Lamaforum Golden Oldies: Het Ravijn

Hoofdstuk 18

"Ruben!" "Nicolai!" "Ruben, waar ben je?!" Rubens naam kaatste over het water alsof het het enige woord was dat nog bestond. En voor de vijf vrienden was dat ook even echt zo. Met hun ogen speurden ze het water af terwijl Rubens naam niet van de lucht was. 

Plotseling zag Tijl een rimpeling die er niet hoorde. Hij keek goed. Zag hij... was dat... Een stuk bruin haar? Zou het? Hij bedacht zich geen seconde en sprong het water in. Het kon net zo goed een stuk boom zijn, maar hij móést onderzoeken of het Ruben echt was. Met krachtige slagen zwom hij op zijn target af, zich volledig onbewust van hoe ademloos zijn beweging werd gevolgd door alle aanwezigen, zowel op land als in het water als in de lucht. Het geroep van zijn vrienden om terug te komen en geen domme dingen te doen hoorde hij niet. Hij was verblind door paniek en angst om zijn beste vriend, de man van wie hij het meeste hield, te verliezen. 

Tijls hart zat in zijn keel en hij leek voor zijn eigen gevoel in slowmotion te bewegen. Hij kwam niet snel genoeg naar zijn zin vooruit. Misschien had hij onderschat hoe veel energie het meehelpen met het maken van het gat in de ravijnwand hem had gekost. 

Eindelijk kwam hij aan bij wat hij had gezien. Watertrappend, trillend, stak Tijl zijn hand uit naar het bruine iets, dat net boven het wateroppervlak uit kwam. Zijn vingers vonden zachte haren. Ze voelden de ronding van een hoofd. Het was Ruben. Snel trok Tijl het hoofd van zijn vriend boven water. Zijn ogen waren dicht en Tijl wist niet of hij nog ademde.

Alle emoties kwamen tegelijkertijd in Tijl los. Blijdschap, angst, verdriet, paniek. "Ruben!" De naam kwam als een kreet zijn keel uit, waar al deze emoties in verwerkt waren. "Ruben! Oh god nee, Ruben..." Hij kuste de natte wang van zijn vriend. Die was koud. De schrik sloeg Tijl om het hart. Hij moest Ruben zo snel mogelijk mee krijgen naar de kant. 

Zo goed als hij kon probeerde hij zijn reddingszwemdiploma van toen hij tien jaar oud was te herinneren. Handen onder de oksels door, naar het hoofd, en dan achteruit zwemmen. Ondertussen verliet een niet-aflatende stroom aan woorden Tijls mond. "Oh Ruben, wees alsjeblieft niet dood. Alles komt goed, dat beloof ik je. Je bent oké. Je bent nog in leven. Oh alsjeblieft, wees nog in leven..." 

Het zwemmen was zwaar en af en toe verdween Tijl helemaal onder water, waarna hij proestend weer boven kwam. Maar opgeven was er niet bij, dat kon niet. Hij had ook geen idee waar hij heen zwom, maar opeens waren daar handen die hem omhoog trokken, en Ruben erbij. 

Hijgend en hoestend kwam Tijl langzaam weer op adem. Hij had de kracht niet meer om goed te registreren wat er om hem heen gebeurde. Er was veel lawaai en veel wind. RubenM zat naast hem in het water tegen hem te praten, maar er kwam weinig binnen. Hij zag nog net hoe RubenN samen met Jeroen in een tuig een helikopter in gehesen werd. De helikopter vloog direct weg. Een tweede heli pikte Patrick, Horace en uiteindelijk ook RubenM en Tijl op. Ze werden naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht.

De reddingsoperatie was voltooid. De vermiste personen waren gevonden en gered. 

----------------

In het ziekenhuis werden de vier mannen op het helikopterplatform opgewacht door ziekenhuispersoneel en snel meegenomen voor controle. Verwondingen werden verbonden of gehecht waar nodig, Horaces arm kreeg een scan waarop ze konden zien dat hij niet gebroken was en ze kregen allemaal droge kleren en een douche.

Tijl liet het allemaal over zich heel spoelen. Hij voelde zich als verdoofd. Het was allemaal zo snel gegaan. De aardbeving, de kloof, de vloedgolf, het overleven en ontsnappen, het reddingsteam samenstellen en zijn vrienden redden... op het moment zelf leek de tijd eindeloos te duren, maar achteraf was het veel om te verwerken in korte tijd.

Maar dat was het niet wat hem verdoofde. Hij wist nog steeds niet hoe het met Ruben was. Hij had ook Jeroen nog niet teruggevonden. Ergens diep in zijn borst voelde hij dat Ruben nog moest leven, maar hoe hij hem in het water had gevonden... Tijls grootste angst was dat Ruben het niet had overleefd, dat ze te laat waren geweest.