Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"kuzu odandaki kolileri boşalttınmı?"
"neredeyse bitti hala. Sanırım iki tane kaldı"
"tamam o zaman ben yemek siparişi veriyorum. Buğün fazla yorulduk dışarıdan yesek sorun olmaz diye düşünüyorum"
"en iyisini düşünmüsün. Hareket edecek halim yok çünkü"
Hayatım boyunca bu kadar yorulduğumu hiç ama hiç hatırlamıyorum. Halam ve aynı zamanda hayattaki herşeyim olan öykü ablam'ile düzceden bodruma taşınmıştık. Abla diyorum çünkü benden sadece beş yaş büyüktü bu yüzden ona abla dememi istiyordu. Çünkü ben yani Ayşe yüksel bodrumda mimarlık bölümü kazanmıştım. Hatırlıyorum da son mezuna kaldığım dönemde dahil deli gibi çalışmıştım. Diğer arkadaşlarım gezip hayatlarına eğlence katarlarken ben kendim için en iyisini seçip gecemi gündüzüme katıp ders çalışıyordum. Kimilerine göre bu davranışım doğru kimilerine göre de yanlıştı ama başkalarına göre yaşayamayız. Şahsen ben yaşamıyorum. İçimden ne gelirse o an onu yapar kim ne düşünür diye de düşünmezdim. Bana böyle olmayı da öykü halam öğretmişti. O çok güçlü bir kadındı benim gözümde. Ki o kadar şey yaşamasına rağmen hala dimdik bir şekilde ayakta durmayı başarmış yetmiyormuş gibi birde beni eğitmişti.
"Ayşe hadi şiparişler geldi"
Cevap vermek yerine elimdeki çerçeveyi masaya yerleştirip ayaklarımı sürüye sürüye mutfağa ilerledim.
"çok yoruldum çoookk!!" Öykü halam saçlarımın arasına tatlı tatlı öpücükler kondurup. "yemeğini yediğin gibi direk uyu. Gerisini ben hallederim. Biliyorsun yarın ünüversiteye gitmemiz gerekiyor"
Bu arada size şeyden bahsetmeyi unuttum. Benim halam çok yetenekli bir rehberlik hocasıydı. Ve gerçekten şans bizden yanaydı ki benim gittiğim ünüversite de işe başlamıştı. Bunu ilk duyduğumda nasıl mutlu olmuştum anlatamam. Beni heveslendirmemek için söylememişti ama kabul edildiğine dair bildirim alınca onunla birlikte adeta havalara uçmuştum. Bir yandan çok üzülüyordum işsiz kalıp benim yüzümden düzeni bozulacak diye ama bir yandan da seviniyordum. Benimle olduğu için.
Yarım saat içinde yemeğimizi yemiş yarın hakkında konuşup uyumak için odalarımıza dağılmıştık. Şuanlık tek istediğim uyumak olduğu için üzerimi değiştirdiğim gibi yatağa girmiştim.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"off hala çok stresliyim umarım ilk günün heyecanına kapılıp saçmalamam"
"Ayşe seni tanımasam haklısın derim. Senin kadar dikkatli ve çok düşünen biri varmı acaba. Ayrıca nerde o özğüvenli kızım benim. Bu hallerin şaşırtıyor beni"
Halam haklıydı. Ben asla böyle şeylerden çekinip korkacak biri değildim. Güçlüydüm, kendime inancım tamdı herzaman her konuda. O yüzden bunu da sağ salim atlatabilirim diye düşünüyorum. Hadi Ayşe sen yaparsın güzelim. Alt rafı altı bin nüfüslü bir kampüste kimseye bulaşmadan dört yıl geçireceksin. Bu kadar sadece. Kendi kendimi gaza getirip kocaman gülümseyerek arabadan indim. Halamla birlikte içeri girdiğimde şok olmuştum. Çok... Çok... Çok büyüktü. Ve inanılmaz derecede mükemmel görünüyordu. Güzel bişey bekliyordum ama bu kadarını kesinlikle beklemiyordum.
