindi rin kami nag-uusap, nakakailang tuloy gumalaw o kung ano.
He sat on the roadblock to find the mountain view peace and reflect it towards himself. Umupo rin ako sa tabi nito at sabay na tinignan ang mundo at ang mga nangyayari rito.
How I wish I could tell everything that I want and feel, pero wala e. I'm too little for him or maybe hindi talaga ako para sa ganito.
"Stella, sa tingin mo ano mangyayari sa future?" he asked me, "H-ha? Syempre dadami na 'yung mga buildings dito, baka at sana mas maganda na ang Pilipinas?" Baka at sana nasabi ko na sayo kahit isang beses lang ang lahat. He just replied a nod to me, and then everything went silent again.
"Stella? Do you think we still both know each other in the future?" tanong muli niya ngunit nanatili ang mga mata niya sa harap at di tumitingin sa akin. Ano nga ba sagot ko sa tanong niya? Siguro?
"Ano ka ba oo naman!" I exclaimed, "Pagbabayarin pa kita ng maraming utang sa akin at syempre ako ililibre mo ko diba?" dagdag ko pa, I was so close in telling na sana hindi na dahil baka sa susunod hindi ko na alam hanggang saan ko pa kaya makita ka na masaya pero all through out ako naman yung nandito e.
"Stell? Do you want to be with me in the future?" he whispered, nanlaki ang mga mata ko at napatingin sa direksyon niya, ako? kasama niya sa future? "H-ha?" I tried not to sound nervous pero hindi pa rin ako sinunod ng sarili ko.
" Of course, I'll be with you, and we'll be with each other when we reach our future and be the best, diba?" I looked at him straight in the eye, bakit ka ganito? Anong mayro'n?
Tumingin lang din siya sa akin, pero wala akong makita na kahit na anong bagay. Naglakad na kaming muli pauwi. Pagkadating namin sa bahay nakita ko si Lola nagluluto ng pansit at umiindak pa sa kanta sa kaniyang radyo, nakisayaw ako bago umakyat upang maligo at magbihis.
Matapos kong maghanda humiga ako ng ilang minuto.
Bakit ang hirap-hirap niyang basahin at alamin? Sa tuwing tumitingin ako sa mga mata niya ay kinukuha nito ang loob ko subalit sa labis kong kasiyahan winawala ko ang sarili ko sa maraming bagay.
"Yvery!" sigaw ni Lola, hudyat na ng aming pagkain. Masayang-masaya nanaman ako dahil kakain ng pagkain ni Lola nakakamiss talaga ang ganitong mga uri ng salu-salo kahit na dalawa lang kami.
Pinagpahinga ko na si Lola at ako na ang nagligpit ng mga pinagkainan, inilagay ko sa ref ang mga natirang pagkain upang hindi masayang dahil maaari pa rin naman itong initin.
I open all of my books once again and planned to review them all night long, planning to forget everything that bothers me all day.
A normal and peaceful Monday, nakasalubong ko sa labas si Athena at maraming bitbit na papers. Nilapitan ko agad ito para tulungan, something is interesting, walang Joseph?
I'm planning to ask her these questions when a fit of sudden anger and frustration flashed on her face. I know she's going through something. Hindi ko naman din masisi na bakit hindi niya sabihin lahat sa akin kasi minsan we both need the privacy at the same time.
"Thank you," she whispered when we arrived at the student government office, iniwan ko na rin ito upan makapag-isa at mag-isip.
My eyes met River together with Joseph talking about basketball and online games while studying in the library. The lovebirds share the same frown and look of frustration with their eyes; what happen?
Wala kaming ginawa sa class kundi magpaalala ng mga pointers to review namin.
Pagkatapos ng last subject ko, nakita ko si River naghihintay sa labas ng room nagbabasa ng libro. "Stella! Sabay na tayo..." he called my name when his eyes meet mine. This kind of gesture made me feel weird in my stomach; it's like a foreign feeling, but I must contain myself and stop assuming.
I ran toward the school gate, escaping him and teasing him. "Stella!" he growled, tumigil ako sa tapat ng bilihan ng fishball upang hintayin siya at kumain na rin. "Tagal mo!" pang-aasar ko rito ngunit sinamaan lang ako ng tingin, aba!
"Ano sayo? Libre ko na..." then he rolled his eyes on me and looked the other way, hindi bagay magpabebe sayo River muka kang fishball. Pagkaabot ko ng bayad ay agad na kumain nito sa waiting area ng school.
Naglabas ako ng phone habang kumakain kahit papaano upang maibsan ang katahimikan dulot ng kabaliwan at kaartehan ni River. Natutuwa ako sa mga lumalabas na videos sa feed ko, ngunit sa di inaasahan nakain ko ang maraming buto ng sili na siyang dahilan ng pag-ubo ko. Napahawak ako sa dibdib sa sakit, ayan tawa pa.
Dali namang tumakbo si River upang kumuha ng maiinom sa malapit, "Dahan-dahan kase!" pagalit nitong sabi, "Kasalanan mo kasi e..." balik ko sa kaniya, "Aba? Kelan ko naging kasalanan? Ang immature naman Stella." pagalit na tugon nito habang pinaglalaruan ang stick ng fishball.
It pierced me through my heart. We always do this, pero ngayon immaturity? Hindi makatanggap ng joke. Napakababaw talaga ng emotional level ko mga onting kibot babagsak yung luha ko.
I didn't answer back to him, and I leave him there when I suddenly feel the hot overflowing tears of mine in the corners of my eye. Hindi ko naman kasi alam na pagagalitan niya ako sa simpleng ganon.
Patakbo kong tinatahak ang daan pauwi sa amin, nakakawalan ng gana kumain, hindi ko na nga nakakausap si Athena kasi alam kong may problema siya, pati ba naman si River magiging galit sa mundo?
I slowed my walk to begin eating my fishballs, hoping that it will stop my frustrations. Hinila ko ang earphones ko upang makinig na lamang ng kanta.
Nang biglang maramdaman ko ang kamay sa aking mga balikat na siyang nagpaharap sa aking pagtalikod. He hugged me tightly like as always, but this time I swear it is different.
Then there, I lose all my grip and strength. I began crying; he hugged me tighter, and this time I heard only his hissing to stop me from crying.
"I'm sorry, I won't do it again," he assures me. I forcefully closed my eyes to empty the tears on my tear duct. It was so nice to have him like this.
Tumingala ako ng mapansing nawala ang higpit ng kapit niya at doon ko napagtanto na nakatingin din ito sa akin pababa.
After that sudden meeting of our eyes, he kissed my forehead, which makes me flinched and fascinated at the same time.
This time, I know how to guard my heart, but I hope na since he knew me all along, he will not break these hearts willingly to be loved by him.
