PETUNYA {•texting•}

~12~

Sabah pencereden sızan ışık gözlerimi açmama sebep olurken aklıma dün akşam olanlar düşünce sıkıntıyla tekrar kapattım.

Kulaklığım kulağımdan çıkmış koluma dolanmıştı, müziği kapatarak kulaklığı kenara koydum ve telefonu da şarja takarak ayağa kalktım.

Başım çatlıyor gibi hissediyordum, dün gece uzun süre ağladığım ve yüksek ses müzik dinlediğim için ufak çaplı bir pişmanlık hissettim.

Odamdaki banyoya girip bir süre bekledim. Aynada kendimi görmek şu an en son isteyeceğim şeylerden olabilirdi.

Kendimle savaşmayı bırakıp kafamı kaldırdım ve şişmiş göz çevremin içinde yorgun bakışlar atan bir çift göze baktım.

Sinirle suyu açıp sanki yüzümü bu halini geçirebilecekmiş gibi sertçe su çarptım, bir kaç defa daha aynı şeyi yapıp musluğu kapattım ve havluyla yüzümü kurulayıp tekrar aynaya baktım.

Değişiklik yoktu tabii ki, ' ne bekliyordun?' Bakışlarımı atarak gözlerimi aynadan çekip banyodan çıktım.

O sıra da odamın kapısının çalınmasıyla annem olduğunu tahmin etmem zor olmamıştı.

Yumuşak bir sesle konuştum.

"Birazdan ineceğim aşağı."

Kapının açılmasıyla yüzümü oraya dönmeden dolabın karşısına geçtim.

"Anne ineceğim dedim."

Yüzümün bu halini görmesini asla istemezdim.

"Ne zamandan beri annen oldum?"

Ufuk' un sesini duymamla sinirlenmem bir olurken çatık kaşlarla ona döndüm.

"Ne işin var odamda?"

"Annen seni çağırmam için gönderdi."

"Zaten kapıyı açmadan önce ineceğimi söyledim."

"Seni görmek istemiş olamaz mıyım?"

"Olamazsın, hadi çık şu odadan."

Parmağımla kapıyı işaret edip bakışlarımla da desteklemiştim fakat bu durum Ufuk'un pek umurundaymış gibi görünmüyordu.

Odamda gözlerini gezdirerek masama yaklaştı.

Üstündeki minik oyuncaklara dokunarak bakması beynimde küçük şimşekler çakmasına sebep olurken hırsla ona yürüdüm ve kolunu sertçe tutup çektim.

"Çek şu elini!"

Bana bakan gözleri muzipçe gülerken ben sinirden katil olmak üzereymişim gibi hissediyordum.

Gözlerimi kapatıp açtım ve derin bir soluk alıp bıraktım.

"Ufuk, eğer burdan 5 saniye içinde toz olmazsan katil olacağım. Ve üzgünüm kurbanım sen olacaksın."

Gevşek bir şekilde sırıtırken masama yaslandı

"Ölümüm senin elindense valla hiç hayır demem."

O sırada annemin kapının ardından çıka gelmesiyle ona minnettar biçimde gülümsedim.

"Ah, sanırım sizi asla anlaşırken göremeyeceğim."

"Aynı fikirdeyim."

Annem Ufuk'tan rahatsız olduğumu anlarken kibarca kuzenimin kolunu tuttu.