Yer yarıldı, tüm düşmanlar dışarıya salındı.
Gök haykırdı, bir ferman imzalandı.
Gece karası bakışların sahibi, artık kurtluğun düştüğünü anladı.
Birkaç dakika boyunca yalnızca kopacak fırtınaları düşündü Kara, daha sonra, uzun süre evvel zihnine u...
Kitabın playlistine hesabımdaki bağlantıdan ulaşabilirsiniz. Aynı zamanda Spotify'da "saklı yüz" ismi ile bulabilirsiniz.
İyi okumalarr <33
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
• • • • • • •
Ocak, 2023 / İstanbul
Bir karganın endişe ile, korku ile kanatlarını çırpışını duyuyordum. Öyle korkuyordu ki etrafını saran rüzgârlar bir kasırgaya dönüşüyordu. Acı içinde ötüyordu, bacağına bir zincir bağlanmıştı ve kaçıp gitmesine izin vermiyordu. Özgürlük sadece bir adım ötesinde duruyordu ancak kanatları bedenini taşıyamıyordu.
Bir karganın tutsaklığı kabul edişinin çığlıkları yankılanıyordu. Ağlıyordu, kaçacak koca bir ormanı varken pes ediyordu. Güçsüzdü, bitaptı, yıkılmıştı. Kendisinden başka kimsesi olmadığını anlamış, ölüme kucak açmıştı.
O karganın yıllar sonra pencereme konduğunu gördüm ve özgürlüğünden kendime pay çıkardım. Zincirlerimi kırıp arkama dahi bakmadım, onu da hiçbir zaman unutmadım. Şimdi yeniden tanışma vaktiydi, zira artık cesaretine ihtiyacım vardı. Arkamda bıraktığım geçmişim yolun kenarındaki sapaktan karşıma çıkmıştı. Tam önümdeydi, gözlerimin içine zevkle bakıyor ve beni tehdit ediyordu.
Yedi yıl önceki cesaretim artık eski yerinde yoktu.
Korkuyordum.
Babamdan değil. Bu insanlardan değil. Şansımdan korkuyordum. Yapılan bütün planın tersyüz olmasından, talihimin bana koca bir çelme takmasından ve bu sefer ayağa kalktığımda bileğimde başka bir zincir olmasından korkuyordum.
Tırnaklarımla kazıyarak yazdığım kaderimin tek bir hamleyle parçalara ayrılmasından korkuyordum.
Bugün, büyük gündü. Dünden beri planın üzerinden belki de elli defa yeniden geçmişler, eksik gördükleri noktaları doldurarak yedek planları da oluşturmuşlardı. Bütün bu süreç boyunca benim tek yaptığım şey ise bu hevesli hallerini izlemek olmuştu. Hayatlarında karşılarına çıkabilecek en engebeli yol, Kara Vâris'e aitti. Bu kadar kolay şekilde onu alt edebileceklerine inanmak aptallıktı.
Hepsi birer aptaldı. Kara Vâris karşılıksız hiçbir iş yapmazdı. Yapmayacaktı. Bu yüzden benim de tek derdim yakalanmadan oradan ayrılmayı başarabilmekti. İstedikleri şey için çabalayacaktım ve bunu da duyacaklardı, hepimizin üzerinde birbirimizle iletişimde kalmamızı sağlayacak mikro kulaklıklar bulunuyordu, ancak elimden gelenin daha fazlası için uğraşmayacaktım. Hepsini ve herkesi tek tek öldürmem gerekse dahi oradan yakalanmadan çıkmak zorundaydım.
