De 99e Hongerspelen

Hoofdstuk 18

Als ik hem heb schiet er opeens een bijl langs me.

Ik zie een aantal plukjes haar op de grond vallen. Er zit een snee in mijn voorhoofd van toen hij langs mijn hoofd vloog. Ik knijp het handvat van mijn rugzakje fijn. Ik zorg ervoor dat mijn benen gaan lopen en dat ik maak dat ik wegkom. 'SANDEEER WEGWEZEN!' gil ik. Ik ren richting een bos. Sander staat een paar meter achter me. Als ik achterom kijk zie ik Sander plotseling gevloerd worden. Genadeloos steekt Amber een zwaard in zijn been. 'Sandeeer!' gil ik. Sander schreeuwt het uit. Ik ren richting hem en gooi een mes in Amber haar arm. Ik word vies van het bloed. Ze zakt op naar knieën. Ik pak Sander op en probeer hem te dragen op mijn rug. Sander is een zwaar maar ik mag niet opgeven. Ik moet niet opgeven. Hinkend ga ik zo snel als ik kan naar een beschutte plek. Naar een veilige plek. Maar ik weet dat je nergens in de arena veilig kan zijn.
~~~~~~~~~
'Sander, het komt goed.' fluister ik in zijn oor. Ik leg hem zachtjes op de grond. Ik heb net lang gelopen om een veilige plek te vinden om Sander te verzorgen en uit te rusten. Ik ben kapot. Ik zak op de grond. Ik strek mijn armen om de rugzakjes te pakken. Met ontzettend veel moeite pak ik ze op en kijk er in. Op dat moment wordt het zwart.

Ik knipper met mijn ogen, fel licht schijnt naar binnen. Om me heen zie ik bos. Voor me ligt een roze rugzakje.
Sander ligt een eindje verder op. Als een flashback komt alles wat gister gebeurde binnen in mijn hoofd. Ik schiet als een pijl omhoog en pak de EHBO-doos. Ik kruip naar Sander en check zijn hartslag. Een last valt van mijn schouders af, hij leeft nog. 'Sander, wordt wakker..' zeg ik en de tranen rollen er van af.

Als hij plotseling een beetje beweegt ben ik zo blij. 'R-Rosalin?' zegt hij zwak. Ik trek hem omhoog en omhels hem. 'Sander, je leeft!' Ik knijp hem fijn. 'Ik leef ja, alles komt goed.' zegt hij. Hij geeft me een klopje. Uit het niets trek ik hem in een hartverwarmende zoen.

Als ik klaar ben zegt hij : 'Wow' Ik giechel. Ik kruip terug naar de rugzakken en trek ze open. Er zit vrij weinig in: een extra mes en wat extra pijlen. Ook nog een gevulde veldfles en een briefje. 'Lieve Rosalin, ik hoop je snel terug te zien. Nog 1 tip: Stay Alive! -M'. Dankje Merida. Ik hoor nog een kreun van Sander. Oh ja, ik heb zijn wonden nog niet verzorgd. Ik sta op en pak het EHBO-doosje. 'Ehm, ik moet je wonden gaan verzorgen.' zeg ik. Ik trek het doosje open en pak mijn flesje water. Voorzichtig draai ik mijn districtgenoot om en spoel water over zijn wond. Vervolgens smeer ik er wat zalf of en doe ik er verband om. Als laatste geef ik hem wat pijnstillers. 'Sander, ga maar wat slapen.' Hij knikt en draait zich om. Dan hoor ik niet ver bij ons vandaan en gil en dan een kanonschot. Ik sper mijn ogen wijd open.

'Ik denk dat we moeten gaan.' Abrupt pak ik alles bij elkaar en til Sander op. In de verte zie ik al 3 schimmen staan. Dat moeten de beroeps zijn. Dat kanon is dan waarschijnlijk van het district 7 meisje. Ik ren zo snel als ik kan. Wordt dit mijn einde? Dat mag niet. De schimmen komen steeds dichterbij. Ondertussen rollen er zelfs wat tranen over mijn wang. Dan zie ik een tak over het hoofd en struikel ik. Een veeg bloed zit op mijn wang. Sander ligt ook op de grond. 'Ga, ik red me wel!' Zegt hij. 'Nee, dat kan ik je niet aandoen!' roep ik wanhopig. 'Ik wil dat jij overleeft, ik kan dit.' 'Ga, dan!' Ik schrik van zijn dwingende woorden. Ik zet een stap naar achter, moet ik dit echt doen? Ik geef hem zijn rugzak en pak de mijne. 'Ik hou van je!' en ik ren weg. Weg van Sander, niet wetend of hij dit zal overleven.

Ik ren en kan mijn tranen niet bedwingen. Sander, mijn districtgenoot, vriend en misschien geliefde, ik weet het niet.
Ik zit op een rots. Ondertussen is het al pikkedonker dus ik pak mijn nachtbril. Nog steeds heb ik natte wangen van het huilen, de stroming blijft maar doorgaan. Ik ga tussen de bomen zitten en ga in mijn slaapzak.

Ik wordt wakker, voor het eerst alleen in de arena. Alles is zo stil, op het geluid van de natuur na. Geluidloos ga ik eten en mezelf wassen. Ik neem nog een duik in een beek. Ik mis hem. Ik mis hem echt.

BOOM, BOOM. 2 kanonschoten waarvan 1 ..Sander zou kunnen zijn. Alweer stromen de tranen over mijn gezicht. Nee dat mag niet, blijf positief. Ik sta op en ren: 'SANDEEER!' . Het heeft toch geen zin. Laat ook maar zitten.

Dan hoor ik luid trompet geschal. Door de hele arena schalt de stem van Arnomio Balleeso, zo'n interviewer uit het Capitool. Hij is de beste vriend van Ceaser en ik heb hem wel eens op tv gezien. Het is een echt Capitool persoon met regenboog haar, geweldig of niet? Maar hij zegt: 'Beste dames en heren die nog over zijn, de spelmakers hebben besloten om 2 personen uit hetzelfde district te kunnen laten winnen.' Ik sper mijn ogen wijd open en spring op. Ik moet op zoek maar Sander. Ik hijs mijn enorme rugzak op mijn rug en ik moet de arena gaan doorkammen om hem te vinden. Dus ik zal maar moeten gaan. Maar ik bedenk me; wat nou als een van die kanonschoten van Sander was? Een verschrikkelijk gevoel schiet me binnen. Ik kan hem niet verliezen, niet nadat ik Elaine en Daan ook al kwijt ben. Ik zal maar moeten wachten tot vanavond de gevallen tributen zullen verschijnen. Het moed zakt me in de schoenen. Ik kruip in elkaar en huil mezelf in een slaap.

'Help me!' Ik ren door het donkerste bos dat ik ooit heb gezien. Alle bomen lijken gemeen naar me te kijken. Achter me lopen alle beroeps. Voor me staan al mijn geliefden. Ook Sander staat erbij. Ik ren zo hard als ik kan naar ze toe. Iedereen moedigt me aan. Tot ik mijn hand rijk naar de van Sander. En val. De beroeps komen op de af en steken hun wapens in me. Het is voorbij.

Het zweet loopt over mijn gezicht, gelukkig het is maar een nachtmerrie. Inmiddels is het al schemerig. Dus de gevallen tributen zullen straks verschijnen. Mijn buik rommelt dan. Ik heb ook de hele dag niets gegeten.

Ik pak snel brood en vlees dat ik nog bij me heb en beleg het. Ik pak ook nog wat vruchten en het wordt uiteindelijk een soort van sandwich. Als ik hem naar binnen heb gewerkt moet ik toegeven dat hij lekker was. De lucht is pikkedonker nu. Zal ik misschien een vuurtje maken? Nee, de beroeps komen er denk ik op af. Dan kruip ik maar half in mijn slaapzak om mezelf op te warmen, ik kan mezelf miet dood laten vriezen wamt de temperatuur daalt enorm.

De spelmakers klooien zoals altijd met het weer denk ik. Het trompetgeschal waar ik nu gewend aan ben tettert weer door de arena. Het enorme Capitool-logo verschijnt in de lucht. Laat Sander er niet bij zitten, alsjeblieft.

De foto van Shine komt in de lucht. Ik vraag me af hoe dat is gebeurd. Die meid was zo fanatiek en altijd zo woest. Ik kan me niet voorstellen dat iemand haat vermoord heeft op de andere beroeps na. Ik weet nog hoe ik een mes in haar buik wierp en ze zich bijna niet verroerde. De foto van Tiger komt vervolgens in de lucht. Ook hierbij snap ik niet hoe het komt. Die jongen was altijd zo bloeddorstig. Plotseling bedenk ik, Amber is er nog wel. Zij heeft vast de andere beroeps uitgemoord, ik weet het niet. Als Sander er niet meer is zou zijn foto nu moeten verschijnen. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes.

De foto van het meisje uit 7 verschijnt. Sander leeft nog! Mijn hart maakt een sprongetje en ik wil bijna op gaan staan voor een vreugdedansje. Maar dat kan nog niet, er zijn nog 3 tributen in de arena inclusief ik. Als ik Sander vindt en we samen op zoek gaan naar Amber kunnen we hier allebei uitkomen. Om Amber te verslaan wordt nog een moeilijke opgave. Maar het moet ons gaan lukken. Mijn ogen vallen dicht. Waarschijnlijk is binnenkort de finale.