Anka, Anka Kuş, Anka Ölüm ve Anka Kız bu isimlerin artık bir anlamı kalmamıştı. Artık herkesin korktuğu o kişi en başından beri olması gerektiği gibi yapayalnızdı.
Herkesi kurtarmak için kendine verdiği sözü tutup ölümsüz olmasına rağmen ölümüne sav...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⚔⚔⚔
Stephanie JOHNSON
Günler, saatler, dakikalar...
Hepsi akıp gidiyor bizlerde onlarla birlikte durdurulmaz zamanda ilerliyorduk. Karanlığın içinde kalakalmış bedenim yanımda düzenli nefeslerini duyumsadığım Jesica sayesinde akıp giden zamanlarında birinde kendine yer edinebilmişti. Aslında tamda Jesica sayesinde değildi, bu akıp giden zamanda kendime yer bulabilmemi Ciara sağlamıştı. Onun peşinden diğer arkadaşları, hayır kardeşleri, beni kabullenip sorgusuz sualsiz aralarına kabul etmişlerdi.
Bunu yapmaya da bilirlerdi, beni kendilerinden ayrıda tutabilirlerdi ama yapmamışlardı. Belki yapsalardı kendimi bu kadar suçlu hissetmezdim...
Doğru ya, neden suçlu hissediyordum ki? Ben suçlu değildim, atalarımın hatalarını benim omuzlamama gerek yoktu. Büyük annemin de dediği gibi 'Herkes elbet hata yapar, Cadılar ise hep yapar!' bu sözleri bana ilk söylediğinde dört veya beş yaşındaydım ve amacım kesinlikle yaşlı bir moruğun bana öğrettiği özlü sözleri ve büyü derslerini dinlemek değildi. O zaman bana söyledi sözleri şimdi daha net kavrıyordum...
Saçmaydı belki ancak büyük annem haklı. Biz cadılar hataları hep yapardık, durmadan yapar ve bunlardan ders çıkarmazdık. Kanımız bozuk sanırım ama bunu sorgulamayı bile çok önceden bıraktığım için bakışlarımı tekrar ayın ışığı ile aydınlattığı beyaz tavanımda gezdirdim. Ağaçlardan ve gecenin karanlığında uçan kuşların gölgeleri tavanda yansırken uykuyu bağıran gözlerimi kapatmak istemiyordum.
Düşünmem gerekiyordu. Yanımda içtiği alkol yüzünden horlayan Jesica'ya rağmen düşünmem lazımdı. Aklım aniden yan tarafta yatan meleze kaydı ve bakışlarım hızla ona döndü; bir kolu yataktan sarkmış, iki ayağı soğuk duvara yaslı iki büklüm şekilde yatakta horlayarak uyuyordu. Dün Jesica'nın Brian'le ne konuştuğunu, Serina ile öğrenememiştik aslında bir ara onu ayıltacak birkaç iksir içirip neler olduğunu öğrenmeyi plandık ancak daha sonra Jesica'yı ve o boşluğa dalıp gitmiş donuk mavi gözlerini gördüm.
Üzgün, sinirli hatta ağlarken bile parıl parıl parlayan mavi gözleri o kafede ne yaşandıysa donuklaşmıştı. Onu kendi haline bırakmaya karar verip zorla odaya getirdiğimizde kendini yatağa atmıştı. Zaten fıçı gibi alkol aldığından da biz bir şey yapana kadar kendi yatağında sızıp kaldı. Ondan sonra Serina bir süre oda da bekledi ama bir şeye ihtiyacımız olmadığına karar verince gitmişti. Bense akşam yemeğini kaçırmış, Jesica ayılır da bir umut ağzından bir şeyler kaçırır diye kutu gibi odada dön dönmüştüm.
Şimdi de buradaydım! Kendi yatağımda tavanımda beliren gölgeleri izleyerek vaktimi hiç ediyordum. Yapmam gereken dolu ödev ve daha birçok şey varken her yaptığım işte Ciara'nın ufak anıları düşüncelerime karışıyordu. Evet, onunla belki de ikizler kadar, Bill, Mack ve Anthony kadar vakit geçirmemiştim ama onun sırrını ilk öğrenen, onunla bir takım olup başımıza bir dolu iş açan bizdik!
