Lamaforum Golden Oldies: Het Ravijn

Hoofdstuk 5

"Hoe lang zijn ze nu al weg?", vroeg Jeroen aan Patrick. De twee zaten in de schaduw tegen de rotswand aangeleund en wachtten totdat hun vrienden terug zouden komen.

Patrick haalde zijn schouders op. "Geen idee. Ik verveel me." Jeroen zuchtte. "Ik verveel me ook. En ik heb honger." Patrick kreunde. "Zeg dat nou niet, ik was net van m'n honger af!" Maar Jeroen was al helemaal in zijn fantasie verdwenen en mompelde voor zich uit: "Gebakken eieren met spek als ontbijt graag. En dan als lunch tosti's en een broodje kroket. Voor het avondeten zou ik graag de dinerkaart hebben, kan dat? En als het kan wil ik alvast een fles rosé bestellen. Mooi. En chocoladecroissantjes, kan ik die ook krijgen?... Auw!" Patrick haalde Jeroen ruw uit zijn droom door hem een flinke por in zijn zij te geven. "Man, hou op, ik krijg honger en dorst van jou. Wat zou ik wel niet over hebben voor een lekker koud biertje..." Patrick zuchtte diep terwijl hij naar de zon keek die nog net boven het ravijn uit kwam.

De rotsen rondom hun 'kamertje' wierpen al lange schaduwen over de kleine ruimte waar de twee zaten. Het zou niet lang meer duren voor het avond was. Het leek eeuwen geleden dat de aardbeving was geweest, het leek alsof ze al heel lang hier beneden opgesloten zaten. De dingen die ze hadden gehoord en meegemaakt leken ver weg te zijn, in plaats van zo helder en aanwezig als ze gister waren geweest tijdens de wandeling. Hun vrije dag was veranderd in een nachtmerrie.

En toch had de bodem van dit ravijn wel iets. Het deed je vergeten wat je bezig had gehouden toen je boven was en haalde andere naturen in je naar boven. De stilte die er heerste was heerlijk vergeleken met de herrie en drukte van de grote stad. Dat er geen camera's aanwezig waren was al helemaal mooi, maar ergens ook vreemd. Een paar maanden lang hadden ze dag in dag uit met een of meer camera's in hun kielzog rondgelopen. De afwezigheid van deze dingen was zowel een verlossing als iets dat ontbrak.

"Ze zouden er nu toch al moeten zijn", zei Jeroen een tijdje later. "Volgens mij ook", vond Patrick. In werkelijkheid waren er nog geen vijf minuten van stilte voorbij gegaan na hun vorige gesprek, maar het voelde als veel langer. "Zal ik gaan kijken?", vroeg Patrick. "Geen sprake van", zei Jeroen. "Als er iemand gaat, dan gaan we samen. Trouwens, gaat het al weer met je hoofd?" Patrick knikte. "Ik heb geen last meer van hoofdpijn ofzo. Ik denk dat het weer goed gaat." "En je praat tenminste weer normaal", lachte Jeroen. "Dat zeker!", lachte Patrick mee. "Ik stel voor dat we nog even wachten. Ze zijn vast niet ver weg", vervolgde hij. Jeroen stemde in en beiden leunden weer zwijgend tegen de rotswand aan.

----------

"Tijl, kijk uit man!" RubenN trok Tijl geschrokken weg bij een plas water naast een kapotte doos. Tijl had van het water willen drinken, maar werd weggetrokken door Ruben. "Nooit iets drinken dat niet uit een fles komt!", riep Ruben bozig. "Je weet niet wat er in dat water terecht gekomen kan zijn." Hij liep op de kapotte doos af en trok die voorzichtig open. In de doos zaten een aantal gebroken potjes waar pillen en vloeistoffen in gezeten hadden. "Dat bedoel ik dus", zei Ruben duister. "Er kan én glas, en medicijn en god weet wat nog meer in dat water terecht zijn gekomen. Drink nooit iets voordat je het onderzocht hebt. Dat geldt voor jullie allemaal", voegde hij eraan toe terwijl hij alle drie de verbouwereerd kijkende mannen voor hem waarschuwend aankeek. "Begrepen?" "Begrepen", stemden Tijl, RubenM en Horace in.

"Maar ik heb dorst", zeurde Tijl. RubenN zuchtte en gaf Tijl het flesje water uit zijn rugzak. "Drink niet te veel, we moeten er de komende tijd mee doen", zei Ruben nog, maar het was al te laat. Tijl goot het laatste restje water in zijn keelgat en gaf Ruben het lege flesje terug. "Wat doe je nou?!", riep Horace verontwaardigd. "Ik wilde ook nog!" "En ik ook!", riep RubenM erachteraan. "Ja sorry, ik wist niet dat dit het enige water was", verdedigde Tijl zich. RubenM wilde hier weer op in gaan, maar hij werd afgekapt door RubenN: "Jongens, we moeten even doorklimmen, Patrick en Jeroen zitten op ons te wachten." Dat bracht de orde terug en na een boze blik op Tijl geworpen te hebben klommen Horace en RubenM achter RubenN aan verder. Horace droeg de ladder op zijn goede schouder en had moeite zijn evenwicht te bewaren. RubenM zag het en hielp hem.