Welcome to my Game (Pride Series #2)

PROLOGUE

It's 3am in the morning. Maaga ang flight ko ngayon pauwi ng Pilipinas. 6am to be exact, maaga akong nagising kasi hindi pa ako nakapag-impake.

After a long time, makakauwi narin ako. Matagal tagal naring hindi ako nakauwi sa amin, I wondered if they're okay. I've continued my studies here in New York.

I have to start with my morning routines and packed my things.

-

Hindi ko akalain na ganito karaming bagahi ang dala ko ngayon. Madami rin kasi ang mga gamit ko. Dinala ko na lahat ng 'yon kasi hindi na ako babalik sa New York.

Sa Pilipinas na ako magtatrabaho. I am Dr. Tyken Foceo. I got already my license so anytime soon I can work with the doctors in the Philippines.

Tatlong maleta, backpack, at hand carry bag ang dala ko ngayon. Pasalubong at mga gamit ko lang naman ang dala ko eh.

I make sure that I am in a safe position before I go to sleep. Gustong gusto ko ng matulog kahit hindi pa nakapag-andar ang eroplano. Malayo layo pa naman ang byahe ko.

-

Nagising lang ako ng gisingin ako ng isang flight attendant, she told me that we already arrived. Agad ko namang kinusot-kusot ang mata ko para makaalis na roon.

My mom suddenly calls.

"Tyk, sa'n kana?" diretsahang tanong niya.

"I'm in the airport already mom" I answered to her question.

"Thank God you are safe son. We'll wait for you here in our house" masayang tugon niya sa akin.

"Can't wait to see you all" nakangiting saad ko. Kinuha ko na ang mga bagahi ko ng sa gano'n ay makalabas na ako rito.

"I'll throw a party this evening, so you better relax yourself" here we goes in her party.

"Okay" I don't like going out in a party with her circle of friends, napaka pakialamero kasi.

I ended the call. I took a deep breath and close my eyes.

"I'm finally home" I smiled while uttering those words.

"Glad, you're safe with me" a sudden manly voice just speak. Hindi ko 'yon tinignan baka hindi naman ako 'yong kausap n'ya.

Lumabas na ako para maghanap ng taxi. I just feel someone is following me. Nilingon ko ito, and to my surprise it is him. The one who broke my heart into pieces. He's wearing a pilot uniform.

"Long time no see Tyk" I turned deadly serious to him.

"Yeah. Now I know, this is the feeling that you talk in a ghost" I sarcastically said, bigla naman itong napahalakhak ng konti.

"So you're a straight forward person now, huh?" hindi ko na siya pinansin kasi may taxi na. "Before I forgot, hope you'll talk to me tonight" he then winked at pumasok na ako sa loob. Leaving him, seeing his goddamn face makes me irritable.

-

Pagkarating ko kanina sa bahay ay nagpahinga agad ako. As usual, wala na naman sina mom because they're on duty. We're family of doctors, so I took this profession and I'm a pediatrician, I love kids so much.

Biglang may kumatok sa pintuan ng kwarto ko.

"Come in" I said at bumukas naman ito, only to see my nanay. I quickly ran towards her direction and hug her. "I miss you nanay" hinahaplos niya naman ang likod ko.

"Mabuti naman at nakarating ka ng maayos nak" masayang tugon niya. Siya ang personal Yaya ko simula pagkabata at ngayon ay hindi na siya nagtatrabaho kasi sa edad niya, but still I'm able to help her financially.

"Mabuti rin at napuntahan mo ako ngayon nay" pinaupo ko siya sa kama.

"Ikaw pa ba, ngayon ko lang yata makikita ulit ang alaga ko ano. Ang laki ng pinagbago mo anak" nakita ko'ng may kunting butil ng luhang pumatak. Pinunasan ko naman agad ito. "Pasensya ka na anak, masaya lang akong makita ka" naiiyak niyang tugon.

"Nanay naman, 'wag ka ng umiyak. Maybe next week kukunin ko ang buo mo'ng pamilya sa inyo" I said while holding her hands.

"Sa'n naman tayo pupunta?" takang tanong niya. Sa buong buhay ko, siya lang ang nagparamdam sa akin ng pagmamahal ng isang Ina.

"Sa akin na kayo titira nay" lalo lamang siyang umiyak sa sinabi ko. "Eh ano ba 'yan nay, sabi ko naman sa'yo 'wag kang umiyak" pinipigilan ko ang mga luhang gusto ng pumatak.

She just keep on saying thank you to me at tsaka masaya raw siya. Simula kasi no'ng sa states na ako nag-aaral at sakto ring pagtigil niya sa trabaho. Gusto ko mang 'wag siyang paalisin sa bahay ay hindi ko parin napigilan sina mom, they don't understand what I would feel that day.

Nagbihis na kami ni nanay para sa party ni mom. Ayaw ko sanang lumabas para makipaghalubilo kaya lang pinipilit ako ni nanay.

"You're a handsome man Tyk, siguro maraming nagkakandarapa sa'yo doon" pabirong saad sa akin ng kaibigan ni mom.

"Wala naman po, pag-aaral ang pinunta ko roon kaya pag-aaral rin ang dapat inaatupag ko" magalang ko'ng pagkasabi.

"That's right" tumango-tangong saad niya.

Umalis na ako roon at nilibot ko ang lugar. Si nanay tumutulong roon, eh ayaw naman ni mom na tumutulong ako roon. I found a very relaxing place. Luminga linga ako kung may nakakita ba sa akin, and I'm glad that no one saw me. Pumunta na ako roon, this time I just need to relax.

Starting tomorrow, I'll fix my papers so I can work right away. Habang nagpapahinga ay hindi ko maiwasang isipin si Blake.

"So he's a pilot now" wala sa sarili ko'ng tugon.

"Yeah, I've just achieve my dream" lumingon agad ako kung saan ng galing ang boses na 'yon.

"Sinong nandyan?" pilit ko'ng hinahanap ang taong nagsasalita. A man just suddenly appears on my front, not just a man, it's Blake.

Bigla itong tumabi sa akin. I can smell her manly scent.

"Akala ko hindi na tayo magkikita Tyk" hindi ko siya nilingon. "I'm sorry for what I've done" biglang may kung anong masakit sa dibdib ko na parang sinaksak.

"Tapos na 'yon, 'di na maibabalik ang dati" matapang ko'ng saad.

"I hope we can start a new memories together" I sarcastically laughed on what he said. Tumayo na ako para umalis doon.

"Dream on" I said at tuloyan na akong umalis. Ang lakas ng loob magsalita ng gano'n sa harapan ko, after what he has done for me. The nerve of that guy!

Blake Veniel, you're wrong for choosing me as your player. Hindi na ako magpapadala sa mga matatamis mo'ng salita at sa laro mo. This is the new Tyken Foceo, you've never imagine.