Yokluğunda

25

Hellooo nabıyorsunuzzz???

Evettt dediğim gibi yeni bir bölümle geldim..💙💙.

Bu bölümde hem üzülüp hem içiniz ısınıcak... Neyse neyse buyurun bölümeee.. ❤️❤️

"Erva gitmemiz gerek,"

Yusuf'un doktorla konuşması ardından bir hızla hastaneye gelmiştik.

Doktor bir hızla kapısını açıp " Buyrun Erva hanım"

Korkuyla ayağa kalktım.. Belki iyileşiyorumdur ha?!

İçeri girip deri koltuklara karşılıklı oturduk.

Elindeki kağıtlara bakıp gözlerini bana çevirdi.

"Sizi neden çağırdım ve bu saatte eminim merak ediyorsunuzdur"

Kafamla onayladım.

Doktor zorlu bir iç çekti ardından
"dün verdiğiniz testin sonucu yarım saat önce elime ulaştı.. Sonucunu beklediğimden daha kötü. İyice kötüye gidiyorsunuz bu durumda artık ne çalışabilir ne de gezebilirsiniz sizi hastaneye yatırıp gözetim altında tutmalıyız"

Dedikleri beynime şimşekler çaktırırken
Yusuf ellerimi tutmuştu.

" Nilgün hanım ne yapıcaksınız şimdi?"

Yusuf merakla sormuştu.

" son tedavimizi uygulamaya geçicez bu biraz ağır olucak....

******

2 AY SONRA

2 ay.. 2 aydır bu hastanede bu yatağa bağlı yatıyordum. Tedavi süreci uzun sürecek demişti Nilgün hanım.

Yusuf her gün yanımdaydı abisi İbrahim abi Yusufa izin vermişti bir süreliğine..
İlk yattığım gün Bizi ziyarete gelmiş bana morel vermişti.

Pelin ve Yavuz da her gün uğruyordu Pelinin karnı şişmeye başlamıştı ki artık bol giyiniyordu..

Odada tek başıma oturmuş tvye bakıyordum Yusuf duş almaya evine gitmişti. Geceleri yanımda kalmasına gerek yoktu aslında ama kalıyordu.. İyiyim desemde kalıyordu.

Hakkını nasıl ödeyecektim..

Toz pembe geceliğimin içinde çok perişan duruyordum.

Yavaşça yataktan kalkıp terliklerimi giydim.

Serum askımı tutum çekiştirdim ve benimle gelmesin sağladım. Biraz koridorda yürüsem zarar olmazdı değil mi?

Yavaş ve sakin adımlarla koridora çıktım. Ölüm sessizliği vardı adeta.

Hemşireler odaları geziyordu başkada kimse yoktu.

Beni 1.oda 2. Oda derken bir odadan ağlayarak bir adam çıktı.

Eli ağzında sessizce ağlıyordu.

Sırtını kapıya dayayıp yere çöktü.

"Hayırr gidemez, erken daha"

Söylene söylene ağlıyordu.

Cebimden çıkardığım peçeteyi uzattım

Bana baktı ve yavaşça aldı "teşekkür ederim"

Kafamla onaylayıp " neyiniz var bilmiyorum ama lütfen kendinizi üzmeyin"

Bana bakıp " Doktor eşimin son günleri olduğunu söyledi.."

İçime düşen korku ve hüzün kanımın çekilmesini sağlamıştı.

" Bbbenn özür dilerimmm"