Lamaforum Golden Oldies: Het Ravijn

Hoofdstuk 7

Binnenin de grot hadden Jeroen, Patrick en Horace elkaar op de tast gevonden en elkaars handen vastgepakt terwijl ze onafgebroken de namen van hun nog niet aangekomen vrienden riepen. Geen respons. Angstig staarde Jeroen in het duister. Hij wist alleen dat Horace en Patrick er waren doordat hij ze kon horen en voelden. Maar waar waren de andere drie? Steeds wanhopiger kwamen de namen van Ruben, Ruben en Tijl uit zijn mond en uit die van Patrick en Horace. Waar waren Ruben, Ruben en Tijl toch?

-----------

Tijl keek radeloos om zich heen. Hij deed een paar stappen naar voren. Het water kwam nu ook over deze wand heen als een waterval. Tijl zag alleen nog maar een gordijn van water. Wat moest hij doen? De beide Rubens zouden deze opening in de ravijnwand nooit vinden zonder zijn hulp. Naar binnen gaan was in feite hen vermoorden, buiten blijven was zichzelf vermoorden. Wat moest hij doen? Plotseling voelde hij RubenM's camera in zijn broekzak. Hij zette hem aan en richtte hem op zijn eigen gezicht. Paniekerig begon hij in de camera te vertellen: "Opeens komt overal water vandaan. We gaan de ruimte in waar ik vannacht geweest ben. Patrick, Horace en Jeroen zijn al binnen, maar Ruben en Ruben zijn kwijt. Als ik naar binnen ga vermoord ik als het ware hen, omdat zij niet van deze opening weten. Buiten blijven is zelfmoord."

Plotseling hoorde hij een stem. "Jongens? Jongens?!" De stem van RubenM, onmiskenbaar. "Ruben, hier!", gilde Tijl. Door het regengordijn van water kwam RubenM tevoorschijn. Achter zich aan trok hij RubenN. Beiden zagen ze eruit alsof ze met kleren en al onder de douche gestaan hadden.

"Godzijdank, jullie hebben me gevonden", verzuchtte Tijl. "Nou hup, hierdoor naar binnen." Hij wees op de spelonk. Ondertussen werd een zeer hard geraas en gerommel hoorbaar. Tijl begreep dat ze niet veel tijd meer hadden. "Vlug, naar binnen." Hij duwde RubenM de opening in. Die holde de gang door.

Het geraas en gerommel werd harder en harder. RubenN keek Tijl aan. "Pak mijn hand!", riep hij over het oorverdovende geraas van het aanstormende water heen. Zijn ogen waren groot van angst terwijl hij zijn hand naar die van Tijl uit stak.

Tijl greep Rubens hand en samen renden ze zo hard als ze konden de gang in. Precies op tijd, want een enorme hoeveelheid water stroomde en kolkte opeens het ravijn in.

"Net op tijd", verzuchtte RubenN, precies op het moment dat een watergolf met enorme kracht de opening in de rotswand binnen kwam zetten. Tegelijkertijd klonk er ook een enorme dreun. Ruben gilde. Het water overspoelde hen en kolkte om en over hen heen. Als een hulpeloze speelbal van het water werden ze meegevoerd door de stroming.

--------------

Plotseling klonk er een soort geraas. "Ik hoop niet dat dat een watergolf is", zei Horace angstig. "Ik vrees van wel", zei Jeroen, die het dichtst bij de opening in de rotswand stond, zonder dat hij het zelf wist. "Mijn voeten zijn nat." "De mijne ook", beaamde Patrick. Plotseling hoorden ze geschreeuw uit de wand komen. "Dat was Ruben Nicolai!", zei Patrick verschrikt. Veel tijd om hierover na te denken hadden ze niet, want voordat ze het wisten kwam er opeens met een enorme kracht een grote hoeveelheid water tegen hen aan. Ook zij werden omgegooid en omver gespoeld.

---------------

Als in een reflex dreunde het door Tijls hoofd: "Niet loslaten!" Stevig hield hij Rubens hand vast terwijl hij wachtte totdat de stroming wat minder was. Ze waren al ver de gang in gespoeld.

Zodra zijn lichaam niet meer heen en weer geslingerd werd liet Tijl zich naar de bodem zakken. Hij merkte op dat het licht was rondom hem. Het licht kwam bij zijn linkerpols vandaan. Daar bungelde RubenM's camera aan. Het cameralicht was nog aan. Handig!

Met zijn rechterhand trok Tijl Ruben naar zich toe, die hij nog steeds vast had. Hij schrok. Ruben dreef in het water met zijn ogen dicht en bewoog niet meer. Uit een gat in zijn voorhoofd kwam bloed.