Lamaforum Golden Oldies: Het Ravijn

Hoofdstuk 2

A/N Vanaf hier geschreven door mij. Ooit. In 2008/2009. Enjoy!

"Ruben! Psst, Ruben!" Horace hing boven het gezicht van RubenN en probeerde hem wakker te krijgen. "Ruben! Ruben! Wordt wakker Ruben!" Hij begon aan Rubens arm te schudden, maar hield daar snel mee op door de pijn in zijn eigen arm. "Ouch. Verdomme." Horace hield zijn hand tegen zijn borst en stabiliseerde met zijn andere arm de pijnlijke arm. Alleen dan hield de pijn op. Elke heftige beweging schoot als een pijnscheut langs zijn elleboog omhoog. Wellicht was de arm gebroken. "Ruben!", probeerde hij nog eens. Tevergeefs. Bezorgd begon hij rondjes te lopen over de plek waar ze terecht gekomen waren. Horace stond op een stuk zanderige maar redelijk vlakke rotsgrond van ongeveer twintig grote stappen lang en acht grote breed. Zijn zicht werd afgeblokt door een stel hoge rotsen aan weerskanten van het vlakkere gedeelte waar hij stond en twee enorme ravijnwanden aan de uiteinden van het 'kamertje'. Nu vond Horace het niet zo'n probleem dat het erop leek dat ze zo ongeveer opgesloten zaten in een soort ravijn, maar de stilte hier, dat vond hij vreselijk. Het was een drukkende stilte, waarin niets anders te horen was dan zijn eigen ademhaling en het moeizame ademhalen van Ruben een stukje verderop in het zand. Verder was er geen enkel geluid, geen gekrijs van vogels, geen getjirp van krekels, zelfs niet het geluid van wind.

Opeens hoorde hij een kreun. Geschrokken keek hij om en zag tot zijn opluchting dat Ruben zijn ogen open had en probeerde overeind te komen, iets wat hem niet zonder moeite afging. Bezorgd liep Horace op hem af. "Gaat het Ruben?", vroeg hij.

RubenN schrok zich rot en keek verwilderd om zich heen, totdat hij Horace herkende. "Horace!", riep hij blij maar moeizaam uit. Hij zat nu half en leunde zwaar op zijn linkerhand. Met zijn rechterhand omklemde hij zijn borst en hij haalde moeizaam adem. Ademhalen deed ook pijn, en zijn ribbenkast voelde aan alsof hij al zijn ribben gebroken had.

Snel hielp Horace Ruben rechtop te gaan zitten en zette hem tegen een rots aan. "Hoe gaat het met je?", vroeg hij bezorgd.

"Op een paar gebroken ribben na gaat het goed hoor", grapte Ruben, maar zodra hij Horace zijn serieuze gezicht zag zei hij: "Nou, mijn ribben voelen aan alsof ze allemaal gebroken zijn, of op z'n minst zwaar gekneusd, en ademhalen doet pijn, maar voor de rest gaat het wel denk ik. Ben jij ook oké?" Horace knikte dat het met hem ook goed ging, voor het gemak verzwijgend dat zijn linkerarm gebroken leek te zijn en dat hij die dus niet kon gebruiken, en ging naast Ruben tegen de rots aan zitten. Een tijdje zeiden ze niets tegen elkaar en was alleen de doodse stilte van het ravijn zelf te horen.

------------

Met een ruk schoot Tijl omhoog. Verwilderd keek hij om zich heen. Waar was hij? Waarom was er zo weinig licht? Hij stond op, wat tot zijn tevredenheid goed ging. Hij was toch behoorlijk wat metertjes naar beneden gevallen, dus hij had wat verwondingen verwacht. Zijn armen, benen, rug en gezicht prikten wel, en toen hij keek zag hij dat hij onder de schrammen en schaafwonden zat. Nou, het had ernstiger kunnen zijn. Een voor een strekte hij al zijn ledematen terwijl hij in de rondte keek. Hij stond onder een grote overhangende rots, die schuin afliep. Tijl stapte onder het overhangende gedeelte van de rots vandaan en zag dat zijn overkapping een platte rots bovenop een grotere rots was. Om zich heen zag hij nog meer en nog hogere rotsen, allemaal even grillig en puntig als die ene waar hij nu op stond. Hij besefte dat hij enorm veel geluk had dat hij op een enigszins vlakke rots terecht was gekomen, en niet op een van de puntigere daarboven. Ook mocht hij van geluk spreken dat hij dat veilige beschutte plekje was ingerold, want tot zijn schrik zag hij op de rots boven zich een behoorlijk toegetakelde telefooncel liggen. Als die op hem was gevallen... nu had hij godzijdank beschermd gelegen. Hij besloot eerst zijn omgeving goed in zich op te nemen. Het was aardig donker in het ravijn, maar toch was er meer dan genoeg licht om alles te kunnen zien. Als hij naar boven keek zag hij lichtblauwe lucht. Dat betekende dat het al ochtend moest zijn!