De 99e Hongerspelen

Hoofdstuk 6

A winner never admits defeat.

Ik ben vroeg wakker geworden vandaag. Het verhaal van Merida heeft de hele nacht in mijn hoofd gespookt . Ik denk niet dat ik vandaag vrolijk naar Sander kan gaan. Ik wacht eerst nog voordat ik weer met hem spreek. Maar ik hoop dat hij nog wel bondgenoten wil zijn met mij in de arena. Ik douche en trek de trainingskleren aan. Ik heb nog genoeg tijd dus ik zit een beetje met mijn ketting te spelen. Ik denk aan mijn moeder, Alexa en Kai. En misschien ook wel aan mijn vader. De tijd gaat een beetje voorbij maar we ontbijten nog steeds niet.

Ik hoor iemand op de deur kloppen. Ik roep: "Binnen!" . Er komt een avox binnen met een schaaltje fruit. Als ik zijn gezicht zie, herken ik hem op een of andere manier. Ik kijk goed. De avox zelf kijkt me ook met grote ogen aan. Hij kan niet meer praten dus ik kan hem niks vragen waar hij op kan antwoorden. Ik besteedt er geen aandacht meer aan. Opeens rent de avox op me af en knuffelt me. Het is nogal ongemakkelijk. Ik probeer me los te wurmen en dan kijk ik recht in zijn ogen. Ik zie het. Ik besef ik het me. Ik weet wie hij is. Deze man is mijn vader.
Ik krijg niks uit mijn keel. Mijn ogen worden waterig. Al deze jaren heb ik mijn vader niet gezien sinds hij is meegenomen. Ik dacht dat hij dood was. Ik heb hem gemist. En nu staat hij voor me als avox terwijl ik in het Capitool ben voor de Hongerspelen. Ik huil. Maar toch voelt dit moment zo raar. Bijna 8 jaar is mijn vader er niet geweest. Hij heeft niet kunnen zien hoe ik en mijn broertje en zusje opgroeiden. En nu is hij hier op de plek waar ik wordt klaargemaakt om een arena in te gaan met 23 andere kinderen die me willen vermoorden. Waarschijnlijk willen ze me niet vermoorden. Maar iedereen moet zich houden aan de regels van het Capitool. Die willen niet weer een opstand dus ze bedenken 24 onschuldige kindjes in de arena te gooien. Ik zucht. Ik zit nog steeds in knuffel met mijn vader. Ik heb zijn aardige bruine ogen gemist, zijn glimlach ook. En zijn leuke grapjes die hij altijd uithaalde. We zitten zo een tijdje. Dan laat hij me een beetje los. Mijn vader gebaard iets. Ik snap er niets van. Ik begin het dan te begrijpen. Ik pak een papier en een pen. Mijn vader begint te schrijven:
"Lieve Rosalin,
Ik heb je weer gevonden! Ik heb je gemist schat. Hoe is het met je moeder en Alexa en Kai? "
Ik zeg: "Pap, het gaat goed met mij en mama, Kai en Alexa." Mijn vader glimlacht en gebaard dat hij helaas weer moet gaan. Ik knuffel hem nog een keer en dan is hij weer weg. Ik laat me vallen op het bed. Het wordt me teveel. Eerst ruzie met Sander en nu zie ik mijn vader weer. En ja, ook komen de Hongerspelen er aan. Als ik op de klok kijk zie ik dat het 9 uur is. Ik loop naar de gezamenlijke kamer om te ontbijten. Ik neem plaats en eet. Sander kijkt me niet aan. En ik hem niet. Hij heeft tijd nodig. Als ik mijn eten naar binnen heb gewerkt moeten we weer gaan naar de trainingszaal. Eenmaal in de zaal concentreer ik me op de wapens vandaag. Het ging goed de hele dag en ik val op mijn bed. Ik loop na uitgerust te hebben naar de gezamenlijke kamer om te dineren. Sander kijkt me nog steeds boos en verdrietig aan. Ik hoop dat het nog goed komt tussen ons. Na het heerlijke eten ga ik naar mijn kamer, ik douche en val in slaap.
*Time Switch*
De laatste trainingsdag ging goed. Ik heb de onderdelen messen, pijl en boog en planten gekozen om te doen voor de spelmakers. Ik sta nu in de rij voor de individuele trainingsessies. Het meisje van district 1 wordt omgeroepen. Ze komt terug met een grijzende blik. Dan de jongen. Dan district 2 en 3. En dan is het mijn beurt. Ik haal diep adem en kijk om me heen. Ik zie wapens enzo liggen en de overlevingsdingen. Ik loop voor de spelmakers en roep: "Rosalin, district 4?". Ze reageren en gaan er goed voor zitten.
Een man in het midden zegt: "Mevrouw Simons, u mag beginnen. U heeft 10 minuten om willekeurige onderdelen te laten zien."

Ik knik en loop naar de messen. Ze liggen daar mooi en blinkend. Ik pak een mes stevig vast en kijk naar de schietschijf. Ik gooi krachtig en ik kijk stiekem waar ik heb gegooid. Recht in de roos! Ik wil bijna gaan gillen maar ik houd me maar in. Ik gooi nog een mes en die komt in de binnenste cirkel. Mijn laatste mes: ik kijk geconcentreerd naar de schietschijf. Ik durf niet te kijken. Dan hoor ik metaal kletteren tegen de grond. Oh nee! denk ik. Ik hoop dat dit mijn cijfer niet omlaaghaalt. Ik ben heel erg teleurgesteld en dan ren ik naar de pijl en boog en schiet 2 pijlen die best goed terecht komen. Ik loop door naar de planten en in 5 minuten heb ik alles gesorteerd. De spelmakers kijken me goedkeurende blik aan. Ik mag gaan en wens Sander geluk als hij mag gaan. Hij gromt naar me, blijkbaar nog steeds boos. Ik zucht. Ik loop door naar Merida. Ze vraagt me: "En? Hoe ging het." Ik vertel over de messen, pijlen en de planten. Ze kijkt blij maar ik zie ook dat ze een het een beetje jammer vind van dat ene mes. Sander komt dan binnen en hij kijkt tevreden. Finnick vraagt hem allemaal dingen. Hij verteld opgewonden over alles. Ik loop naar mijn kamer. Ik ben nog steeds bang dat ik het cijfer heb verpest. Ik denk na over alles.

Xx