Welcome to my Game (Pride Series #2)

Chapter 16

BLAKE'S POV

First week of the mission is done. 3 more weeks to go to complete our medical mission. Hindi biro ang ginagawa namin. I must admit it was hard but seeing people with their smiles plastered on their face makes my heart melt and I feel the joy I've never felt before.

Totoo pala talaga 'yong sinasabi nilang napakagaan sa pakiramdam ng makatulong sa kapwa kahit na sa simpleng paraan. The smile on their was so genuine and priceless.

I'm glad that I am one of those people who witness those smiles. It's hard to believe but a player like me knows to love a simple things.

I wonder kung kelan kaya babalik ang tunay na pagmamahal na naranasan ko noon? Would someone show some love to me again? Kaya ko bang magbago?

I shrugged the thoughts running through my mind.

I am one of the team who's assisting to give some food in the staffs, volunteers, and also the patients here. Paminsan minsan rin akong tumutulong kina Tyken.

"Blake" my brother called me. He signalled me to come over him.

Agad naman akong napatakbo patungo sa kanya. Malayo na kami sa mga kasamahan namin ngayon.

"Yes? Do you have a problem?" tanong ko kaagad sa kanya. He looks like in a rush. Anong problema nito?

"There's been a problem in our company and my presence is needed there" hindi mapakali niyang tugon. Ano na naman ba ang problema ng kompanya?

"May maitutulong ba ako?" seryosong tanong ko sa kanya. Kahit naman hindi pa ako nakapagtapos, may kunti naman na akong nalalaman tungkol sa business namin.

"I can handle this. Your presence is needed here specially when we both participate to be a volunteer" he got a point there thou.

"How long will you be there?"

"I'll be back on the 3rd week of this month" my eyes grew bigger on what he said.

Wait... What?! That's too long. Why can't he tell me exactly the problem is?

Pinakalma ko muna ang sarili ko bago ko siya tinanong.

"Kuya, could you tell me what the problem is? At bakit ang tagal mo'ng makakabalik? Ganyan ba talaga kalaki ang problema na kailangan ng dalawang linggo na naroon ka?" pilit na pinoproseso ng utak ko ang mga posibleng nangyari sa kompanya.

"Just do what I said Blake." ma-awtoridad niyang sabi na ikinabahala ko.

"May nalalaman naman ako kahit na kaunti-" he then cut me off.

"Blake, I know you're a smart person. Just follow what I said, I'll go now" so this means wala na akong magagawa?

"O-okay... Just take care of yourself. I'll be alright here" he just smiled at me and tapped my shoulder.

Hinatid ko lang siya ng tingin. Hindi naman sa hindi ko kaya na wala siya. Ang sa akin lang ay pareho kaming volunteer rito tapos may biglaang problemang magaganap.

I heave a sigh. Someone then tapped my shoulder. From that smell, I know it's Tyken.

"Is there something wrong?" tinabihan niya ako pero hindi ko siya nilingon.

"Nagpaalam ba siya sa inyo?" nakatingin lang ako sa sasakyan na ginamit ni kuya na unti unti ring nawawala.

"Oo naman" it's good to hear that answer. "He told us that he'll be back on the 3rd week. Makakahabol pa siya sa mga susunod pang gagawin, right?"

I smiled as a sign of a relieve. Agad akong napalingon sa gawi niya. Hindi ko alam na nakatingin siya sa akin.

Sa lapit ng mukha n'ya sa akin ay muntik na kaming magkahalikan. Agad naman siyang napaatras ng mapagtantong sobra na naming lapit.

I saw how his eyes gets big. 'Yong tipong alam mo'ng nabigla rin siya sa mga pangyayari. I awkwardly smiled at him.

"Y-yeah you're right" nauutal ko'ng tugon sa kanya.

Hindi siya kumikibo. Pareho kaming nakaharap sa isa't-isa at naiilang.

"Tyken!" agad kaming napalingon sa babaeng napasigaw.

"P-priya" agad na pinuntahan ni Tyken si Priyanka.

Ngayon lang ba sila dumating? Bakit hindi ko man lang sila napansin kanina? Nakita ko'ng magkayakap sila.

Inilagay ko ang dalawa ko'ng kamay sa bulsa ng pantalon ko. Tinignan ko lang sila. Napalingon naman sa gawi ko si Priyanka.

Pinandilatan n'ya ako ng mata na para bang may ginawa akong masama sa kanya.

'I already warned you' she mouthed.

Nakita n'ya ba na muntik ko ng mahalikan si Tyken? Maybe that's the reason why she's mad at me. Umalis na lang ako roon bago pa ako mabugahan ng apoy ng dragon na 'yon.

Hindi ko naman sinadya 'yong nangyari kanina. I didn't even know that he's staring me those whole time. At lalong hindi ko alam na sobrang lapit na ng mukha n'ya sa akin. Bakit ba naging malapit sa akin ang mukha n'ya?

TYKEN'S POV

"We have a lot to talk about later" she smiled sweetly and it makes me uncomfortable.

"A-about what?" kinakabahan ko'ng tanong sa kanya.

"About what happened earlier..." agad naman akong napalunok sa sinabi n'ya.

"It's just an accident" pagsasabi ko ng totoo sa kanya.

"I'm still not convinced" eh? Totoo naman talaga 'yong sinasabi ko sa kanya ah.

"Hinahanap na kayo" agad na singit ni Athena sa pag-uusap namin. Maybe this is the right time to make her calm.

"Pakisabi na susunod kami" saad ko kay Athena at umalis naman siya. "What brings you here?"

"Obviously to help" she irritable said.

"Hindi ko naman napansin na dumating kayo-" hindi niya pinagpatuloy ang sasabihin ko.

"Hindi mo napansin na nakarating kami kasi busy ka doon sa Blake na 'yon"

Hinila ko na lang siya papunta roon sa mga staffs. For sure, hindi kami aalis roon hanggat hindi siya tapos.

"Hey is that how you treat a lady?" pagmamaktol n'ya. Agad ko naman siyang binitawan at hinayaang ayusin ang kanyang sarili.

"We'll just talk about it later. Sasabihin ko sa'yo lahat ng nangyayari at pawang katotohanan lamang" Saad ko sa kanya.

"Siguradohin mo lang na nagsasabi ka ng totoo Tyken. Kasi oras na malaman ko'ng nagsisinungaling ka na sa akin, ewan ko na lang talaga" pagbabanta n'ya sa akin.

"I understand Dra." she just rolled her eyes at me.