Like A Rose

Episode-1

Unicode

​လူ့​လောကကြီးထဲကို ​​ခြေတစ်လှမ်းချမိတာနဲ့ ပထမဆုံးရင်ဆိုင်ရမှာ အလွှာအတန်းအစားဆိုတဲ့ လူ​နေမှု ဘဝပုံစံကိုပဲ။ ​ခေတ်ကာလကြီး တိုးတက်လာလို့ အဆင့်အတန်းခွဲခြားခြင်း​တွေ မျိုးရိုးအနိမ့်အမြင့် သတ်မှတ်ခြင်း​တွေ ဘယ်လိုပဲ ​ပျောက်ဆုံးသွားပြီဆို​စေအုံး​တော့​အောက်​ခြေလူတန်းစား​တွေက အမြဲလိုလို အထက်တန်းလွှာ​တွေ​​နဲ့ တန်းတူအခွင့်အ​ရေးရတယ်ဆိုတာ ရှားပါတယ်။ ရှိကိုမရှိဘူးလို့​တောင် ​ပြောချင်တာ။ ကတ်သီးကတ်ဖဲ့ ​ပြောတဲ့သူ​တွေရှိမှာ စိုးလို့သာ စကားခံလိုက်တာ။

အထက်ဖား​အောက်ဖိ​​တတ်တဲ့ သူမျိုး​တွေရှိ​နေသ​ရွေ့
အ​ခြေခံလူတန်းစား​တွေက​တော့ နှိမ်ခံမြဲ နှိမ်ခံရမှာပဲ။
လာဘ်စားတတ်တဲ့သူ​တွေနဲ့ အထက်ဖားအောက်ဖိလို
​ကောင်​တွေက ဘယ်​လောက်​ခေတ်​တွေ​ပြောင်း​ပြောင်း
မျိုးဆက်ပြတ်ကျန်ခဲ့တယ်ဆိုတာမရှိဘူး။ ဘယ်နိုင်ငံ
မှာမဆို ဒီလို​ကောင်​တွေ အနည်းအကျင်း​တော့ ရှိကြ​သေး
တာပဲ။

အဲ့လို​ကောင်​တွေနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် လူမှန်ကြီး​တွေလည်း
ရှိ​သေးပြန်တယ်။ လူ​တွေ​ပြော​​ပြော​နေကြတဲ့ ရိုးသား
​ဖြောင့်မတ်တယ် ဆိုတဲ့​ကောင်​တွေ​​ပေါ့။ ဒီလို​ကောင်​တွေ
ကိုကျ ထယ်ဟျောင်းသိပ်ကြည့်မရဘူး။ ​တော်​တော်​လေး
ကြည့်မရတာဆိုပိုမှန်မယ်။ ဘာလို့ဆို ငတုံး​တွေမို့လို့​လေ
ရိုးသားတယ်ဆိုမှ​တော့ တုံးပြီ​ပေါ့။ ဒီ​လောက် အရှူပ်
အရှင်းများတဲ့ ​​ခေတ်ကြီးထဲ ရိုးသား​တော့​ရော ဘာရလို့လဲ။ ​
နေရာတကာမှန်​နေလို့မ​ကောင်းဘူး​နော်။ သူများ
ပစ္စည်းမခိုးဘူး သူများအသတ်မသတ်ဘူး ဆိုတာနဲ့တင်
လူ​ကောင်းလို့ ​ပြောလို့ရပြီ။ အပြိုင်အဆိုင်​ပေါများတဲ့
​ခေတ်ကြီးထဲမှာ နဲနဲ​လေး ​ကောက်ကျစ်ပြီး လူလည်ကျ
နိုင်မှ ​ချောင်လည်တာ​လေ။ ထယ်ဟျောင်းက​တော့ အဲ့လို
ထင်သည်။

ဆင်းရဲသားမာနတွေ ​အော်​နေတဲ့ ​ကောင်​တွေလည်း
ရှိတယ်။ မြင်ဖူးတယ်။ အဖက်မလုပ်ဘူး။ ​အော်​နေလဲ
အထင်မကြီးဘူး။ လူကြည့်​တော့ မိုးရွာရင် ခိုလှုံစရာ
ထီး​ကောင်းကောင်းတစ်​ချောင်း​တောင် မရှိဘဲနဲ့ ​လေကျယ်
​နေတာ​တွေ​တွေ့​​နေရ​တော့ ရယ်​တော့ရယ်ချင်တယ်။
အထင်ကြီးတာခံချင်လို့ အသံ​ကောင်းဟစ်ပြ​နေ​တော့
လဲ ဘယ်သူထမင်းလာ​ကျွေးလဲ။ ဘဝကြီးက ဒရမ်မာ
ကား​​ ဆန်မ​နေဘူး။ ပုံပြင်ဆန်မ​နေဘူးဆိုတာ
ကိုယ့်​ကောင်​တွေကို ဘယ်လို​ပြောပြရပါ့မလဲ။ တလွဲမာန
​တွေထား​နေလဲ အချိန်တန်ရင် ဒီလူ​တွေဖိနပ်​အောက် ​
​ရောက်မှာပဲကို။ လက်​တွေ့ကျကျ​တွေးတတ်ဖို့ ​ဒီ​ကောင်
​တွေကို အခွင့်ရရင် သင်တန်း​တောင်​ပေးချင်​သေးတယ်။