İNCE BUZUN ÜSTÜ

14.Bölüm

14.Bölüm

Süreyya'yı uykusundan uyandıran şey zırıl zırıl öten evin ziliydi. Yattığı koltuktan birdenbire irkilerek uyandı ve fırladı. Uyku mahmurluğuyla nerde olduğunu kavrayamaz halde sağına soluna bakındı, her şey gözüne öyle yabancı görünmüştü ki şaşkınlıkla gözlerini ovuşturdu. Zil bir daha çalınca, koltuğun diğer ucunda yatan Turgut, şikayet edercesine uyku arasında "Anne? Kapı.." gibi bir şeyler mırıldandı. Süreyya, Alihan'ın evinde olduklarını kavradığında, dün nikahının kıyıldığını hatırlamıştı.

Pijamalarını şöyle bir düzeltip karanlık koridora çıktı. Koridordaki akrep ve yelkovan tıkırtılı bir sesle birbirlerini kovalarken saat beşi kırk geçiyordu. Kapının çalması için oldukça erken bir saatti. Süreyya kendi kendine "Hayrolsun inşallah." diyerek mırıldandı ve ürkek hareketlerle dış kapıyı araladı. Kapıyı aralar aralamaz sabahın ayazı birden doluşuvermişti evin içerisine.

Süreyya olduğu yerde soğuktan büzüşerek kıstığı gözleriyle kapıdaki adama baktı. Gelen kişi kocasıydı. Üstünde incecik parkası, altında eşofmanıyla soğuktan hiç etkilenmemiş bir halde, sabahın beşinde neden dışarda olduğunun hiçbir ibaresi olmayan suretinde bir sükunet vardı. Hatta adam gülümsüyordu. "Hayırlı sabahlar Süreyya." diyerek selamladı kadını ve biraz mahcup bir duruşla ayakkabılarını çıkartıp içeriye girdi.

Koridorun ufacık camından dışarıya bakıldığında güneşin henüz doğmuş olduğu fark ediliyordu. Oldukça erken bir saatti.

Süreyya geri çekildi, adamın parkasını çıkartıp dış kapıyı ardından kapatışını seyretti. "Hayrolsun.. Ne işin var bu saatte dışarda? Gece birine bir şey mi oldu Alihan?" diye sordu genç kadın tedirginlikle. Aynı bu saatlerde kocasının vefat haberini öğrendiğinden içi ansızın garip bir hüzünle burkulmuş, bu da sesine tedirginlikle yansımıştı.

Adam tebessümle karışık bir mahcubiyetle, "Yok hayır, namaza gitmiştim de çıkarken anahtarlarımı almayı unutmuşum. Kusura bakma bu saatte uyandırdım seni. Hadi git uykuna devam et hemen." söyledi. İçindeki kısa kollu tişörtü açığa çıkmış, ayazdan burnu kızarmıştı. Süreyya önemli değil der gbi kafasını yana sallasa da, Alihan'ın sabah namazına gitmesine bi hayli şaşalamıştı.

"Önemli değil. Hatta iyi bile oldu, bu vesileyle ben de namazımı kılayım." diye söyledi Süreyya. Alihan'da başını sallayarak elinde tuttuğu ekmek poşetini havaya kaldırdı. "Sen namaz kılarken ben de çay koyayım. Fırından sıcak ekmekler aldım, soğutmadan kahvaltımızı edelim madem."

"Ne iyi olur." diyerek genç kadın mırıl mırıl bir sesle konuştu, hala daha bu yabancı adamın evinde onun karısı sıfatıyla bulunmak bir hayli garip geliyordu. Önündeki birkaç hafta daha bu duruma alışamaz gibi hissediyordu Süreyya, bu hayat denilen şey ne garipti. Ordan oraya savurduğu insanlara sormadan şekillenip tıkırında işlemeye başlıyordu.

Süreyya, Alihan'ın mutfağa gidişiyle beraber dün biraz olsun gezmeye fırsat bulduğu evi üç aşağı beş yukarı öğrenmişti. Koridorun sonundaki banyoya girip ardından kapıyı kapattı, aynanın karşısına geçti. Lohusalıktan dolayı ödemli yüzü uyku mahmurluğubu haykırırcasına şişti, eh, doğrusu hamilelik kiloları da güzel görünmesine pek ihtimal bırakmıyordu. Üstelik pijamalarının içinde, saçı karman çorman haldeyken Alihan'ın karşısına geçmesi... Süreyya yanaklarını iki yana doğru şişirip düşünmemeye çalışarak musluğu açtı ve akan buz gibi suyu tekrar tekrar yüzüne çarptı. İşte şimdi ayılmış hissediyordu.

Daha sabah namazı vaktinin çıkmasına epey olduğundan banyo yapıp pirüpak şekilde Allah'ın huzuruna geçmek istiyordu ama yine de kararsız kalmıştı. Banyodaki yemyeşil çirkin perdeye bükerek uzandı ve küvetin perdesini araladı, küvetin en köşesine konulmuş sabuna ve life şöyle bir baktı. Her ikisi de yepyeni ve tertemiz görünüyordu. Banyoda bulabildiği sarınabileceği büyüklükte havluyu dolapların içini utana sıkıla karıştırarak bulup banyo kapısının arkasındaki askılığa astı, ardından suyu açıp ısınmasını bekledi. Şofben tıkır tıkır bir sesle suyu ısıtmaya başlamıştı.