Çok sevdiği kocasının ölümüyle genç yaşında dul kalan Süreyya, üç yaşındaki oğlu Turgut ve karnındaki bebeği ile zor bir yaşama doğru sürüklenir. Yaşadığı mahalle baskısı, para kazanmanın zorluğu ve oğlu Turgut'un bir baba figürüne ihtiyacı olduğunu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Süreyya işe gitmeye hazırlanırken güneş anca doğuyordu, pencereden göz bebeklerine kadar ulaşan süzmeler canını yakıyordu. Annesiyle o evlilik konuşmasını yaptıktan beridir gözüne uyku denen illet bir türlü girmemişti. Gebelikte sağlıklı bir uyku çok önemliydi fakat Süreyya'nın hayatında her şey o kadar basiretsiz ilerliyordu ki genç kadın her şeyden önce bir anne olduğunu unutuveriyordu bazenleri. Giyinmek için dolabı açtığında gittikçe büyüyüp genişleyen karnına uygun bir şeyler bulamadığından bu esen rüzgarlı günlere rağmen askılı, taş rengi bir elbise giyip üzerine gene aynı tonlarda bir ceket giydi. Aynadaki kadın sevimli görünüyordu. Odadan çantasını alıp çıkmadan önce oğlunun saçlarına birkaç buse kondurdu Süreyya. Bir şeyler atıştırmak için mutfağa geçtiğinde karşı komşuları Zeliha ablayı, Ayfer yengesini ve annesini mutfak masasında sessiz sessiz çay içerken buldu.
Mutfakta birilerini görmeyi beklemediği için şaşırmıştı. "Hayırlı sabahlar." dedi mırıl mırıl sesle. Zeliha, genç kadını görünce gülümseyip selamını aldı. "Geldiğinizi duymadım." diye konuşurken kendine de bir bardak çay dolduruyordu Süreyya. Yengesi ile Zeliha ablanın daha horozlar ötmeden soluğu bu evde almaları hayra alamet bir durum değildi.
"Biraz önce geldik." diye geçiştirircesine konuştu Ayfer. Üçü de pek sessizdi, Süreyya buna şaşırsa da herhangi bir şey sormamaya karar verip peynirle doldurduğu ekmeği ve çayı alıp içeriye gitmeye yeltendi ama annesi Nuray buna izin vermedi.
"Kızım doymazsın o kuru ekmekle, gel otur da bir yumurta kırayım bari." dese de Süreyya evden hemen çıkıp kendini sokaklara atmak istiyordu. "Filiz'i bekletmek istemiyorum anne, kafede yerim bir şeyler." istemese de sesindeki bozukluk hemen fark ediliyordu.
Nuray Hanım ağır ağır başını salladı. "İyi o halde orada güzelce karnını doyur." deyince Süreyya vedalaşıp gitmeye yeltendi yeniden ama annesi peşinden seslendi: "Gece konuştuğumuz şeyleri de etraflıca düşünmeyi unutma emi kızım?" diyerek tatlı tatlı konuşsa da Süreyya öfkeyle annesine döndü. Ne Ayfer yengesini ne de Zeliha ablanın burada oluşunu önemsemiyordu.
"Anne." dedi dişlerinin arasından. "Dün gece söyleyeceğim her şeyi söyledim. Yeniden evlenmeye hiç niyetim yok, bilesin. Sil at kafandan o düşünceleri." Elindeki çayın ve ekmeğin bitip bitmemesine aldırış etmeden elindekileri tezgaha geri bıraktı, tüm iştahı uçup gitmişti.
Annesi bir şey demeden önce Ayfer yengesi araya girdi. "Kestirip atma Süreyya, senin iyiliğin için konuşuyor annen. Hem neden karşı çıkıyorsun anlayamıyorum, yeniden bir düzen kurarsın kendine. Eşinle çocuklarınla güzel bir aile olursunuz." O böyle konuşunca diğerleri de başını salladı. Besbelli sabahın köründe buraya toplanma amaçları da Süreyya'yı evliliğe ikna etmekti. Fakat Süreyya kolay kolay inadından vazgeçecek bir kadın değildi. Tam ağzını açmıştı ki konuşmasına müsaade etmediler.
