De 99e Hongerspelen

Hoofdstuk 11

De hovercraft in naar de arena.

Als ik zit in de best oncomfortabele stoel komt een vrouw met een witte jas met een enorme injectie spuit. Ik wordt bang en zeg: 'wat is dat?!' . De vrouw zucht en zegt: 'dit is je volgchip.' Ze zegt niks meer en zet de naald in mijn arm. Het doet verschrikkelijk pijn maar ik schreeuw niet. Ook Sander lijkt de naald pijnlijk te vinden. Ik kijk om me heen. Ik zie landschap rond het Capitool vanuit de lucht. Great. In de hovercraft zitten alle tributen van district 1 t/m 6. De andere tributen zitten in een andere hovercraft. Ik zie Elaine ook zitten. Ik denk dat het beter is dat ik niet toon dat ik bondgenoten met haar ben. Vooral omdat de beroeps in deze hovercraft zitten. Ik begin me te vervelen en begin te neuriën.
Een versje dat mijn moeder me ooit heeft geleerd, het is een best dom kinderliedjes maar oke:

Je bent altijd veilig in 4.
De zee is altijd hier.
Vissen, zee en golven.
Laat je door de grote niet bedolven.

Ik begrijp de tekst nu ook wel. De eerste 3 zinnen gaan gewoon over ons district. Maar de laatste zin is: laat je door de grote niet bedolven. En de grote is het Capitool. Maar ja. Als ik het zo'n 5x heb geneuried vinden de anderen het blijkbaar irritant. Ik stop maar. De rest van de reis duurt lang. Ik geniet maar van het uitzicht buiten. Ookal is dat uitzicht bijna alleen gras. Het duurt zo'n 1:30 uur voordat de ramen zwart worden.
Als we landen voel ik wel lichte turbulentie. We landen met een schok. De piloot zegt dat we mogen uitstappen. De deuren gaan open en een fel licht schijnt in mijn ogen. Dat zijn dus felle lichte . We moeten allemaal in verschillende buizen lopen naar onze kamer (zoals bij vliegtuigen). Ik loop langzaam door de buis heen. Dan kom ik in de Startkamer van de Spelen.

Okeey kort hoofdstuk maar de Startkamer.. Bijna arena! Xx