Silver Eyes

26.

- To nie jest właściwe ... bycie tutaj na twoim miejscu. - Severus Snape powiedział napiętym głosem, spacerując po kwaterach dyrektora w Hogwarcie.

Przybył zaledwie kilka chwil wcześniej, wysyłając eskortę śmierciożerców, by pilnowała drzwi na zewnątrz. Musiał być sam na sam z Dumbledorem.

- Zasługujesz na to stanowisko Snape. Przynajmniej można ci zaufać. - Rama Dumbledore'a przemówiła do niego z prawego rogu.

- Tak, tak. Ale ja nie mogę nikomu ufać. - Mruknął bezlitośnie, przeczesując palcem swoje tłuste czarne włosy. W ciągu ostatnich kilku miesięcy wydłużyły się. Stres prawie nie dawał mu czasu na myślenie o pielęgnacji.

- Słyszałem .... Rzeczy. - powiedział Dumbledore po krótkiej przerwie. - Zacząłem wędrować po portretach w nocy. Słyszy się plotki, widzę krótkie spotkania. Myślę, że mam kogoś, komu możesz zaufać, żeby dostarczył fiolkę Harry'emu.

- Jasne, jest wielu ludzi, którzy by to zrobili, ale nikt nie pozwoli mi spędzić z nimi chwili sam na sam, nie dając się przy tym zabić. - Snape westchnął, w końcu siadając na krześle dyrektora. Opierając łokcie na biurku, zamknął oczy.

- Draco Malfoy by to zrobił. - Dumbledore powiedział po prostu.

Snape podniósł głowę, by spojrzeć na portret ironicznie.

- O tak. Jestem pewien, że Draco z przyjemnością dostarczyłby Harry'emu fiolkę pełną wspomnień. Uwielbia za nim łazić. Są najlepszymi-ARGH!

Snape nagle uderzył dłonią w przedramię. Ciemny znak płonął, sygnalizując wezwanie Voldemorta. Jego twarz przybrała wyraz przerażenia.

- Kto do cholery miałby go wezwać? - zapytał Snape z niedowierzaniem.

- Ktoś znalazł Harry'ego Pottera. A przynajmniej Hermionę i Rona. Musisz działać szybko, Severusie. Zaufaj mi, kiedy powiem, że możesz oddać fiolkę Draco, a on upewni się, że Harry dostanie ją na czas.

- Jak możesz być tak pewny? - zapytał Severus pospiesznie, wciągając płaszcz i chwytając fiolkę z szuflady biurka.

- Tak samo, jak byłem pewien co do ciebie, Severusie... miłość. - Dumbledore opuścił wtedy portret, pozostawiając Severusa z nadzieją, że wie, co robi, gdy wyruszył na poszukiwanie Draco.

~OO~

Draco jedną ręką obejmował Hermionę, gdy szybko biegli po korytarzach i schodach, aby dotrzeć do pokoju życzeń. Draco miał nadzieję, że do tej pory nie był już używany jako pokój ukrytych rzeczy. Harry i Ron musieli już znaleźć i zniszczyć diadem. Kończył im się czas.

Hermiona słuchała Draco nieruchomym, zszokowanym spojrzeniem, gdy przekazał wszystko, co przegapiła.

- ... Więc zostawiłem ich w pokoju życzeń, który miejmy nadzieję, że jeśli nasza teoria jest słuszna, zamienił się w pokój rzeczy ukrytych. - Draco skończył, gdy w końcu dotarli na podest na szóstym piętrze. Jeszcze jeden dwa korytarze, aż dotrą do pokoju.

Hermiona zatrzymała się na oddech, a Draco jej pozwolił. Jej ręce drżały. Zaledwie kilka minut wcześniej próbowali odepchnąć Amycusa. Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech.

- Kochanie. - powiedział cicho Draco, muskając dłonią jej policzek. - Możesz to zrobić. Po prostu zostań ze mną i wszystko będzie dobrze. Voldemort dziś umiera.

Hermiona otworzyła oczy i skinęła głową.

- Wiem, wiem. Potrafię to zrobić. Lepiej kontynuujmy... ostatnie zajęcia za kilka minut. Zacznie się piekło, gdy te informacje wyciekną. Mam nadzieję, że uda im się wydostać młodszych uczniów na czas.