Bir kaza...
Bir çocuğun annesiz babasız büyümesine sebep oldu ,
Bir ailenin yıllarca ölen evladının arkasından yas tutmasına sebep oldu.
Ya o çocuğun anne babası varsa ya ailenin çocuğu ölmediyse...
"Kızım , kızım hadi kalk. Birazdan yemek yiyeceğiz." Beni rüyalarımın sıcak kollarından çekip alan ses anneme aitti. Gözlerimi yavaş yavaş açtığımda gülümseyerek bana bakıyordu.
Bu kadın hep mı gülümsüyordu yoksa bana mı özeldi acaba?
"Ah şey tamam. Kalktım. Siz inin isterseniz ben gelirim birazdan." Yarı kapalı gözlerimle bunları söyledikten sonra yataktan hafifçe doğruldum. Asiye Hanım'da odadan çıkmıştı zaten.
Uyumadan önce pek dikkatli bakmadığım odayı bir kere daha inceledim. Gerçekten güzel dekore edilmişti. Büyük ve ferahtı. Odada bir kapı daha vardı kalkıp yavaş adımlarla oraya girdim.
İçerı kıyafet ve ayakkabıyla doluydu. Bir sürü eşya makyaj malzemeleri vardı. Ve burda da bir kapı vardı. Oraya da girdiğimde banyo olduğunu gördüm. Elimi yüzümü yıkadım. Kıyafetime gözgezdirince yeni tanışacağım ailemle yemek için pek uygun olmadığını fark ettim. Az önceki kıyafet odasına geri girdim.
Beyaz bir badi ve üstüne kot tulum giydim. Asiye Hanım ve Kenan Beyde dikkat ettiğim bir şey vardı. Evde ayakkabıyla geziyorlardı bende beyaz bir spor geçirdim. Bence yemek için gayet uyumlu olmuştum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Olmuştum olmasına ama keşke deli hastanesinden kaçmışım gibi duran saçlarımı da düzeltmeyi akıl edebilseydim. Ellerimle olduğu kadar düzelttim tarak arayacak kadar vaktim yoktu.
Odadan çıktım ve yavaş yavaş merdivenleri inmeye başladım. Nereye gidecektim ben ? Ortada kimseler de yoktu ki sorayım. Tam gidiyordum ki önümde siyah etek ve beyaz gömlek giyen bir kız çıktı. Kendi evi için çok resmî duruyordu o yüzden evdeki çalışanlardan biri olduğunu düşündüm.
"Bakar mısınız?" Hemen bana dönmüş ve:
"Buyrun efendim ne istemiştiniz?" Dedi. Efendim mi demişti o bana ? Kız benden büyük duruyordu.
"Adım Aleda lütfen efendim falan deme. Beni Asiye Hanımların yanına götürür müsün?" Bana biraz şaşkınca baktıktan sonra hafifce başını salladı.
"Buyrun Aleda Hanım yemek odasında sizi bekliyorlar." Bu seferde hanım demişti ama olsun efendimden daha iyidir. Bir kaç kat indikten sonra konuşma sesleri gelen kapıyı gösterdi. Ve gitti. Bir cesaret içeri girdim. Başta fark eden kimse olmadı. Ama küçük bir kız çocuğu sanki beni bekliyordu. Beni görünce gözleri parladı ve sandalyesinden inerek kucağıma atladı.
"Merhaba halacım ben Banu. Senin ismini de biliyorum ben babam söylemişti. Senin adın Aleda. Ben 5 yaşındaymışım , sen kaç yaşındasın? Sen çok güzelsin halacığım ben de büyüyünce senin gibi mi olacağım? " Kocaman açtığı gözleri ile bıcırık bıcırık konuşan hangi abimin çocuğu olduğunu bilmediğim yiğenime bakıyordum.
"Merhaba tatlım. Evet adım Aleda ve 17 yaşındayım." Kısa bir nefes aldım ve "Ayrıca senin güzel olmak icin büyümene gerek yok. Sen zaten çok guzelsin." Kısa bir sevinç çığlığı atıp annesi olduğunu tahmin ettiğim kadına doğru koştu.
