Lamaforum Golden Oldies: Het Ravijn

Hoofdstuk 6

Tijl staarde omhoog en bekeek het zichtbare stukje van de heldere sterrenhemel boven zijn hoofd. India was eigenlijk best mooi. Door al dat filmen hadden ze 's nachts altijd geslapen als een blok. Wat hadden ze eigenlijk veel gemist van de mooie dingen van India...

Starend naar de sterren bedacht hij zich wat een bizarre dag dit eigenlijk was geweest. Niemand had ooit kunnen denken dat ze nog eens met z'n allen in een van mensen verlaten ravijn zouden vallen. Hij had zelf nooit gedacht ooit eens over een rotsgebied heen te moeten klimmen. Nou, als vandaag zijn conditie niet verdrievoudigd was, wist hij het ook niet meer. Wat een geklim was dat zeg!

Naast zich hoorde Tijl het zachte gesnurk en het diepe ademhalen van de anderen. Zij lagen lekker te slapen. Zij wel. Ook RubenN, die dicht tegen hem aan gekropen was, lag diep te slapen. Verbrand door de zon, vermoeid van alles wat hij die dag had meegemaakt, had hij zijn arm om Tijls middel geslagen, zijn hoofd op Tijls borst geparkeerd en was voor Tijls idee binnen twee tellen weg naar dromeland. Jaloersmakend.

Tijl zuchtte nog eens diep. Hij kon de slaap echt niet vatten. Het was, op de slaapgeluiden van zijn vrienden na, veel te stil naar zijn zin in het ravijn. Er was geen enkel beest te bekennen. Maar er was ook geen groen of water, dus dat kon kloppen. Toch was dit meer een soort van angstvallige stilte, alsof er iets te gebeuren stond. Het leek een beetje op de stilte voor de storm.

Tijl rilde. Hij wilde er niet over nadenken wat er allemaal kon gebeuren in dit ravijn. In het gunstigste geval hongerden ze gewoon dood met z'n allen. Al kon hij niet bedenken wat er zo gunstig was aan verhongeren, maar het was altijd beter dan opgegeten worden door gieren, als die er zouden zijn, of dat de kloof bij de volgende aardbeving dicht zou schuiven waardoor ze geplet zouden worden, of dat er een van de wrakstukken op de rotsen om hen heen naar beneden zou vallen bovenop hen... Er was zo veel te bedenken wat allemaal fout kon gaan.

"Niet zo denken Tijl!", zei Tijl bestraffend tegen zichzelf. "Kom, we gaan wat nuttigs doen, hier wordt je ook niet vrolijk van. We gaan wel de ruimte hier verkennen ofzo, van rotswand tot rotswand. Ja, met camera! Goed idee Tijl! Ach, je weet dat ik toch alleen maar goeie ideeën heb." Tijl grinnikte toen hij bedacht hoe schizofreen het klonk om tegen zichzelf aan te lullen. 

Het enige nadeel was dat hij Ruben nu wel van zich af moest schuiven, want stiekem was het best prettig om zijn vriend zo dichtbij te hebben... Voorzichtig schoof hij opzij, zodat Rubens hoofd van zijn borst langzaam naar zijn arm schoof, zodat hij hem zacht op de grond kon leggen. Dat lukte wonderbaarlijk. Nu kon hij onder de arm van RubenN uit rollen, zodat hij zijn vriend niet wakker zou maken. Heel even bleef hij kijken naar zijn slapende vriend. 

Opeens opende Ruben zijn ogen. Hij keek Tijl slaperig aan, glimlachte, draaide zich om en rolde tegen RubenM aan. Tijl hield zijn adem in, maar hoorde binnen een halve minuut weer Rubens rustige ademhaling. Hij sliep gewoon door, gelukkig. Moeizaam stond Tijl op en sloop naar de tas van Ruben Nicolai, waar Ruben van der Meer zijn camera terug in had gedaan. Hij haalde de camera uit de tas en uit z'n eigen tasje en liep een stukje weg van zijn slapende vrienden. Na even puzzelen en prutsen had hij het ding aan.

"Ik wist wel dat ik hier goed in was", mompelde hij tevreden. Met een brede en gemene glimlach begon hij het rijtje slapende mannen te filmen. "De eerste nacht...", fluisterde hij in de camera. Hij draaide de camera naar zichzelf. "Laten we eerst even een grap uithalen met Patrick en dan een kijkje gaan nemen in het ravijn in India bij nacht." Hij draaide de camera om en liep naar Patrick toe. Hij richtte de camera op zichzelf en filmde zijn leedvermaak en draaide de camera af en toe terug om te laten zien wat hij aan het doen was: hij maakte van kleine stenen een torentje op Patricks buik. Toen hij klaar was stak hij zijn duim op naar de camera en stond op. Met de camera maakte hij een rondje langs de muren, alles wat hij tegenkwam filmend. Aan de overkant gekomen, bij de andere ravijnwand, zag hij opeens iets dat hem eerder nog niet was opgevallen: een grote plek op de wand die donkerder leek dan de rest. Nieuwsgierig liep hij erop af. Toen hij zijn hand op de donkere plek wilde leggen, ging zijn hand, in plaats van tegen de muur aan, er dwars doorheen! Bijna viel hij voorover. Dat was een verrassing!