AYGAPOL

ISSIZ

                 Ben seni kulaklarımla değil, kalbim ile duyacağım 🎶

 Gamze'den,

                  Hepimiz büyük bir heves ile Aleyna'nın hastane odasında oturmuş Ece adlı kızı bekliyorduk. Aleyna'nın ortaokul arkadaşı bizi babasının okuluna almasına ikna etmeye çalışıyordu. 6 tane öğrenciydik zaten. 6 tane öğrenci koca okula sığardı herhalde. Aleyna'nın telefonunun titremesi ile herkesin başı telefona çevirildi. Aleyna telefonu kulağına götürdü. sadece dinliyordu. Bir seviniyor bir suratını asıyordu. herkes merakla telefonda ne konuştuklarını merak ederken Aleyna hala mod değiştirip duruyordu. En sonunda üzgün bir biçimde telefonu kapattı. Aslında herkes anlamıştı ne olup bittiğini. Ama ben yine de sormaya karar verdim Aleyna'ya.

- Ne oldu?

Aleyna:

- Okulda boş yer yokmuş. Sadece 1 kişilik yer kalmış. Onu da bana teklif ediyor. Üzgünüm. 

               Bütün umutlarım uçup gitmişti. Çöp olmuşlardı. Sadece üzgündüm. Mutlu olmam için tek sebep Kuzey'di. Hastaneye benimle gelmişti ve umutlarım söndüğü anda, tam şu anda elimi sımsıkı tutmuş gözlerimin içine " Üzülme, ben yanındayım. " der gibi bakıyordu. Bende ona umutlu bakışlarımı sunmuştum. Astığım yüzümü düzeltmiş sanki mutlu bir haber almışım gibi gözlerinin içine bakmıştım. Tam o anda Atakan ile göz göze geldik. Sanki bizi gözetliyor gibiydi. Nedenini anlamadım ama omuz silkerek tekrar Kuzey'e döndüm. Zaten gözlerimi Atakan'a çevirdiğimde gözlerini benden kaçırmıştı. Ama tekrar Kuzey'e döndüğümde bir çift göz hissettim yine üzerimde. Atakan tekrar buraya bakıyordu. Bende Kuzey'den ayrılarak koltuğa geçtim. Kuzey sessizce benimle konuştu. 

- Ne oldu? 

             Sessiz kalmaya gayret etmesine rağmen herkes gözlerini dikmiş bize bakıyordu. Bende normal ses tonum ile Kuzey'in sorusunu cevapladım.

- Yok bir şey. 

 Poyraz: 

- Ne işler çeviriyorsunuz siz orada aq. 

Lalin:

- Sanane aq. Sen karışmasana. 

Poyraz:

- Sevgili olan insanları hiç bir zaman anlamıyorum. Bir insan neden aşık olur ki? Nasıl oluyor bu işler? 

             Kuzey gözlerini devirerek cevapladı.

- Elinde olan bir şey değil. Aşk. Aşık olmak. Birden bire oluyor. Ama bir kere aşık olduğunda o kişiyi ömrünün sonuna kadar unutamıyorsun. Ne olursa olsun, ne yaşarsanız yaşayın, hala her görüşte tekrar aşık olabiliyorsun o insana. İster ayrılın, ister küsün. Ne olursa olsun içinizde o kişiye karşı olan sevgi 1 gram bile olsa hala içinizde oluyor. Tamamen söküp atamıyorsunuz. Kanser gibi bir şey aşk. Ağır bir hastalık gibi sanki. İyi huylu bir tümör gibi. 

                Bunları derken benim gözlerime bakıyordu. Bende ona sırıttım.

Poyraz:

- Evet alkışlıyoruz arkadaşı edebiyat derslerini oldukça iyi dinlediği için. 

Kuzey:

- Hayır, ben aşık olduğum için bunları bu kadar iyi biliyorum. 

Poyraz:

- Ahh! Çok romantiksiniz Romeo! Mamma mia! 

           Poyraz'ın söylediklerine hepimiz küçük bir kahkaha koparmıştık. Ama Atakan duruşunu bozmamıştı. Hatta kaşlarını çatmıştı birazcık. Anlamıyordum onu. Bir sıkıntısı mı vardı? İçeri Ece girmişti. Yüzünden üzgün olduğu belliydi. Ama bizim gülen yüzlerimizi görünce ifadesi değişti ve gözlerini kısarak bize bakıp konuşmaya başladı.