De 99e Hongerspelen

Hoofdtuk 17

Ik ga je missen Elaine.

Ik hoor een kanon. Ik pak het armbandje op. Er zit een bedeltje met Elaine's naam op en een grappig autootje. District 6 is natuurlijk gespecialiseerd in transport. Er rolt een traan over mijn wang. Ik ga zitten op de grond en huil. Elaine.. Ze was zo jong en vrolijk. Sander komt naast me zitten en legt een hand op mijn schouder.
Ondertussen komt er een reusachtige hovercraft langs. Hij gaat met zijn haak in het drijfzand en na een minuut zie ik Elaine's lichaam omhoog komen. Ze heeft haar ogen dicht en ze kijkt met een kleine glimlach. Het lichaam verdwijnt in de hovercraft en het grote metalen ding gaat weg. Ik huil nog harder.
Als ik eindelijk uitgehuild ben sta ik op. 'Rot Capitool..' mompel ik. Ik pak mijn spullen en ren weg. Weg van de ellende. Ook al helpt het niks want ik blijf in deze ellendige arena. Ik hoor Sander roepen: 'Rosalin, waacht!' Ik hoor zijn voetstappen. Ik stop maar met rennen, dit heeft toch geen zin. Sander komt naast me staan. Ik trek hem in een knuffel, ik wil niet nog een vriend kwijt.
~~~~~
Ik strompel door de jungle met Sander naast me. Spetter met water, gooi met steentjes, trek bloemen uit elkaar. Ik trek het gewoon niet meer. Ik kan net zo goed nu een mes uit mijn riem trekken en door mezelf heen gaan steken maar dat kan ik niet. Ik doe het voor mijn familie en vrienden. Voor mama, voor Alexa, voor Kai en voor papa. Ook voor Elisabeth en Thom. En óók voor Elaine, Sander en Daan. En nog wat mensen maar dat is teveel om op te noemen. Ik schrik plotseling op als ik geritsel in de struiken hoor. Tribuut. Ik pak stilletjes mijn pijl en boog. Als ik degene zie dan is het het kleine jongetje uit 12. Hij heeft het echt heel ver geschopt. Hij kijkt me angstig aan maar kan me tegelijkertijd vermoorden met de speer die hij vast heeft. 'Sorry.' zeg ik met veel pijn in mijn hart. Het jongetje blijft gewoon staan, hij wilt dit niet meer. Ik pak een pijl en span mijn pees aan. Los. De pijl komt in het jongetjes borstkas terecht. Hij valt neer op de grond. Enkele seconden later komt er een kanon. Ik kijk verdrietig. Wat heb ik nou weer gedaan..
Ik strompel verder met Sander. Hoeveel kinderen zijn er nog? Amber uit 1 is er nog, de tributen uit 2. De tributen uit 3 leven niet meer, evenals die van 5 en 6. Uit 7 leeft het meisje nog volgensmij. En voor de rest is iedereen dood als het goed is... Dus dan zitten we bij de laatste 6! Ik kan bijna naar huis. De beroeps zullen binnenkort wel uit elkaar gaan. Of iemand vermoord de rest. Ik en Sander vermoorden elkaar niet. En verder is het meisje uit 7 over. Dus tjaa...
'Sander, we zitten bij de laatste 6..' zeg ik met schorre stem. 'Owh...' is zijn antwoord. Niet erg opgewonden ofzo.
Maar dan begrijp ik waarom hij niet opgewonden is. Het moment dat wij 2 elkaar moeten gaan verlaten komt steeds dichterbij. Want maar 1 van ons kan winnen. En dat is de harde waarheid.
Er is maar 1 Hongerspelen geweest waar er 2 winnaars waren en dat waren de 74e Hongerspelen. Met de beroemde Katniss Everdeen en Peeta Mellark. Ik weet niet wat er met hen is gebeurd nadat de opstand voorbij was en het Capitool had gewonnen. Leuk Capitool, not. Er zijn btw meerdere spelen geweest waarbij er zo'n speciale regel was waarbij 2 winnaars mogen zijn. Ik hoop dat het deze spelen ook zo mag zijn.

'Waar eh gaan we eigenlijk heen Sander?' zeg ik. 'Op zoek naar andere tributen ofzo..' zegt hij met een zucht. Hij schopt tegen een steentje aan. Plotseling hoor ik een luid trompet geschal. Huh, het is toch nog niet avond? 'Dames en heren, omdat jullie nog maar met zijn 6en zijn hebben we een feestmaal georganiseerd. Jullie hebben allemaal dingen hard nodig. Dus ik zou maar snel gaan..' En weg is de stem. 'Nou laten we maar naar de Hoorn gaan!' zeg ik. Ik wil al gaan rennen maar Sander houd me tegen. 'Wel uitkijken voor andere tributen hè? Ik kom met je mee.' Samen rennen we richting de Hoorn. Het gaat een lange reis worden.

We hebben uren gelopen. 'Ik ben moe!' Ik ga uitgeput op een steen zitten. 'Kom op, we zijn er bijna!' zegt Sander. Hij rent weg zodat ik er wel, achteraan moet. Dus ik sta maar weer op. En ren achter Sander aan. Na nog een halfuur lopen komen we dan eindelijk bij de Hoorn aan. We zijn denk ik een van de eersten. Er staat een roze rugzak voor district 1. Een roze en een blauwe met 2 erop. Een blauwe met 4 en een roze met 4. En tenslotte een roze met 7 erop. Ik weet niet wanneer ik wil gaan, er kunnen zomaar mensen uit de bosjes komen en me neerhalen. *kuch beroeps* Plosteling zie ik het meisje van 7 uit de bosjes komen en ze pakt snel haar rugzak. Dan verdwijnt ze weer. Zouden de beroeps er al zijn? Ik kijk richting de bosjes. Ik denk het niet. 'Sander, zullen we gaan?' Hij knikt. Ik sta stilletjes op en sprint dan naar de rugzak. Als ik hem heb schiet er opeens een bijl langs me.