snowdrop | l.s.

v

sevgili günlük,

yine günlerce yazmadığımın farkındayım, ama sürekli olarak prensimizin çiçekleriyle ilgilenmekten başka şeylere odaklanamıyorum.

onlara öyle güzel bakmış ki, herhangi birinin bir dalı bile bükülse, kendimi asla affetmem. zaten, majesteleri de affetmez. muhtemelen canımı alır.

lakin bugün çok güzeldi. hislerimin yoğunlaştığını fark eder oldum vakit geçtikçe. bu beni hem korkutuyor, hem sevindiriyor.

nereye savrulduğumu bilmediğim, oldukça ilginç bir rüzgârın etkisindeyim. şimdilik özgür gibi hissediyorum, havada öylece süzülüyor bedenim. ama farkındayım da eninde sonunda birkaç ağacın dalına takılacağımın. yaraları, acıları kucaklayacak ruhum. buna hazır mıyım? bilmiyorum.

ama bugün prensin eli ilk kez elime değdiğinde, daha önce hiç hissetmediğim bir şeyler hissediverdim. göğsümün üzerinde ince bir sızı, ağzımda oldukça tatlı bir şekerin tadı.

bana bakışlarını seviyorum.

köyümüzdeki o temiz göl rengindeki maviler, sanki bana bakarken koyulaşıyorlar. hatta öyle koyulaşıyorlar ki, bana yıllardır görmediğim yıldızlarla bezenmiş geceleri hatırlatıyorlar.

bir gün yeniden imkanım olursa, o yıldızlı geceleri louis'nin gözlerinden sonra gerçekte de görmek isterim.

1504, 29.05